tag:blogger.com,1999:blog-45007615777868308472024-03-05T21:03:13.073+05:30ಮ ಹ ತಿನೀವು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದ ಬಲ್ಲಿರಾದರೆ ಕಲ್ಲೂ ಕಥೆ ಹೇಳೀತು....Ashoka Bhagamandalahttp://www.blogger.com/profile/14950274741778093903noreply@blogger.comBlogger158125tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-54703183075107592722016-07-15T17:15:00.002+05:302016-07-15T17:15:55.587+05:30ಒಲವೇ ನೀ ಬಂದು ನನ್ನ ಕಾಡಿದೆ .. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ಹೋಯ್ ಇಲ್ಲಿ ಬನ್ನಿ.. ಕೇಳಿತ್ತಾ.. ಎಲ್ಲಿದ್ದೀರಿ ಎಲ್ಲರೂ.. ಮಾವನ ತಾರಕ್ಕೇರಿದ ಸ್ವರ ಕೇಳಿ ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಅವರಿದ್ದಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೆ ಅವರೊಂದು ಕೋಣೆಯ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿ ಉಂಟು ಅಂದರು. ಒಂದು ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಗೋಡೌನ್ ಅನ್ನಬಹುದೇನೋ ಅದನ್ನು. ಹಳೇ ಪೇಪರ್, ಹೊಲಿಗೆ ಮಿಷನ್, ಪೈಪ್ ಫಿಟ್ಟಿಂಗ್ಸ್ ಇಂತದ್ದೆಲ್ಲಾ ಅದರೊಳಗೆ ಇರುತ್ತಿದ್ದುದು. ಮಳೆಗಾಲ ಹೊರಗಿನ ನೀರ ಇರಚಲು ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮುಚ್ಚಿಯೇ ಇರುವ ಕಿಟಕಿಗಳ ಕೋಣೆ ಅದು. ಬಾಗಿಲೊಂದು ತೆರೆದಿರುತ್ತದೆ ಅಷ್ಟೇ,, ಆ ಬಾಗಿಲಿನ ಒಳಗೆ ಹಕ್ಕಿ ಬರಬೇಕಾದರೂ ಎರಡು ಕೋಣೆ ದಾಟಿಯೇ ಬರಬೇಕು.. ಎಲಾ ಹಕ್ಕಿಯೇ.. ಎಷ್ಟು ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡಿದೆ ಇದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಬಾಗಿಲೊಳಗೆ ಇಣುಕಿದೆ. ಪುಟ್ಟ ನಸು ಹಳದಿ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಹಸಿರಿನ ಬಣ್ಣದ ಉದ್ದ ಕೊಕ್ಕಿನ ಸನ್ ಬರ್ಡ್ ಅದು. ಬಲ್ಬಿನ ವಯರಿನಲ್ಲಿ ನೇತಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡದ್ದೇ ಮುಚ್ಚಿದ ಕಿಟಕಿಯ ಸರಳಿನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ನೋಡುವಂತೆ ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡತೊಡಗಿತು.<br />
ನನಗೋ ಅಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಆ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೋಡುವಾಗಿನ ಅಚ್ಚರಿ. ಯಾವಾಗಲೂ ಹೂಗಿಡಗಳ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಕತ್ತು ಕೊಂಕಿಸಿ ಕೊಕ್ಕನ್ನು ಹೂವಿನೊಳಗೆ ತೂರಿ ಜೇನು ಹೀರುವ ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಕಂಡು ನಾನು ಇಲ್ಲೊಂದು ಚೆಂದದ ಹಕ್ಕಿ ಇದೆ, ಕ್ಯಾಮೆರಾ ತೆಗೊಂಡು ಬನ್ನಿ ಅಂತ ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದಾಗ ಇವರು ಎದ್ದೆನೋ ಬಿದ್ದೆನೋ ಎಂದು ಕ್ಯಾಮರಾ ಕೊರಳಿಗೇರಿಸಿ ಬಂದು ನೋಡಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದು ಇನ್ನೂ ಕಂಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಹೂ ಮಾತ್ರ. ಅದು ಆಗಲೇ ಇನ್ನೆಷ್ಟೋ ಹೂಗಳ ಮಕರಂಧ ಹೀರಿ ಹಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟು ಅವಸರದ ಹಕ್ಕಿ ಅದು. ಈಗ ಕೈಗೆ ಸಿಗುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದೆ ಎಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು?<br />
ಆದರೇನು? ನೀಲ ಗಗನದಲ್ಲಿ ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ಹಾರಾಡುವ ಬಾನಾಡಿಯನ್ನು ಬಗಲಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದೇ? ಅದನ್ನು ಹೊರಗೆ ಕಳಿಸುವುದೀಗ ನಮ್ಮ ಮಿಷನ್ ಆಗಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡ ಗಾಭರಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅತ್ತಿತ್ತ ಹಾರಾಡುವುದು, ಫ್ಯಾನಿನ ರೆಕ್ಕೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವುದು ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಅದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸುದಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತೇ ಇದ್ದೆ. ಹಕ್ಕಿಗೇನನ್ನಿಸಿತೋ.. ಕೋಣೆಯ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುಗಳ ಅವಲೋಕನ ಮಾಡಹೊರಟಿತು.<br />
ಹಳೆಯ ಲಾಂದ್ರದ ಪಕ್ಕ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹಳೆಯ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಹೂಗಳ ಫ್ಲವರ್ ವಾಸ್ ಒಂದು ದೂಳು ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಕುಳಿತು ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿತ್ತೇನೋ.. ಹಕ್ಕಿ ಮೆಲ್ಲನೆ ಹೋಗಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿತು. ಹೂವಿನ ರಚನೆಗಳನ್ನು ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಕುಕ್ಕಿ ಅದು ನಿಜವಾದ ಹೂವೇನೋ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿತು. ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಉಳಿದ ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಆ ಹೂವಿನ ವಾಸಿನ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಉಂಟಾಯಿತೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಅದರ ತುದಿಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಿತು. ಹೂವಿಗೀಗ ಜೀವ ಬಂದಂತಾ ಕಾಂತಿ.<br />
ನಾನು ಕೋಣೆಯ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರೂ ಹಕ್ಕಿ ಹೂವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕದಲಲಿಲ್ಲ. ಇವರ ಕ್ಯಾಮೆರಾದ ಕ್ಲಿಕ್ ಸದ್ದಿಗೂ ಅದು ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟು ಏಳಲಿಲ್ಲ. ಸಮಯ ಸಾಧಿಸಿ ನಾನು ಕಿಟಕಿಯ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆಗೆದಿಟ್ಟೆ. ಹೊರಗಿನ ಬೆಳಕು ಗಾಳಿ ನುಗ್ಗಿದೊಡನೆ ಹಕ್ಕಿ ಪಕ್ಕನೆದ್ದು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರ ಹಾರಿತು.<br />
ಹಕ್ಕಿ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿನವರೆಗೂ ಕಂಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತೆ ನಿರ್ಜೀವವಾದವು. ಅದರ ಮೇಲ್ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಉದುರಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಗರಿಯೊಂದು ಈ ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದಿದೆ ಎನ್ನಲಿಕ್ಕೆ ಏಕ ಮಾತ್ರ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುಳಿದಿತ್ತು.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhywxmyRHzajfpT1jSIEwUjKznpf8MJa3GWPiC0HuAxZEWNUqsdgzzXTsSPGxUU8PP7m5Ae72453Gg0mcDbqILHF_RbIVJ7O1Msl1LiVTkvzgkawvVC4GmZWqgL_g96hGVKrfcwwXE-KN8/s1600/Bird+1+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhywxmyRHzajfpT1jSIEwUjKznpf8MJa3GWPiC0HuAxZEWNUqsdgzzXTsSPGxUU8PP7m5Ae72453Gg0mcDbqILHF_RbIVJ7O1Msl1LiVTkvzgkawvVC4GmZWqgL_g96hGVKrfcwwXE-KN8/s640/Bird+1+.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br /></div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-75682110577689493192016-07-11T14:50:00.000+05:302016-07-11T14:50:58.665+05:30ಸಮುದ್ರದ ಕಥೆಗಳು <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white;">
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-zvwKUP0xzIsE9sumkLSinVc4AHXPGtqf30wHfaFki5_KrmXrBRQMMoXOjEp6Ub1lLzMko33KtNUEV5fHkHAfrvJJxC9fm7nx5Xn6-cJZnV5di_Ox7aTOOXiN8uYF4zj9CHLrqgHXvE8/s1600/sa2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-zvwKUP0xzIsE9sumkLSinVc4AHXPGtqf30wHfaFki5_KrmXrBRQMMoXOjEp6Ub1lLzMko33KtNUEV5fHkHAfrvJJxC9fm7nx5Xn6-cJZnV5di_Ox7aTOOXiN8uYF4zj9CHLrqgHXvE8/s640/sa2.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">೧. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಸೋಮೇಶ್ವರದ ಸಮುದ್ರ ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಬೇಸಗೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂಕೋಚದಿಂದ ಬಂಡೆಗಳನ್ನು ಸೋಕಿ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ಅಲೆಗಳು ಈಗ ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆಳ್ನೊರೆಯ ಚಾದರ ಹಾಸಿ ಹಕ್ಕು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದವು. ಗಾಳಿಗೆ ತೂಗಾಡುವ ತೆಂಗಿನಮರಗಳು, ಹಾರಾಡುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸಮುದ್ರವನ್ನೇ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ನೋಡುವ ಜನರ ಗುಂಪು, ಅಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾದಗಳನ್ನು ತೋಯಿಸಿ ನಾಚಿಗೆಯ ನಗು ನಗುವ ಪ್ರೇಮಿಗಳು, ಇವೆಲ್ಲವೂ ನನಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದೇ ಅಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಅವನು ಬಂಡೆಯಾಚೆಯಿಂದ ಏರುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿದ್ದ.</span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"> ಸುಮಾರು ಅರವತ್ತು ವಯಸ್ಸು ದಾಟಿತ್ತೇನೋ ಪ್ರಾಯ. ಗಂಭೀರ ಮುಖಭಾವ ಅವನ ವಯಸ್ಸಿಗಿಂತ ಹಿರಿಯನನ್ನಾಗಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮಾಸಿದ ಅಂಗಿ, ಮಡಚಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಹೂವಿನ ಡಿಸೈನ್ ಹೊತ್ತ ಪಂಚೆ. ಹಿಂಬಾಗ ತಳೆದು ನೆಲಕ್ಕೆ ಒರೆಸುವಂತಿದ್ದ ಹವಾಯಿ ಚಪ್ಪಲಿ ಸಂಜೆಯನ್ನು ಆಹ್ಲಾದಕರವಾಗಿ ಕಳೆಯ ಬಂದವರ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಆತನನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ತಂಗೀಸಿನ ಚೀಲ ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಭಾರದಿಂದ ಒಂದು ಬದಿಗೆ ವಾಲಿದಂತಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಗಾಳ. ಜಾರುವ ಬಂಡೆಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ಜಾಗ್ರತೆಯಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡ. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಮೀನುಗಳ ಪ್ರಾಣ ತೆಗೆಯುವವನಿಗೆ ತನ್ನ ಪ್ರಾಣದ ಬಗ್ಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ..!! </span></span></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxo09pTTOkwh0ytdLx_9tUml0b4soQVM_PKUMMoHSU7PRre_wkAZB_T5lLwSEys9KKLPMXILeGzKLlBBxe3uguPvq5I0633_TMSyAKD01nqgqRthFEoyXWl2J_jZ9_X9kN-dVBDdRY2gE/s1600/sa+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxo09pTTOkwh0ytdLx_9tUml0b4soQVM_PKUMMoHSU7PRre_wkAZB_T5lLwSEys9KKLPMXILeGzKLlBBxe3uguPvq5I0633_TMSyAKD01nqgqRthFEoyXWl2J_jZ9_X9kN-dVBDdRY2gE/s640/sa+1.jpg" width="640" /></span></a></div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"> ಸಮುದ್ರದ ಕಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಕಾಲು ಚಾಚಿ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡವನು ತನ್ನ ಚೀಲವನ್ನು ಒಂದು ಬದಿಗಿರಿಸಿಕೊಂಡ. ಗಾಳದ ತುದಿಗೆ ಏನನ್ನೋ ಕಟ್ಟಿದ. ಸಮುದ್ರದೊಳಗೆ ಎತ್ತಿ ಎಸೆದ. ಅಲೆಗಳ ರಭಸ ಅವನ ಗಾಳದ ತುದಿಯನ್ನು ಅತ್ತಿತ್ತ ಎತ್ತಿ ಹಾಕುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಕೈಗಳು ಅಲುಗಾಡದೇ ನಿಂತಿತ್ತು. ಕಣ್ಣುಗಳು ನೀರಿನಾಳವನ್ನು ಬಗೆದು ನೋಡುವಂತೆ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ಮುಖದ ಗಂಟುಗಳು ಸಡಿಲಾದವು. ತುಟಿಯಂಚು ಕೊಂಚ ಅಗಲವಾಗಿ, ನಗು ನಾನಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತಿತು. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಯಾವುದೋ ಮೀನು ಹಸಿವಿನಾಸೆಗೆ ಬಂದು ಬಲಿ ಬಿದ್ದು ಗಾಳಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ಒದ್ದಾಡುವಾಗ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬುವಾಸೆಯ ಸ್ವಾರ್ಥದ ನಗುವೇನೋ ಅದು.. !!</span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಗಾಳ ಹಿಡಿದೆತ್ತಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೀರಿಗೆಸೆಯುವುದು ಹೊರ ತೆಗೆಯುವುದು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ. ಒಮ್ಮೆ ಗಾಳವನ್ನೆಳೆದುಕೊಂಡು ಚೀಲದೊಳಗೆ ಕೈಯಾಡಿಸಿದವನ ಕೈ ಖಾಲಿಯಾಗಿಯೇ ಹೊರ ಬಂತು. ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಖಾಲಿಯಾಯಿತೇ ಎಂಬ ಅಪನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೈಯಾಡಿಸಿ ಒಳಗೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಿರ್ಧಾರವಾದ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹೊರ ತೆಗೆದ. ಹಿಂತಿರುಗಿ ಇಳಿಜಾರಿನ ಬಂಡೆಯಲ್ಲಿ ಇಳಿಯುವಾಗ ಕಾಲು ಜಾರಿ ಸರಕ್ಕೆಂದು ಮರಳಿನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ತಂಗೀಸಿನ ಚೀಲ ಒಂದು ಕಡೆಗೆ ಗಾಳ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಗೆ. ಬಿದ್ದವನು ಏಳಲೆಂದು ಜಾರುವ ಮರಳನ್ನೇ ಆಧಾರವಾಗಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ನಾನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎತ್ತಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವನ ಚೀಲದ ಕಡೆಗಿತ್ತು. ಅದು ಖಾಲಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅವನು ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಗಾಳ ಹಾಕಿ ಹಿಡಿದ ಮೀನುಗಳೆಲ್ಲಾ ಎತ್ತ ಹೋದವು? ಗಾಳದ ಕಡೆಗೆ ನೋಡಿದೆ. ಅದರ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಕ್ಕೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. </span></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಓಹ್.. ನಾನು ಅವನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎತ್ತುವ ಮೊದಲೇ ಆತ ಮೆಲ್ಲನೆ ಗಾಳವನ್ನು ಮಡಿಚಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದ. ತಂಗೀಸು ಚೀಲವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಎದ್ದಿದ್ದ. ನನ್ನ ಕಡೆಗೂ ನೋಡದೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವವನ್ನು ನೋಡುವ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಭಾವ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. </span></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">೨. </span></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-29hxLmFocRwSvH7UycszdcPIwZEsms9DsQwfdpSAYvpPc1Tk97d8eJwOUGmEpF6xy3VKoL-q1oWBehfO2gZ7Ofdmno9EozP8rjnBof6NWHV26PAJxGCBZI8bFQNwPNopIH3j6wMRB8/s1600/kadala+sameekshe+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-29hxLmFocRwSvH7UycszdcPIwZEsms9DsQwfdpSAYvpPc1Tk97d8eJwOUGmEpF6xy3VKoL-q1oWBehfO2gZ7Ofdmno9EozP8rjnBof6NWHV26PAJxGCBZI8bFQNwPNopIH3j6wMRB8/s640/kadala+sameekshe+.jpg" width="640" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-size: 12.8px;">ಸಮುದ್ರ ದಂಡೆ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಹಾದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಅಲೆಗಳು ಹೊರಳಿ ಮರಳಿ ದಡವನ್ನೇ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಪುಟ್ಟ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಏಡಿಯೊಂದು ಮರಳಿನ ಪೊಟರೆಯಿಂದ ಹೊರ ಬಂದು ಇನ್ನೊಂದು ತೂತಿನೊಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಿತು. ಹದ್ದುಗಳು ಕಾಗೆಗಳು ನಿರಾಸೆಯಿಂದ </span><span style="font-size: 12.8px;"> ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟವು. ಸಮುದ್ರ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಅಟ್ಟಹಾಸದ ನಗೆ ನಕ್ಕಿತು. ಕಪ್ಪು ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಯೊಂದರ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಸಮುದ್ರದ ಬೋರ್ಗರೆತಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಸಲ್ಲಾಪ ಕೇಳಿಸದೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಕೈಯೊಳಗೆ ಕೈಯನ್ನಿಟ್ಟು. ಕೆನ್ನೆಗೆ ಕೆನ್ನೆ ಒತ್ತಿ ಕಿವಿಗಳಲ್ಲೇ ಪಿಸುಗುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಡಲ ಹಕ್ಕಿಯೊಂದು ಸುಯ್ಯನೆ ನೀರ ಮೇಲಿಳಿದು ಮೇಲೇರಿ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲೇನೋ ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹಾರಿತು. ಅಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಬರುವ ಮೀನಿಗಾಗಿ ಬಲೆ ಹಾಕಿ ಕಾದವನೊಬ್ಬ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಶಪಿಸತೊಡಗಿದ. ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ನಾಯಿಗಳು ಸಮುದ್ರದ ಮೊರೆತವನ್ನು ಜೋಗುಳವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಕೇಳುತ್ತಾ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ನಾಯಿ ಎದ್ದು ಬೊಗಳತೊಡಗಿತು. ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಡು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ನಾಯಿ ಒಂದು ಮುಖ ತಗ್ಗಿಸಿ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಾ ಆಗಾಗ ಬಗ್ಗಿ ಸಲಾಮು ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮ ಪರಿಧಿಯೊಳಗೆ ಬರಬಹುದೇ ಎಂದು ಅಪ್ಪಣೆ ಬೇಡುತ್ತಿತ್ತು. ಉಳಿದೆರಡು ನಾಯಿಗಳು ರಭಸದಿಂದ ಅದರ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ತಿರುಗಿ ಪರಿಚಿತ ಎಂದಾದ ಮೇಲೆ ಮರಳಿ ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಮರಳಿದವು. ಹೊಸದಾಗಿ ಬಂದ ನಾಯಿ ಈಗ ಎದೆ ಸೆಟೆಸಿ ಒಳ ಬಂದು ಉಳಿದವರಂತೆ ಸಮುದ್ರ ನೋಡುತ್ತಾ ಜೂಗರಿಸತೊದಗಿತು. . </span></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsbrF0wm5r1fzI41TXLf0XKtD2SDBt1LcBIkupNqhsrNmWZgFWOaLtXiOj01Nf0Y8KWlMl5kCaisFSnKTTpvpfV_EpQddT6vWZSwbHEza-7cYM3aWLTONCZfd0T_vthBh8vAhOQvo8rX4/s1600/sa+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsbrF0wm5r1fzI41TXLf0XKtD2SDBt1LcBIkupNqhsrNmWZgFWOaLtXiOj01Nf0Y8KWlMl5kCaisFSnKTTpvpfV_EpQddT6vWZSwbHEza-7cYM3aWLTONCZfd0T_vthBh8vAhOQvo8rX4/s640/sa+3.jpg" width="640" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬಂದ ವಯಸ್ಸಾದವರೋರ್ವರು ತಮ್ಮ ಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನೇ ತಲೆದಿಂಬಾಗಿ ಇಟ್ಟು ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ಓದತೊಡಗಿದರು. ಅವರ ಮಿತ್ರರೊಬ್ಬರು ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕಾಲು ಚಾಚಿ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟಬೇಕಿರುವ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾ ಮಲಗಿದರು. ಯುವತಿಯರ ಗುಂಪೊಂದು ಸಮುದ್ರ ನೋಡಲೆಂದು ಬಂದವರು ತಮ್ಮ ಫೊಟೋಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಮರೆತೇಬಿಟ್ಟರು. ನಾಲ್ಕಾರು ಯುವಕರು ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹರೆಯದ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮಿಲನಕ್ಕೆ ಕಾತರಿಸುತ್ತಾ ಸಮುದ್ರದ ದಂಡೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತರು.ಪುಟ್ಟ ಪೋರನೊಬ್ಬ ತನ್ನದೇ ಚಡ್ಡಿಯನ್ನು ಸಮುದ್ರದತ್ತ ಎಸೆದು ಅದು ಮರಳಿ ಬಾರದಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಅಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಬಂದ ಹಿರಿಯರು ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsQChnZQJ3Na263BrSVxpBP9cgXX6B_7toH_SzHd-G6enlyjyKJ5siRgfEz1CZ7X_UofjRDNZdorIoJbOAqDNAKwvGEQZKUW_oXBD1nJ1z1TE3nnvHT0xT6VB4g7VxN3F2YUZtcvjgGc/s1600/to+Ani+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsQChnZQJ3Na263BrSVxpBP9cgXX6B_7toH_SzHd-G6enlyjyKJ5siRgfEz1CZ7X_UofjRDNZdorIoJbOAqDNAKwvGEQZKUW_oXBD1nJ1z1TE3nnvHT0xT6VB4g7VxN3F2YUZtcvjgGc/s640/to+Ani+1.jpg" width="640" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"> ಅಲ್ಲೇ ದಂಡೆಯಲ್ಲಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಉಪ್ಪು ಮೆಣಸು ಹಾಕಿದ ಉದ್ದುದ್ದ ಮಾವಿನ ಹೋಳುಗಳ ರುಚಿ ನಾಲಿಗೆಗೆ ತಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೂ ಚುರುಕು ಮುಟ್ಟಿಸಿತೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಕಿರುಚಿದ ಸುಂದರ ಕಪ್ಪು ಕಣ್ಣುಗಳ ಒಡತಿಯನ್ನು ಹಲವಾರು ಕಣ್ಣುಗಳು ಅರಳಿ ನೋಡಿದವು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸೂರ್ಯ ಇದೆಲ್ಲಾ ನನ್ನದೇ ಒಡೆತನದ ರಾಜ್ಯ ಎಂಬಂತೆ ಕೆಂಪು ಶಾಯಿಯ ಮುದ್ರೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆಗೊ ಒತ್ತಿ ಪಶ್ಚಿಮದ ಅರಮನೆಯತ್ತ ಹಾಕಿದ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸೋಮಾರಿ ಸಂಜೆಯೊಂದು ತಣ್ಣಗೆ ಮಲಗಿತ್ತು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white;">
<div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">೩. </span></span></div>
<div style="color: black; font-family: "times new roman";">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh26Z5hBjlTYDXhNHaRmlMPJBd8ag0mGGKYBlXiURNUi-E41-WtR6YRlrGt_LJjtyj9GRWj1t38yC-7s4Cnwzy7fb8EJ0sRThfxf2cnrGsUxjumOWjQG8FGZLFBldgs2fdtTBPd4nAIq7E/s1600/sa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh26Z5hBjlTYDXhNHaRmlMPJBd8ag0mGGKYBlXiURNUi-E41-WtR6YRlrGt_LJjtyj9GRWj1t38yC-7s4Cnwzy7fb8EJ0sRThfxf2cnrGsUxjumOWjQG8FGZLFBldgs2fdtTBPd4nAIq7E/s640/sa.jpg" width="640" /></span></a></div>
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"> ಆಕಾಶ ನೀಲಿಯ ಅಂಗಿ, ಮಾಸಲು ಮಣ್ಣಿನ ಬಣ್ಣದ ಪ್ಯಾಂಟು ಹಾಕಿದ ಆತ ಹಿಡಿದ ಚೀಲದಲ್ಲಿ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ತರಕಾರಿಗಳ ರಾಶಿ ಇತ್ತು. ಅದರ ತೂಕಕ್ಕೆ ವಾಲಿದಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವನ ನಡಿಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಜಾಗದ ಕಡೆಗೇ ಇತ್ತು. ಅಲೆಗಳು ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಬಂಡೆಯ ಸೀಳಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಗ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತುಕೊಂಡ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದ ಗಾಳದ ತುದಿಗೆ ತರಕಾರಿಗಳನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಸಮುದ್ರದೆಡೆಗೆ ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅದು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಭಾರಕ್ಕೆ ಜಗ್ಗಿದಂತೆ ಕಂಡರೂ ಅವನು ಎಳೆದಾಗ ಅದರ ತುದಿಯ ತರಕಾರಿ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಬೇರೆ ಬಗೆಯ ತರಕಾರಿ.. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಪ್ರಯತ್ನ. ನಿರಾಸೆಯಲ್ಲದೇ ಮತ್ತೇನೂ ಅವನ ಗಾಳಕ್ಕೆ ಬೀಳಲಿಲ್ಲ. ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಗಾಳವನ್ನೇ ಸಮುದ್ರದತ್ತ ಎಸೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ವಾಲಿ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ. ಅಲೆಗಳೆತ್ತ ಕೊಂಡೊಯ್ದವೋ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ. </span></span></div>
<div style="color: black; font-family: "times new roman";">
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಪೇಪರಿನ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಸುದ್ದಿಯೊಂದಿತ್ತು.</span></span></div>
<div style="color: black; font-family: "times new roman";">
<span style="color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಮೀನುಗಳು ತಿಂದು ಗುರುತು ಸಿಗದಂತಾದ ದೇಹವೊಂದು ಸಮುದ್ರ ದಂಡೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ತೆಳು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಅಂಗಿ, ಮಾಸಲು ಮಣ್ಣಿನ ಬಣ್ಣದ ಪ್ಯಾಂಟು ಧರಿಸಿದ್ದ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವಿವರ ತಿಳಿದವರು ವೆನ್ಲಾಕ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಶವಾಗಾರ ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ. </span></span></div>
</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-26433231993396171272016-04-26T22:13:00.000+05:302016-04-26T22:16:28.822+05:30ಸತ್ತವರನ್ನು ಬದುಕಿಸುವ ಹಕ್ಕಿ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
ಶಾಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅವಸರ ಅವಸರವಾಗಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಕಾದಿರುತ್ತಿದ್ದ ಗೆಳತಿ ನೈನಾಳ ಜೊತೆ ಗದ್ದೆ ಬಯಲಿಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ವಠಾರದ ಹುಡುಗರ ಗುಂಪು ಅಲ್ಲಿ ಚಿಣ್ಣಿ ಕೋಲು ಆಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಂತ ನಾನು ಮತ್ತು ನೈನಾ ಅದರ ವೀಕ್ಷಕರಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದೇನಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ತಲುಪುವವರೆಗೆ ಗೆಳತಿಯರಾಗಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾವು ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಕೂಡಲೆ ವಿರುದ್ಧ ಬಣಗಳ ಆಟಗಾರರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.<br />
ಆಟ ಬಹಳ ಬಿರುಸಿನಿಂದ ಸಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಹಾರಿಸಿ ಹೊಡೆದ ಕೋಲು ಗದ್ದೆಯ ಬದಿಯ ಬೇಲಿಯ ಸಾಲಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಕೂಡಲೇ ಪರ ಪರ ಸದ್ದಿನೊಂದಿಗೆ ಹೊರ ಬಂದ ಹಕ್ಕಿಯೊಂದು ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತಾ ಹೊರ ಹಾರಿತು. ನೋಡೇ ಹಕ್ಕಿ ಎಂದು ಗೆಳತಿಯನ್ನು ಕರೆದು ಅದು ಹಾರಿದ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ತೋರಿದೆ. ಯಾಕೋ ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಮೌನವಾದಳು.<br />
ಆಟ ಎಷ್ಟೇ ರಸವತ್ತಾಗಿರಲಿ ಸಂಜೆ ಆರು ಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ಮನೆ ಸೇರದಿದ್ದರೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬೆತ್ತ ಝಳಪಿಸುತ್ತಾ ಬರುವ ಅಮ್ಮ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಭಯವಿದ್ದ ಕಾರಣ ಆಟ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಮನೆಯ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ. ಅಲ್ವೇ.. ಆಗ ಹಕ್ಕಿ ತೋರಿಸಿದರೆ ಮಾತೇ ಆಡ್ಲಿಲ್ವಲ್ಲೇ ಯಾಕೇ? ಎಂದೆ.<br />
ನಿಂಗಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿ ಬೇಡ್ವೇನೇ.. ಅದು ಅದೃಷ್ಟದ ಹಕ್ಕಿ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದವರಿಗೆ ಅದೃಷ್ಟ ಬರುತ್ತೆ. ಆದ್ರೆ ಅವರು ಹಕ್ಕಿ ನೋಡಿದ್ದನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಬಾರದು. ನೀನು ನೋಡಿಯೂ ಪ್ರಯೋಜನ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋಯ್ತು, ನೀನು ಹೇಳದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಇವತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಟೀಮ್ ಗೆಲ್ತಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ ಎಂದಳು.<br />
ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಅವಳು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ ನಾನು ಆ ದಿನ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕಾಗಿ ಮರುಗಿದೆ.<br />
ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ನೈನಾಳ ಜೊತೆಗೆ ಹೊರಟರೂ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಹಾದಿ ಬದಿಯ ಬೇಲಿ, ಮರ ಗಿಡ, ಪೊದರುಗಳ ನಡುವೆ ನುಸುಳಿ ನುಸುಳಿ ಮರಳುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಅದೃಷ್ಟದ ಹಕ್ಕಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಂಡರೆ, ಇವತ್ತು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಮ್ವರ್ಕ್ ಮಾಡದಿದ್ದರೂ, ಸರಿಯುತ್ತರ ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ಟೀಚರುಗಳು ಬಯ್ಯದಂತೆ ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ ಕೆಲಸ ಮಾಡೀತೇನೋ ಎಂಬ ದೂರದ ಆಸೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ನೈನಾ ನೋಡೇ ನೀನು ನನ್ನ ಬೆಸ್ಟ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅಂತ ನಿಂಗೊಂದು ಗುಟ್ಟಿನ ಸುದ್ದಿ ಹೇಳ್ತೀನಿ, ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನು ನೀನ್ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಬಾರದು ಎಂದು ಪ್ರಾಮಿಸ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡಳು.<br />
ಅವಳು ಮಾತು ಶುರು ಮಾಡುವುದನ್ನೇ ಕಾದೆ.<br />
ನೋಡೇ, ಯಾರಾದ್ರೂ ಸತ್ರೆ ಏನ್ಮಾಡ್ತಾರೆ ಹೇಳು ಅಂದಳು.<br />
ಆವತ್ತು ಹಿಂದಿನ ಮನೆಯ ತಾತ ಸತ್ತಿದ್ದಾಗ ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕೊಂಡೊಯ್ದು ಸುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನನಗೇನೋ ಅವರೇನು ಮಾಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ನೋಡುವ ಕುತೂಹಲ ಇದ್ದರೂ ಅಮ್ಮ ಹೋಗಲು ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬಾರದು ಎಂದು ತಡೆದಿದ್ದಳು.<br />
ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನೇ ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿದೆ.<br />
ಹೂಂ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿದಂತೆ ತಲೆದೂಗಿಸಿ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ಆದ್ರೆ ಅವರನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬದುಕಿಸಬಹುದು ಅಂತ ನಿಂಗೆ ಗೊತ್ತಾ ಎಂದಳು.<br />
ಹೌದಾ.. ಎಂದು ಬಾಯ್ತೆರೆದು ನಿಂತೆ. ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತಹ ರಹಸ್ಯವೊಂದು ನನ್ನೆದುರು ಅನಾವರಣಗೊಳ್ಳಲಿತ್ತು.<br />
ಹೂಂ ಕಣೇ.. ನಿಜವಾಗಿಯೂ.. ನಿನ್ನೆ ನೋಡಿದ್ದ ಅದೃಷ್ಟದ ಹಕ್ಕಿ ಗೊತ್ತಲ್ಲಾ .. ಆ ಹಕ್ಕಿಯಿಂದ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಬದುಕಿಸಬಹುದು ಎಂದಳು.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgejlPGGft4EQxPyG5CNveIDB_ZwcxuVuOetF49VTCot4vpsZDDAMb8lMoRefqKDFo6cm-Df7QoxvFHlXY_dFp9A92VtdQx7pEvSSYbg5J0LrXjfB8jjZfUaDSJfjdHOu4qPnLoma2c-NU/s1600/Kuplu+WAAW+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="595" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgejlPGGft4EQxPyG5CNveIDB_ZwcxuVuOetF49VTCot4vpsZDDAMb8lMoRefqKDFo6cm-Df7QoxvFHlXY_dFp9A92VtdQx7pEvSSYbg5J0LrXjfB8jjZfUaDSJfjdHOu4qPnLoma2c-NU/s640/Kuplu+WAAW+%25281%2529.jpg" width="640" /></a>ನನಗೀಗ ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಪ್ರಪಂಚದ ಅತ್ಯದ್ಭುತ ವ್ಯಕ್ತಿಯಂತೆ ಕಾಣಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಮತ್ತು ಅವಳು ಹೇಳ ಹೊರಟಿರುವ ವಿಷಯದ ಗಹನತೆಯೂ ನನ್ನರಿವಿಗೆ ಬಂದು ಗಂಭೀರ ಕೇಳುಗಳಾದೆ.<br />
ಆ ಅದೃಷ್ಟದ ಹಕ್ಕಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಟ್ಟು ಮರಿ ಮಾಡಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ .. ಅಂದ್ರೆ ಆ ಹಕ್ಕಿ ಮರಿಗಳಿನ್ನೂ ಹಾರಲು ಕಲಿತಿರಬಾರದು. ಅಮ್ಮ ಹಕ್ಕಿ ಆಹಾರ ತರೋದಿಕ್ಕೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಸಂಜೆ ಬರುತ್ತೆ. ಅದು ಬರುವ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೊದಲಷ್ಟೇ ಗೂಡಿನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಆ ಮರಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲಬೇಕು ಎಂದಳು.<br />
ಅಯ್ಯೋ.. ಯಾಕೇ ಆ ಹಕ್ಕಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲೋದು? ಹಾಗೇ ಆ ಮರಿಗಳು ಸತ್ರೆ ನಮಗೆ ಅದೃಷ್ಟದ ಹಕ್ಕಿ ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ಸಿಗುತ್ಯೇನೇ ಮತ್ತೆ ಎಂದು ನನ್ನ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದೆ. ಹೇಳೋದನ್ನು ಪೂರಾ ಕೇಳು ಎಂದು ಬಯ್ದಳು.<br />
ಸರಿ ಎಂದು ತಲೆಯಲುಗಿಸುತ್ತಾ ಅವಳ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಟ್ಟೆ.<br />
<div>
<div>
ಆ ಮರಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂದರೆ ಒಂದು ಸೂಜಿಯ ಮೊನೆಯಷ್ಟೂ ಹಕ್ಕಿ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಗಾಯಗಳಾಗಬಾರದು ಹಾಗೆ ಕೊಲ್ಲಬೇಕು ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ.. ಮತ್ತೆ ನಾವಲ್ಲಿಯೇ ಅಡಗಿ ಕೂರಬೇಕು. ಅದರ ಅಮ್ಮ ಗೂಡಿಗೆ ಬಂದು ಮರಿಗಳು ಸತ್ತು ಬಿದ್ದಿದ್ದನ್ನು ನೋಡುತ್ತೆ. ಮರಿಗಳನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ಎಲ್ಲೂ ಗಾಯಗಳಿಲ್ಲ ಅಂತಾದರೆ ಗೂಡು ಬಿಟ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಹಾರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಹೋಗಿ ಬರುವಾಗ ಅದರ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮರದ ಕಡ್ಡಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಆ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಅದು ಮರಿಗಳ ಮೂಗಿನ ಹತ್ತಿರ ಇಟ್ಟರೆ ಸಾಕು ಮರಿಗಳು ಜೀವ ಆಗಿ ಏಳುತ್ತವೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದು ಸಂಜೀವಿನಿ ಕಡ್ಡಿ. ಅದರ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಕೂಡಲೇ ಅದು ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತದೆ. ಆಗಲೇ ಕತ್ತಲಾಗಿರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ.. ಹಾಗಾಗಿ ಅದು ಆ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಗೂಡಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೆಳಗಾದ ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ತಂದಿತೋ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತೆಗೊಂಡೋಗಿ ಇಡುತ್ತದೆ. ನಾವು ಆ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಅದರ ಗೂಡಿನಿಂದ ಆ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ತರಬೇಕು. ಆ ಕಡ್ಡಿಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ಸತ್ತ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಬದುಕಿಸಬಹುದು ಗೊತ್ತಾ ಎಂದಳು. </div>
<div>
ಕಥೆ ಬಲು ಆಕರ್ಷಣೀಯವಾಗಿ ನಿಮಗೂ ಅಂತಹಾ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೋಡುವ ಅದೃಷ್ಟ ಒಲಿದರೆ ಎಂಬಾಸೆ ಮೂಡಿರಬೇಕಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನಗೆ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿಯೂ ಗೊತ್ತಿದೆ ನೀವು ಆ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ ಅದೃಷ್ಟವಂತರೇ ಎಂದು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಕನ್ನಡದದಲ್ಲಿ ಕೆಂಭೂತ ಎಂದೂ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ <b><span style="background: white; color: #252525; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">greater coucal</span></b><span class="apple-converted-space"><span style="background: white; color: #252525; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> </span></span><span style="background: white; color: #252525; font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 14pt; line-height: 115%;">or<span class="apple-converted-space"> </span><b>crow pheasant </b></span>ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಕಾಣಸಿಗುವ ಹಕ್ಕಿ ಇದು. ಸಾಧಾರಣ ಕಾಗೆಯಷ್ಟೇ ಗಾತ್ರದ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿಯಾದ ಮಣ್ಣಿನ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಆಕರ್ಷಕವಾದ ಕೆಂಪನೆಯ ಕಣ್ಣನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಹಕ್ಕಿ. ಎತ್ತರೆತ್ತರದ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತವೆ. ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಕದಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಚಾಣಾಕ್ಷ್ಯ. ಹುಳ ಹುಪ್ಪಟೆಗಳು, ಸಣ್ಣ ಸರೀಸೃಪಗಳು, ಬಸವನ ಹುಳ ಇಂತವೆಲ್ಲಾ ಇವುಗಳ ಬ್ರೇಕ್ಫಾಸ್ಟ್, ಡಿನ್ನರ್ ಸಪ್ಪರ್ ಗಳು. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಹೊತ್ತು ಸೋಮಾರಿಗಳಂತೆ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತವೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಅಚ್ಚರಿಯ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳದ್ದು ಅನುರೂಪದ ದಾಂಪತ್ಯ. ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಒಂದು ಗಂಡು ಹೇಗೋ ಏನೋ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಎನ್ನುವ ಕವಿವಾಣಿ ಇವರಿಗೂ ಅನ್ವಯವೇ. ಜೊತೆಯಲೀ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲೀ ಅಂತ ಹಾಡಿಕೊಂಡು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸುತ್ತುವ ಪ್ರೇಮಿಗಳೇ ಇವು. </div>
<div>
ಅಯ್ಯೋ ಈ ಹಕ್ಕಿ ನಮಗೂ ಗೊತ್ತು ಅಂತ ನೀವೂ ಈಗ ಸಂಜೀವಿನಿ ಕಡ್ಡಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿರಾ.. ಸ್ವಲ್ಪ ನನ್ನ ಕಥೆಯ ಉಪಸಂಹಾರ ಕೇಳಿ ಹೋಗಿ. </div>
<div>
ತುಂಬಾ ಸಮಯಗಳವರೆಗೆ ಗೆಳತಿ ಹೇಳಿದ ಕಥೆಯನ್ನು ನಂಬಿ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಿನ್ನ ಎಂದು ಕಾಣಿಸಿದ ಒಣಗಿಲು ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇದು ಸಂಜೀವಿನಿ ಕಡ್ಡಿ ಇರಬಹುದೇ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವ ಪ್ರಯೋಗಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲವು ಇರುವೆಗಳನ್ನು ಸಾಯಿಸಿ ಅದರ ಮುಖದೆದುರು ಕಡ್ಡಿ ಹಿಡಿದು ಜೀವ ಬರುವುದೇನೋ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಸಂಜೀವಿನಿ ಕಡ್ಡಿ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಸತ್ತವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬದುಕಿಸುವ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮೆ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ಕೈ ಹಾಕಿದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಈ ಕಸ ಕಡ್ಡಿಗಳ ರಾಶಿ.</div>
<div>
ಆ ದಿನ ಜೀವ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು.. ನಾನು ಸಾಯಿಸಿದ ಇರುವೆಗಳಿಗಲ್ಲ.. ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆತ್ತಕ್ಕೆ..!!</div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-31300842157476955582016-03-25T23:00:00.000+05:302016-04-07T15:36:17.261+05:30ಐ ಲವ್ ಯೂ .....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbPI93Qv38DGgc6qh_jpAtjzA6LbB9fOyFR-TVMP2z4-KDSmlh2-cADMUrSdImHj1UgBDvK4BCYiWA_JG4naynIBBwivzU7prBAnz0hwP4ZnHSmRzLoy9bMAxjtRz-YJ3K0i4taTgo_fo/s1600/IMG_20160325_075752.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbPI93Qv38DGgc6qh_jpAtjzA6LbB9fOyFR-TVMP2z4-KDSmlh2-cADMUrSdImHj1UgBDvK4BCYiWA_JG4naynIBBwivzU7prBAnz0hwP4ZnHSmRzLoy9bMAxjtRz-YJ3K0i4taTgo_fo/s640/IMG_20160325_075752.jpg" width="580" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತಿನಿಂದ ಅವರ ಜಗಳ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿಯೇ ಇಲ್ಲ </span><span style="font-size: large;"> ಐ ಲವ್ ಯೂ ಅಂತ ಹೇಳೋದೇ ಇಲ್ಲ ನೀನು ಎಂದು ಅವಳ ಕೋಪ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಪ್ರೀತಿ ಇರೋದು ಇಲ್ಲದಿದ್ರೆ ಪ್ರೀತಿ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ನಿನಗ್ಯಾರು ಹೇಳಿದರು ಅನ್ನೋದು ಅವನ ವಾದ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮಾತಿಗೆ ಮಾತು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಗಡಿಯಾರದ ಮುಳ್ಳುಗಳು ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಒಹ್ </span><span style="font-size: large;"> ಮೊನ್ನೆ ಹೋಟೆಲ್ಲಲ್ಲಿ ತಿಂದಿದ್ದೆವಲ್ಲಾ ಜೀರಾ ಪೂರಿ ಮತ್ತು ಆಲೂ ಟೊಮ್ಯಾಟೋ ಮಸಾಲಾ ಅದನ್ನು ಮಾಡುವ ಅಂತಾ ಇದ್ದೆ.' </span><span style="font-size: large;"> ಅಂದಳು ಮುಖ ದುಮ್ಮಿಸಿಕೊಂಡೇ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಓಹ್.. ಹೌದಾ ...?? ಇವತ್ತಾ.. ?? ಐ ಲವ್ ಯೂ ಸೋ ಮಚ್ ಡಿಯರ್' ಎಂದವಳ ದುಂಡು ಕೆನ್ನೆ ತಟ್ಟಿದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಗಂಡಸಿನ ಹೃದಯದ ದಾರಿ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಅಂತ ಅವಳಜ್ಜಿ ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಾಗಿ ನಕ್ಕಳು. </span></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-33047352170284357362016-03-14T09:19:00.000+05:302016-03-14T09:25:57.132+05:30ಎರಡು ಸಣ್ಣ ಕಥೆಗಳು <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: "arial" , sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>ಮರಕುಟಿಗ ಮತ್ತು ಮರ </b></span></span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXt1oulVC1c-3hedYzIeR1yqh-qCc086Nf2vif5BCk_MRUs9NFl5IEmKFwj69tS0tIuUY-GuuNWPDWS7LUIecTuKRSxQRYF2KgEMYWeEBLXLbnOiV-fs6zMc47EFvaY7aVIVQg16KeUgw/s1600/marakutti.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXt1oulVC1c-3hedYzIeR1yqh-qCc086Nf2vif5BCk_MRUs9NFl5IEmKFwj69tS0tIuUY-GuuNWPDWS7LUIecTuKRSxQRYF2KgEMYWeEBLXLbnOiV-fs6zMc47EFvaY7aVIVQg16KeUgw/s640/marakutti.jpg" width="481" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆ ಮರದಲ್ಲಿದ್ದ ಹಕ್ಕಿಗಳೆಲ್ಲ ರೋಷದಲ್ಲಿ ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. " ಇದೊಂದು ಮರಕುಟಿಗಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಇಲ್ಲ. ಆಶ್ರಯ ಕೊಟ್ಟ ಮರವನ್ನೇ ಕುಟುಕುತ್ತಿದೆ.. ತೊಲಗಾಚೆ.. " </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮೈಮೇಲಿದ್ದ ಗೆದ್ದಲು ಹುಳಗಳೆಲ್ಲಾ ಖಾಲಿ ಆಗಿ ಮರ ಕುಶಿಯಿಂದ ತಲೆದೂಗಿ ನಕ್ಕಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮರಕುಟಿಗ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದ ಸಂತಸದಿಂದ ಹಾರಿ ಹೋಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಬ್ಬಾ .. ನಮ್ಮ ರೋಷಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಮರಕುಟಿಗ ಹೋಯಿತೆಂದು ತಿಳಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳು ನಿರಾಳವಾದವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><b>ಚಿಟ್ಟೆ ಹಕ್ಕಿ ಮತ್ತು ಅವನು </b></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZQgZooPUR0-VFhT5A518RFMdBSwb6lRrahfcmfs60VuXG5bSZJLuhyphenhyphennkEBOaRd9R_xa4yxYA4pdl4rGpBj_zt3rIIp6H4zozTrRs_mT6qLai3w7G1n8E_GgwO-aJzyNojD1mT4coi8Jk/s1600/hakki+mattu+chitte+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZQgZooPUR0-VFhT5A518RFMdBSwb6lRrahfcmfs60VuXG5bSZJLuhyphenhyphennkEBOaRd9R_xa4yxYA4pdl4rGpBj_zt3rIIp6H4zozTrRs_mT6qLai3w7G1n8E_GgwO-aJzyNojD1mT4coi8Jk/s640/hakki+mattu+chitte+.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ ಅವನು ಅದೇ ದೃಶ್ಯ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಹಕ್ಕಿಯೊಂದು ಚಿಟ್ಟೆಯನ್ನು ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು. ಚಿಟ್ಟೆ ತಪ್ಪಿಸಿ ಹಾರುವುದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ತನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರಾದೊಳಗೆ ಅವೆರಡೂ ಸೆರೆಯಾಗಬೇಕೆಂದವನ ಆಸೆ. ಆ ದಿನ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಕಾದಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಚಿಟ್ಟೆ ಇನ್ನೇನು ಹಕ್ಕಿಯ ಕೊಕ್ಕಿಗೆ ಸಿಗುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎರಡೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಸಂತಸ ಅವನದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವನಾಸೆ ತೀರಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಅವನಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಕ್ಕಿಯ ಬೇಟೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಅದೂ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಚಿಟ್ಟೆಯೂ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br clear="all" /></span>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-56563377788774568212016-01-04T13:55:00.001+05:302016-01-04T13:56:12.581+05:30 ಹನಿ ಕರುಣೆ ಕಡಲಾಗಿದ್ದ ಹೊತ್ತು<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimPPrl9nLaPbLQCCzV2otkoIwdg0m4RhR2hPHb-t3y59pEpx66odaIMvgZIENVNoPZ0QVF4nlNeq1OvGCFnERxPpCWBw3mLUQEvLFfMJMSlIucW4xCnKabSLa0UJc22Mvt9rW4WzHrSIY/s1600/Rudra+Thaandava.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimPPrl9nLaPbLQCCzV2otkoIwdg0m4RhR2hPHb-t3y59pEpx66odaIMvgZIENVNoPZ0QVF4nlNeq1OvGCFnERxPpCWBw3mLUQEvLFfMJMSlIucW4xCnKabSLa0UJc22Mvt9rW4WzHrSIY/s640/Rudra+Thaandava.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">'ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿ ಯ ಕೂದಲು ಕೊಂಕದಂತೆ ನಮಗೆ ತಂದುಕೊಡಬೇಕು' </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಕೊಡಗಿನ ರಾಜ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನ ಈ ಆಜ್ಞೆ ಕೊಡಗಿನ ದಂಡಿನ ಸಿಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯನ್ನು ತಂದಿತು. ಶತ್ರು ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕಂಡರೆ 'ಹೊಡಿ, ಬಡಿ, ಕೊಚ್ಚು, ಕೊಲ್ಲು' ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಈ ಕರುಣೆಯೇಕೋ ಅರ್ಥವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಕೊಡಗಿನೊಳಗಿನ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನನ ಆಡಳಿತದ ಶವಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಕೊನೆಯ ಕೊಳ್ಳಿ ಇದುವೆಯೋ ಏನೋ ಎಂಬಂತೆ ಈಗ ಸಿಗುವಂತಿದ್ದ ಜಯ ಈ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು. ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನನ ದಂಡಿನ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿ. ಮುಂದಡಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಂತೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದಾನೆ ಎಂದರೆ ಕೊಡಗಿನ ಸಿಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಸಿಹಿಯಾದ ಜೇನನ್ನು ಬಾಯೊಳಗೆ ಸುರಿದಂತೆ. ಪರಮಶತ್ರುವಿನ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ತರಿದೆಸೆಯುವುದಲ್ಲದೆ ಹಾಗೇ ಬಿಡುವುದುಂಟೇ? ಶತ್ರುಗಳು ಯಾರೇ ಆಗಿರಲಿ ಅವರ ಶಿರ ಚೆಂಡಾಡಿದರಲ್ಲದೆ ನಿದಿರೆ ಹೋಗುವವನಲ್ಲದ ಧಣಿಯ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಮಾತು..!! ಇದಕ್ಕೆ ಎದುರಾಡುವುದಾಗಲೀ, ಆಜ್ಞೆಯನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸುವುದಾಗಲೀ ಆಗದಿನ್ನು. ಒಡೆಯನ ಅಪ್ಪಣೆಯನ್ನು ಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆಹಾರ ವಸ್ತುಗಳ ಗೋಣಿಯನ್ನೇ ಕೋಟೆಯಂತೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ನಡುವೆ ಹೆಗ್ಗಣಗಳಂತೆ ಅವಿತಿದ್ದ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನಿಕರ ದಂಡಿದ್ದ ಜಾಗದತ್ತ ಅಪಹಾಸ್ಯದಿಂದಲೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಅದೇ ಕಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟರು ಕೊಡಗಿನ ಕಲಿಗಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನೂ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸ್ವಾಧೀನದಲ್ಲಿದ್ದ ಮಡಿಕೇರಿಯ ಕೋಟೆಯ ಕಿಲ್ಲೇದಾರನಾದ ಜಾಫರ್ ಕುಲಿಬೇಗ್ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಶ್ರೀರಂಗ ಪಟ್ಟಣದಿಂದ ಆಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸುದ್ದಿ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನ ಕಡೆಯವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಕೊಡಗಿನ ಯಾವ ಕಡೆಯಿಂದಲೂ ಅವರಿಗೆ ಒಂದಗುಳು ಆಹಾರ ದೊರೆಯದಂತೆ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ತಾವಾಗಿಯೇ ಕೋಟೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಡುವಂತೆ ಮಾಡಿಸುವುದು ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನ ಉಪಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಅಂತೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಆಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನಿಕರ ದಂಡು ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ವಿಚಾರ ಗೂಡಾಚಾರರ ಮೂಲಕ ಮೊದಲೇ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತ್ತು. ತನ್ನ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಅವರು ಬರಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಹಾದಿಯಲ್ಲೇ ಹೊಂಚು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದನು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕೊಡಗಿನ ದುರ್ಗಮ ಕಾಡು ಕೊಡಗಿನವರ ಪಾಲಿಗೆ ವರವಾಗಿದ್ದರೆ ಅದರ ಆಳ ವಿಸ್ತಾರಗಳನ್ನರಿಯದ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಅದು ನರಕ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇದಂತೂ ರಹಸ್ಯದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಆದ ಕಾರಣ ಕಾಡಿನ ಹಾದಿಯೇ ಅವರಿಗೊಲಿದದ್ದು. ಮೊದಲೇ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಕೊಡಗಿನ ಪಡೆಯಿಂದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಒಂದು ತಂಡದ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನಿಕರ ರುಂಡಗಳು ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಚೆಂಡಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು. ಅಳಿದುಳಿದ ಸೈನಿಕ ಪಡೆ ಓಡಿ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಅಧಿಕಾರಿಯ ದಂಡಿನ ಜೊತೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವರು ಕಾವೇರಿ ನದಿ ದಾಟಿ ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ವಿಚಾರ ತಿಳಿದೊಡನೆಯೇ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನ ಸೈನ್ಯ ಅಲ್ಲಿಗೆ ದಾಳಿ ಇಟ್ಟಿತ್ತು. ತನ್ನ ಸೈನ್ಯ ಸೋಲುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಅಳಿದುಳಿದ ಸೈನಿಕರ ದಂಡಿನ ಜೊತೆಗೆ ಎತ್ತರದ ಸ್ಥಳವನ್ನಾರಿಸಿಕೊಂಡು ತಾವು ತಂದಿದ್ದ ಆಹಾರ ವಸ್ತುಗಳ ಗೋಣಿಯನ್ನೇ ಸುತ್ತ ಕೋಟೆಯಂತೆ ಕಟ್ಟಿ ಅದರೊಳಗೆ ಅವಿತು ಬಂದೂಕಿನಿಂದ ಯುದ್ಧ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದೀಗ ಎಲ್ಲರೂ ತಾವಾಗಿಯೇ ಪಂಜರದೊಳಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಂತಾಗಿತ್ತು. ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಸೈನಿಕನು ತಪ್ಪಿ ಹೋಗದಂತೆ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರ ಆ ಕೋಟೆಯ ಸುತ್ತ ತನ್ನವರನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ. ಒಳಗಿನವರು ಎಷ್ಟೇ ಹೋರಾಡಿದರೂ ಸೋಲು ಅವರಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಬುತ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹೇಗೂ ಗೆಲ್ಲುವ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಬೇಗನೇ ಮುಗಿಸುವ ಆತುರದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೊಡಗಿನ ಸೈನಿಕರು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ' ನೀವು ಅನುಮತಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಇಂದು ರಾತ್ರಿಯೇ ಅವರನ್ನು ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ.ಆ ಆಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಹಂಚಿಕೊಡಬೇಕು' ಎಂದು ಒಡೆಯನಾದ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನಲ್ಲಿ ಬೇಡಿಕೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆಗಲೇ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರ ತನ್ನಾಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿ ಆತ 'ಅಂದೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ನಂಜರಾಯಪಟ್ಟಣದ ಕಡೆ ಬೇಟೆಗಾಗಿ ಹೋಗಿ ಮರಳಿ ಬರಲು ಆಗದೇ ಇದ್ದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಅವನಲ್ಲಿ ಎರಡು ದಿನ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಅನ್ನ ನೀರಿಟ್ಟು ಕಾದಿದ್ದಾನೆ. ಆ ಅನ್ನದ ಋಣವನ್ನು ಅವನ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ತೀರಿಸಲು ಇಚ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆ' ಎಂದಿದ್ದನು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬಿಡಾರದ ಬಹುಪಾಲು ಜನ ಕಣ್ಣಿದಿರು ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಕೋಟೆಯ ಸುತ್ತ ಪಹರೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದುದು ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನಿಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಇದೊಂದು ಅದ್ಭುತ ಜಯ ಎಂದು ಅವನಿಗೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಬೇಹುಗಾರರ ಮೂಲಕ ಆ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿ ಸಹಾ ಇದ್ದಾನೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರನನ್ನು ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗೇಳುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ನಡೆದು ಬಂದ ದಾರಿ ಸುರುಳಿ ಸುರುಳಿಗಳಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನನ ಸೆರೆಯಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳವು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ದಾಯಾದಿಗಳ ಜಗಳವನ್ನು ತನಗನುಕೂಲವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಮೋಸದಿಂದ ಹೈದರಾಲಿ ಕೊಡಗನ್ನು ತನ್ನ ಕೈವಶ ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದಲ್ಲದೇ ಆಗಿನ್ನು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನವರಾಗಿದ್ದ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾಸನದ ಗೋರೂರಿನ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದನು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಧಿಕಾರ ಎನ್ನುವುದು ಎರಡಲಗಿನ ಕತ್ತಿಯಂತೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಬಂಧುಗಳೂ, ಶತ್ರುಗಳೂ ಎರಡೂ ಒಂದೇ ತರ. ವಿರೋಧವೆಂದು ಕಂಡು ಬಂದರೆ ಯಾವುದನ್ನೂ ಕತ್ತರಿಸಲು ಹೇಸುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೈದರಾಲಿಯ ಗೆಲುವಿಗೆ ಸಹಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ಲಿಂಗರಾಜೇಂದ್ರ ಒಡೆಯನ ಮಕ್ಕಳು ನಾವು. ಅರಸನು ಮರಣಿಸಿದ ನಂತರ ನಾವುಗಳು ಚಿಕ್ಕವರೆಂಬ ನೆವದಿಂದ ಕೊಡಗಿನ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಮೋಸದಿಂದ ತನ್ನ ವಶ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಹೈದರಾಲಿಯ ಮಹಾತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆ ರಾಜಕುಮಾರರಾದ ನಮ್ಮನ್ನು ಭಿಕಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿಸಿತ್ತು. ಅವನ ಮರಣದ ನಂತರ ಬಂದ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಹಂಗಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಬೇಕಾದ ದುರವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮದು. ಬದುಕು ಹೀಗೆಯೇ ಮುಗಿದು ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆಯ ನಡುವೆ ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಇದ್ದೇವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನದ ಅಂಶವೊಂದಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೂ ಕುತ್ತು ಬಂದು ವಂಶಕ್ಕೊಂದು ಅಳಿಸಲಾರದ ಕಳಂಕ ಒದಗೀತೆನ್ನುವ ಯಾವುದೇ ಸಂಶಯಗಳು ಆಗ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಸನದ ಗೋರೂರಿನ ಕೋಟೆಯಿಂದ ಕುಟುಂಬ ಸಮೇತ ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದ ಕೋಟೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಿದ ನಂತರ ನಡೆದ ಅವಮಾನಕಾರಿ ಘಟನೆಯನ್ನು ನೆನೆದರೆ ಇನ್ನೂ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುತ್ತದೆ. ಟಿಪ್ಪುವಿನ ನೆತ್ತರು ಹರಿಸಿಯಲ್ಲದೆ ಅದು ಶಮನವಾಗದು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದ ಕೋಟೆ ಬಹುದೊಡ್ಡದೇ..ಮೈಸೂರು ರಾಜ್ಯ, ಹೈದರಾಲಿ ಮತ್ತು ಟಿಪ್ಪುವಿನ ವಶವಾದಾಗ ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದ ಕೋಟೆಯನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಿಲ್ಲೇದಾರನೊಬ್ಬನ ನೇಮಕ ನಡೆದಿತ್ತು. ಆತ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕೊಡಗಿನ ನಿಜವಾದ ವಾರಿಸುದಾರರಾದ ನಾವುಗಳು ಅದರ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸೆರಯಾಳುಗಳಾಗಿ ಅನ್ನ ನೀರಿಲ್ಲದೆ ದಿನ ಕಳೆಯುವಂತಹ ದಿನ ಬಂದಿತ್ತು. ರಾಜಕುಟುಂಬವೊಂದು ಇಂತಹ ಹೀನ ಸ್ಥಿತಿಗಿಳಿದೀತೆಂದು ಕನಸು ಮನಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಕೊಡಗಿನ ಜನ ಗ್ರಹಿಸಿರಲಾರರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಅತಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಆಹಾರ ವಸನಗಳಿಲ್ಲದೆ ನಾವು ನರಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಬರ ಸಿಡಿಲಿನಂತಹ ಆಘಾತವೊಂದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆರಗಿತ್ತು. ಊರಿಗೆ ಬಂದ ಮಾರಿ ಸಿಡುಬು ರೋಗಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಬಲಿಯಾದರು. ಕುಟುಂಬದ ಇತರ ಜನರೂ ಅವರನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಉಳಿದವರು ನಾವೇ .. ತಮ್ಮ ತಂಗಿಯರ ಜೊತೆಗೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಹುಟ್ಟಿದ ಮನೆಗೂ,ಕೊಟ್ಟ ಕುಲಕ್ಕೂ ಕೀರ್ತಿಯನ್ನು ತರಬೇಕಾದ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿರುವುದು ಶೋಭೆಯೇನೋ ಸರಿ. ನಾವೂ ಹಾಗೆಯೇ ತಾನೇ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದು. ಆದರೆ ನಡೆದದ್ದೇ ಬೇರೆ. ಅದೊಂದು ಪ್ರಮಾದ ಕೊಡಗಿನ ರಾಜನ ಮನೆತನಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪು ಚುಕ್ಕೆಯನ್ನಿಟ್ಟ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ತಂಗಿಯರದ್ದೇನೂ ತಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ.ಇನ್ನು ನಾವೋ ಅವರನ್ನು ನಮ್ಮೊಡನೆ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ ಅಸಹಾಯಕರಾಗಿದ್ದೆವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇತಿಹಾಸವು ಇದಕ್ಕೆ ಮೂಕಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಉಳಿಯಬೇಕಾಯಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೊಡನೆ ಇದ್ದವರು ಮೂವರು ತಂಗಿಯರು.ನಮ್ಮ ವಿರೋಧದ ನಡುವೆಯೂ ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಟಿಪ್ಪು ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಿ ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಕರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ಒಡ ಹುಟ್ಟಿದವಳೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಉಳಿದಿಬ್ಬರು ಬಲತಂಗಿಯರು. ಸುಂದರಿಯರಾದ ದೇವಮ್ಮಾಜಿ ಮತ್ತು ನೀಲಮ್ಮಾಜಿಯನ್ನು ಟಿಪ್ಪು ಬಲವಂತದಿಂದ ತನ್ನ ಅಂತಃಪುರಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದ. ಉಳಿದೊಬ್ಬಳನ್ನು ತನ್ನ ಆತ್ಮೀಯನಾದ ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿಗೆ ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಬ್ಬಾ ಎಂತಹ ಕ್ರೂರ ದಿನಗಳವು. ಕೊಡಗಿನ ಮಾನಧನಗಳಾಗಿದ್ದ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾರಾಟಕ್ಕಿಟ್ಟ ವಸ್ತುಗಳಂತೆ ನಡೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಜನಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿದವರನ್ನು ಮತಾಂತರಗೊಳಿಸಿ ಮೆಹ್ತಾಬ್, ಆಫ್ತಾಬ್ ಎಂದು ಹೆಸರೂ ಬದಲಿಸಿದ್ದರಂತೆ. ಉಳಿದವಳ ಕಥೆಯೂ ಅದೇ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿಯ ಕರುಣೆಯಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ. ತನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದ ರಾಜಕುಮಾರಿಯನ್ನು ಆತ ಮಗಳಂತೆ ಕಾಪಾಡಿದ. ಅವಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಮನೆಯೊಂದನ್ನು ಮಾಡಿ ಅಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನಿಟ್ಟು, ಹಿಂದೂ ಯುವತಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನೇ ಅವಳ ಸೇವಕಿಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಣ್ಣನಾಗಿ ತಂಗಿಯರ ಮಾನ ಕಾಪಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ದಿನಗಳವು. ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ಎಷ್ಟು ಶಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಜೈಲಿನೊಳಗಿದ್ದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಿಂದ ಕೈ ಕಟ್ಟಿ ಕೂರಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುವ ಅಧಮ್ಯ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಹಕ್ಕಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಬಲವಾಗಲು ಇದೂ ಒಂದು ಕಾರಣವಿದ್ದೀತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇದಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರಿಯಾದದ್ದು ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ಜನ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪದ ಕೊಡಗಿನ ಜನರು ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಇಟ್ಟರೆ ಕೊಡಗಿನೆಲ್ಲಾ ಕಲ್ಲುಗಳು ವೀರಗಲ್ಲುಗಳೇ ಆದಾವೇನೋ..!!</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನಿಕರ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ತಾಳಲಾರದೇ ವ್ಯವಸಾಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದವರು ತಮ್ಮ ಮನೆ ಮಾರುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಾಡು ಸೇರಿದರು. ಎದೆಯೊಳಗೆ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕ್ರೋಧದ ಬೆಂಕಿಯಿಂದಾಗಿ ಕೊಡಗಿನ ಜನ ಅವನನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಯಾವ ಸಣ್ಣ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಬರಿದೇ ಹೋಗಗೊಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನೆತ್ತರ ಹೊಳೆ ಹರಿಸಿಯೇ ಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಗುಂಪಿಗೊಬ್ಬ ಸಮರ್ಥ ನಾಯಕನಿಲ್ಲದೆ ಅವರ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೆಲ್ಲಾ ಹುಣಸೆ ಹಣ್ಣನ್ನು ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಗಿವುಚಿದಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ಅವರಲ್ಲೂ ತಮ್ಮನ್ನು ಬಿಡಿಸುವ ಹೊಸ ಯೋಜನೆಯೊಂದು ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದದ್ದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿರಿಯಾಪಟ್ಟಣ ವ್ಯಾಪಾರ ವಹಿವಾಟಿನ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಳ. ಮಲೆಯಾಳಿಗಳೂ. ಕೊಡಗಿನವರೂ ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟಕ್ಕಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಕೊಂಡೊಯ್ದು ಮಾರುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೊಡಗಿನಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ತೆಂಗು ಬೆಳೆಯದ ಕಾರಣ ಕೇರಳದಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ತೆಂಗಿನ ಎಣ್ಣೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಬೇಡಿಕೆ ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದ ನಮ್ಮ ದಂಡಿನವರು ಎಣ್ಣೆ ಮಾರುವವರಂತೆ ವೇಷ ಬದಲಾಸಿ ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲಿಗಾಗಮಿಸಿದ್ದರು. ನಾವಿರುವ ಮನೆಯೆದುರು ಎಣ್ಣೆ ಮಾರುವ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳ ಸೋಗು ಹಾಕಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಸಮಯ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದಂತೆ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವನ್ನೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಪಾರು ಮಾಡುವ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನಮಗೆ ತಲುಪಿಸಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಮ್ಮ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಕೋಟೆಯೊಳಗಿನ ಜನರ ಪೈಕಿ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನೂ, ಮುಸಲ್ಮಾನನಾದ ಇಸ್ಮಾಯಿಲ್ ಖಾನನೂ ನಮಗನುಕೂಲರಾಗಿ ಇದ್ದರು. ನಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿನವನೇ ಆದ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನಿಗೂ ನಮಗೂ ಉತ್ತಮ ಮೈತ್ರಿಯ ಬಂಧವೇರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಕೊಡಗಿನ ರಾಜವಂಶದವರಾದ ನಾವುಗಳು ಈ ಹೀನಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದುದು ಅವನಿಗೆ ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ ನಮ್ಮ ತಂಗಿಯರನ್ನು ಮತಾಂತರಿಸಿ ಟಿಪ್ಪು ತನ್ನ ಜನಾನಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಅವನಿಗೆ ಅಸಹನೀಯವೆನಿಸಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನು ಇಸ್ಮಾಲ್ ಖಾನನಿಗೂ ಕೋಟೆಯ ಕಿಲ್ಲೇದಾರನಿಗೂ ವೈಮನಸ್ಸಿದ್ದ ಕಾರಣ ಆತ ಕಿಲ್ಲೇದಾರನ ಆಡಳಿತದಿಂದ ಬೇಸತ್ತು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರ ಬರುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದನು. ಇದು ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಸುವರ್ಣಾವಕಾಶವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿತು. ನಮ್ಮ ಮಂದಿಗೆ ಕೋಟೆಯ ಒಳಗಿನಿಂದ ಸಿಕ್ಕಿದ ಈ ಸಹಕಾರ ನಾವು ಹೊರಬರುವಂತಾಗಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ವೀರ ರಾಜೇಂದ್ರ ಪಕ್ಕನೆ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಹೊರಬಂದ. ದೂರದಲ್ಲಿ ದೊಂದಿ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಸೈನಿಕರ ಪಹರೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಳಗಿನ ಪ್ರತಿರೋಧ ನಿಂತಂತಿತ್ತು. ಕೊಡಗಿನ ರಾತ್ರಿಗಳೇ ಹೀಗೆ ಹೊರಗಿನಿಂದ ತಂಪು ತಣ್ಣಗೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಏನೋ ಎಂತಹ ರಹಸ್ಯವನ್ನೂ ತಣ್ಣಗೆ ಹುದುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಇಂತದೇ ನೀರವ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತಲ್ಲವೇ ನಾವು ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಸೆರೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರ ಬಂದ ದಿನವೂ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಜನರೆಲ್ಲಾ ಬೇಗನೆ ಹೊದ್ದು ಮಲಗುವ ಕೀಲಕ ಸಂವತ್ಸರದ ಮಾರ್ಗಶಿರ ಬಹುಳ ಸಪ್ತಮಿಯ ಅತಿ ಚಳಿಯ ದಿನವಾಗಿತ್ತದು. ಕಪ್ಪು ಕತ್ತಲು ಆಗಸವನ್ನು ತುಂಬಿತ್ತು.ಈ ದಿನವನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಬಿಡುಗಡೆಗಾಗಿ ಪ್ರಶಸ್ತ ದಿನವೆಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಆರಿಸಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಪಹರೆಯವರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಬೀಳದಂತೆ ಹೊರ ಬರಬೇಕಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನು ಆ ದಿನ ವಿಶೇಷ ಊಟೋಪಚಾರಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಿ ಕಾವಲಿದ್ದ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಬಿರಿಯ ಉಣಬಡಿಸಿದ್ದ. ಮನಸೋ ಇಚ್ಚೆ ಹೀರಲು ಮದ್ಯವನ್ನೂ ಒದಗಿಸಿದ್ದ . ಅವರೆಲ್ಲಾ ಅಮಲೇರಿ ಮಲಗುವುದನ್ನೇ ಜಾಗೃತವಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು ನಮ್ಮ ಜನಗಳ ದಂಡು. ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಕರಿಯ ನೂಲಿನಿಂದ ಮಾಡಿದ ಗಟ್ಟಿ ಏಣಿಯ ಒಂದು ತುದಿ ಕೋಟೆಯ ಒಳಗಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ತುದಿ ಕೋಟೆಯ ಹೊರಗಿನ ಕಂದಕದಾಚೆಗೆ ಬಿಗಿಯಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಎಣ್ಣೆ ಮಾರುವ ವೇಷದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರು ಎಣ್ಣೆ ಮಾರುವ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನಿಡುವ ಅಗಲ ಕುಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಸಮೀಪ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಇಸ್ಮಾಯಿಲ್ ಖಾನನೂ ತನ್ನ ಕೈ ಕೆಳಗಿನ ಪಹರೆಯವರಿಗೆ ಮದ್ಯ ಕುಡಿಸಿ ಅಮಲೇರಿ ನಿದ್ದೆ ಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದನು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕರಿ ನೂಲಿನ ಏಣಿಯ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿ ಪತ್ನಿ, ಮಗಳು ತಮ್ಮಂದಿರ ಜೊತೆ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದಿನಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದು ಕಂದಕದಾಚೆ ಸೇರಿದ್ದೆವು. ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಬುಟ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಕೂರಿಸಿ ವೇಗವಾಗಿ ಕೊಡಗಿನ ಗಡಿಯ ಕಡೆ ನಡೆದಿದ್ದರು ನಮ್ಮ ಜನ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಮೌನದಲ್ಲೇ ದಾರಿ ಸವೆದಿತ್ತು. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬುಟ್ಟಿಗಳ ಒಳಗಿದ್ದರೆ ಸಣ್ಣ ಕೂಸು ದಂಡಿನವನಾದ ಅಪ್ಪಾಜಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಂದು ಪಹರೆಯ ಉಕ್ಕುಡವನ್ನು ಹಾದು ಹೋದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸಾಂಗವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದು ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಅಪ್ಪಾಜಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ಕೂಸು ಅಳತೊಡಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಗಾಬರಿಗೊಂಡಿದ್ದೆವು. ತಾಯ ಹಾಲಲ್ಲದೇ ಅದನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸುವ ಯಾವ ಮಂತ್ರ ದಂಡವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಂಜಮ್ಮಾಜಿ ಬುಟ್ಟಿಯೊಳಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಮಗುವನ್ನೆತ್ತಿ ಹಾಲುಣಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿನಿಂದ ಎಲ್ಲರೂ ಸಿಕ್ಕಿಬೀಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಈ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಬಹುಮಾನ ನಮ್ಮ ಸಾವೇ ಆಗಿದ್ದುದು ಅಷ್ಟೇ ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಸಾವು ಎಂದರೆ ಕೊಡಗಿನ ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಆಶೋತ್ತರಗಳ ಸಾವೂ ಆಗಿತ್ತು. ಈಗ ಸೋಲನ್ನೊಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಗಟ್ಟಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದುದಿತ್ತಷ್ಟೇ. ಕೊಡಗನ್ನು ಟಿಪ್ಪುವಿನಿಂದ ಮುಕ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಇನ್ನೊಂದು ನೆತ್ತರ ತರ್ಪಣವೂ ಬೇಕಿತ್ತೇನೋ..! ಅದೂ ರಾಜಮನೆತನದ್ದೇ ಆಗಿರಬೇಕೆಂದು ವಿಧಿ ನಿರ್ಣಯವಿದ್ದರೆ ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಾವಾರು? ಎಷ್ಟೊಂದು ಮಂದಿಯ ಬಲಿದಾನದ ನಂತರ ಪಡೆದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಹೋಗಗೊಡುವ ಬದಲು ನಮ್ಮದೇ ನೆತ್ತರು ಹರಿಸಿ ಗೆದ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡ ಹೊರಟೆವು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಸ್ಥಿರವಾಗಿಸಿ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನಿಗೆ 'ಮಗುವನ್ನು ಕತ್ತಿಯಿಂದ ಕತ್ತರಿಸಿಬಿಡು' ಎಂದಿದ್ದೆವು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಂಜಮ್ಮಾಜಿಗೂ ನಮ್ಮ ಮಾತು ಕೇಳಿರಬೇಕು. ತಾಯ ಕರುಳಲ್ಲವೇ? ಆಕೆಯ ತುಟಿ ಕಚ್ಚಿ ತಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಬಿಕ್ಕುಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಮೌನವನ್ನು ಭಂಗಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದಾಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲೇ ಮಗುವಿನ ಸದ್ದು ನಿಂತು ಹೋಯಿತು. ಹೇಗೂ ಕತ್ತಲು. ಎದೆಯೊಳಗಿನ ಬೇಗುದಿ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿ ಹರಿದರೂ ಯಾರರಿವಿಗೂ ಬಾರದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಉಕ್ಕುಡದ ಪಹರೆಯವರು ಗಾಢ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದುದರಿಂದ ಅಲ್ಲಿಂದ ಯಾವ ತೊಂದರೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೇ ನಡೆದು ಕೊಡಗಿನ ಗಡಿ ಸಮೀಪಿಸಿದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ಬೋಯಿಗಳು ಪಲ್ಲಕ್ಕಿಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಿದ್ರೆಯಿಲ್ಲದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಮಗುವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನೋವಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನಂಜಮ್ಮಾಜಿ ಜ್ವರದಿಂದ ತತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ದುಃಖಾತಿರೇಕದಿಂದ 'ನನ್ನ ಮಗುವಿನ ಹೆಣದ ಮೊಗವನ್ನಾದರೂ ತೋರಿಸಿ ನನಗೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿಷ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡಿ' ಎಂದು ಬೋರಾಡಿ ಅಳತೊಳಗಿದಳು. ಮುದ್ದು ಕೂಸಿನ ನೆನಪಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳೂ ಮತ್ತೆ ತುಂಬಿ ಬಂದು 'ಮಗುವನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಕೊಂದು ಬಂದಿರಿ' ಎಂದು ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನನ್ನು ಕೇಳಿದೆವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆತ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿ ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸುತ್ತಾ ' ನಿಮ್ಮ ಅಪ್ಪಣೆಯನ್ನು ಪಾಲಿಸದ ನಮ್ಮನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿ' ಎಂದಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಅಂದರೆ..?</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಮಗು ಇನ್ನೂ ಬದುಕಿದೆಯೇ..? ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ..? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಮ್ಮಾಜ್ಞೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕ ಅದನ್ನು ಇಸ್ಮಾಯಿಲ್ ಖಾನನ ಕಿವಿಗೂ ಉಸುರಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಪಕ್ಕನೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ತನ್ನ ಬಿಡದ ಚಾಳಿಯಾದ ಅಫೀಮು. ಇಸ್ಮಾಯಿಲ್ ಖಾನ್ ತನ್ನ ಜೋಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಅಫೀಮನ್ನು ಎಂಜಲಿನಲ್ಲೇ ಅರೆದು ಮಗುವಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸಿದ್ದನಂತೆ.ಆ ಅಮಲಿನ ಜೊಂಪಿಗೆ ಮಗು ಅಳು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಮೈ ತಿಳಿಯದಂತೆ ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಂಜಮ್ಮಾಜಿ ಸಂತಸದಿಂದ ಮಗುವನ್ನೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಲೊಚ ಲೊಚನೆ ಮುದ್ದಿಕ್ಕುತ್ತಾ ಹಾಲೂಡತೊಡಗಿದ್ದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಗು ನಿದ್ರೆ ತಿಳಿದೆದ್ದು ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡು ಅಳತೊಡಗಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಓಹ್.. ಎಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟೆವು ನಾವು..!! </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಷ್ಟೊಂದು ಜನರ ಉಡುಗೊರೆ ನಮ್ಮ ಬಾಳು. ನಿಚ್ಚಳ ಬೆಳಕಿಲ್ಲದ ಹೋರಾಟದ ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ ಇಂತಹ ಒಂದೊಂದು ಘಟನೆಗಳು ಬೆಳಕ ಕಿರಣಗಳಾಗಿ ಒಳ ನುಸುಳಿ ಮುಂದಿನ ಬದುಕ ದಾರಿಗೆ ಸಂತಸದ ಕೈ ದೀವಿಗೆಯಾಗಿದ್ದವು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಡಲ್ಪಟ್ಟ ತಂಗಿ ಮಾನಪ್ರಾಣಗಳನ್ನುಳಿಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ದಕ್ಕುವಳೆಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದ್ದಿದೆಯೇ? ನಾವು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಸುದ್ದಿ ತಿಳಿದ ಕೆಲ ಕಾಲದ ನಂತರ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಅರಿವಿಗೆ ಬಾರದಂತೆ ಗೌರವ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ತಂಗಿಯನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮರಳಿಸಿದ್ದ ಖಾದರ್ ಖಾನ್ ಕೈಸಗಿ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಉಪಕಾರ ಯಾರಾದರೂ ಮಾಡುವುದು ಶಕ್ಯವಿತ್ತೇ? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆತ ಮಾಡಿದ್ದ ಉಪಕಾರಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ನಾವೇನು ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತೆಂದು ಕೆಲಕಾಲ ಯೋಚಿಸಿದ್ದಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೇ ಇದ್ದ ಹೊಂಬಾಳೆ ನಾಯಕನಿಗೂ, ಇಸ್ಮಾಯಿಲ್ ಖಾನನಿಗೂ ಅಂದೇ ಭೂಮಿಕಾಣಿಗಳನ್ನಿತ್ತು ಗೌರವಿಸಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಆಧೀನನಾಗಿರುವ ಖಾದರ್ ಖಾನನ ಋಣವನ್ನು ಹೊತ್ತೇ ಜೀವನ ಮುಗಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸದ್ಯ.. ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವನುಳಿಸಿದ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಅವನ ಪ್ರಾಣವನ್ನುಳಿಸುವುದೇ ಸರಿಯಾದ ನಿರ್ಧಾರ. ಟಿಪ್ಪುವಿನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಕೋಡು ಮುರಿಯಲೂ ಇದೊಂದು ಅಸ್ತ್ರ. ತನ್ನ ಸೈನ್ಯಾಧಿಕಾರಿ ಕೊಡಗು ರಾಜನ ಪ್ರಾಣಭಿಕ್ಷೆಯಿಂದ ಉಳಿದು ಬಂದಿದ್ದಾನೆಂದರೆ ಅವನಿಗೂ ಅವಮಾನವಲ್ಲವೇ? ಅದಲ್ಲ.. ಕೈಸಗಿ ಮರಳಿ ಆ ನಾಡಿಗೆ ಹೋಗುವವನಲ್ಲವೆಂದಾದರೆ ನಮ್ಮ ಈ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಶತ್ರುವಂತೂ ಆಗಲಾರ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಆತ ಶತ್ರುಗಳ ಕಡೆಯವನಾದರೂ ಅವನನ್ನುಳಿಸುವ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಡಬೇಕಾಗಿ ಬರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬುಗೆಯಿಂದ ನಿದ್ರೆಗಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುವ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಸಂತೈಸುತ್ತಾ ಬಿಡಾರದೊಳಗೆ ನಡೆದನು ರಾಜಾ ವೀರರಾಜೇಂದ್ರ. </span></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-10282392697914256762015-11-24T20:32:00.002+05:302015-11-24T20:32:58.460+05:30ಕ್ಯಾಮರಾ ಕಣ್ಣೊಳಗೆ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0FOd6gUwmApW2s6t5KaQHtIXh22iw2Shm8sA2M3E3w10vS4TDJTWbPyfERI_-sJTeTJTeGcNVNgugQTo04wDD2IMqNQ5LcUEK17auxMO5dtL3vRx_cCgBX2tzYpX7qY1D2l9FsTinWZc/s1600/Smile+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0FOd6gUwmApW2s6t5KaQHtIXh22iw2Shm8sA2M3E3w10vS4TDJTWbPyfERI_-sJTeTJTeGcNVNgugQTo04wDD2IMqNQ5LcUEK17auxMO5dtL3vRx_cCgBX2tzYpX7qY1D2l9FsTinWZc/s640/Smile+1.jpg" width="520" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: large;">ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಹಿಡಿದು ಹುಳ, ಹುಪ್ಪಟೆ, ಮರ, ಹೂವು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಫೊಟೋ ತೆಗೆಯುವ ಇವರಿಗೆ ' ನಾವು ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಹೂಗಿಡಗಳಿವೆ ಎಂದು ಆಮಿಷವೊಡ್ಡಿ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಹೆಗಲಿಗೇರಿಸಿ ಹೊರಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಅವರ ಮನೆಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಲು ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಪಾಲೆ ಮರವೊಂದು ಮೈಯಿಡೀ ಹೂ ಹೊತ್ತು ಸಿಂಗಾರಗೊಂಡು ನನ್ನ ಫೊಟೋ ತೆಗಿ ಎಂದು ಪರಿಮಳ ಸೂಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ನಡು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂದು ಅದನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಕುತೂಹಲದ ಕಣ್ಣು ಹೊತ್ತ ಅವಳು ಕಂಡಳು. ಆಗಷ್ಟೇ ಅರಳಿದ ಹೂ ಮೊಗದ ಹುಡುಗಿ. ನನ್ನ ನಗುವಿಗೆ ಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಅನುಮಾನದಿಂದಲೇ ನಕ್ಕರೂ ಅವಳ ನೋಟವೆಲ್ಲಾ ಕ್ಯಾಮೆರಾದ ಮೇಲೆಯೇ ಇತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಾವು ಮುಂದೆ ನಡೆದಂತೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಜೊತೆ ಅವಳ ಹೆಜ್ಜೆಯೂ ಇತ್ತು. ನಾವು ತಲುಪಬೇಕಾದ ಮನೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಮುಚ್ಚಿದ ಗೇಟನ್ನು ತೆರೆದು ಒಳನುಗ್ಗಿ ಮತ್ತೆ ಮುಚ್ಚಲು ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿದರೆ ಅವಳಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದಳು. 'ಅವಳದ್ದು ಒಂದು ಫೊಟೋ ತೆಗೀರಿ' ಅಂದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅದನ್ನೇ ಕಾದವಳಂತೆ ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಕೈಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಚಲನೆಯಿಲ್ಲದ ಕಂಬದಂತೆ ನಿಂತಳು. ನಗು ಉಕ್ಕಿ ಬಂದು ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟೆ. ಅವಳೂ ಹಗುರಾದಂತೆ ನಕ್ಕಳು. ಕ್ಯಾಮೆರಾದೊಳಗೆ ಸೆರೆ ಸಿಕ್ಕಳು. 'ಇನ್ನೂ ಒಂದು ತೆಗೀತೀರಾ..' ಅವಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೂರು ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಅವಳೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಲೇಬೇಕಾಯ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಾವು ಹೋಗಿದ್ದ ಮನೆಯವರು ಅವಳ ವರಾತ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡು ' ಹೀಗೆ ಫೊಟೋ ತೆಗೆದ್ರೆ ನಿಂಗೆ ಬೇಗ ಮದುವೆ ಆಗುತ್ತೆ ನೋಡು' ಎಂದರು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸಂಜೆಯ ಸೂರ್ಯನ ರಾಗ ರಂಗು ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಾಚುತ್ತಾ ಓಡಿದಳು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWnWxGbbHHRl6n17SYo4XVfBjWIkUt0rRueyFt_bK1x2wPe8mV6erTlxIbdwr-539bd_rQbA2LIoz5d17E-D1FW7dndrbSnXQzNS80BosdOSJZR4gdUMapAb0Ku5Xlf7d6msarY8QUGC0/s1600/Smile+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWnWxGbbHHRl6n17SYo4XVfBjWIkUt0rRueyFt_bK1x2wPe8mV6erTlxIbdwr-539bd_rQbA2LIoz5d17E-D1FW7dndrbSnXQzNS80BosdOSJZR4gdUMapAb0Ku5Xlf7d6msarY8QUGC0/s640/Smile+2.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಾವು ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಡೆದು ಮಾತುಕತೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾಗ ಹೊರಗೆ ಗೇಟಿನ ಸದ್ದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳ ಜೊತೆ ಅವಳದೇ ಓರಗೆಯ ಮಕ್ಕಳು. ಹತ್ತಿರದವಳನ್ನು ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ 'ಇವಳದ್ದು ಫೊಟೋ ತೆಗೀರಿ.. ಇವಳಿಗೂ ನನ್ನದೇ ಪ್ರಾಯ. ಬೇಗ ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು' ಅಂದಳು. ಎಲ್ಲರೂ ನಗುವಾಗ ಆ ಮಕ್ಕಳ ಮೊಗದಲ್ಲೂ ನಗೆ ಹಬ್ಬ.. ಅಲ್ಲೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಫೊಟೋ ತೆಗೆಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ತನಗೆ ಮದುವೆ ಆಗದೇ ಹೋದೀತೆಂಬ ಎಂಬ ಆತಂಕದಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ತಾನೂ ಮುಖ ತೋರಿಸಿದ. ಮಕ್ಕಳ ಗುಂಪು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ಯಾರು ಬಂದರೂ ಅವರೆಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಅವಳ ನಗು ಮುಖ ಇದ್ದೇ ಇತ್ತು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtluYRb6_sL74KXSQHDAJxyNv1PAZO1dywChsVCtL5hfVOiGYkh1GK1X_-SJ7Tr1O2LBZcVRm0uhFNMsV6E3vVc1eVYiAu6vnbT0MqTNfR4F_pDOYvXEApACMB7AZ-4Je8xq0wRNiKPVo/s1600/Smile+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtluYRb6_sL74KXSQHDAJxyNv1PAZO1dywChsVCtL5hfVOiGYkh1GK1X_-SJ7Tr1O2LBZcVRm0uhFNMsV6E3vVc1eVYiAu6vnbT0MqTNfR4F_pDOYvXEApACMB7AZ-4Je8xq0wRNiKPVo/s640/Smile+3.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತೊಂದು ಸುತ್ತಿನ ಫೋಟೋ ಪ್ರಹಸನ ಮುಗಿಯುವಾಗ ಅವಳು ಫೋಟೋಕ್ಕೆ ಫೋಸ್ ಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ಎಕ್ಸ್ ಪರ್ಟ್ ಆಗಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಆಗಸದ ಸೂರ್ಯ ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ಪಡುವಣಕ್ಕಿಳಿಯ ಹೊರಟ.ಮತ್ತು ನಾವು ಮನೆಯ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದೆವು. </span><div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-82831232137094131232015-11-17T14:49:00.000+05:302015-11-18T10:33:38.075+05:30'ಹೋ ಏನು ... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="adn ads" style="background-color: white; border-left-color: transparent; border-left-style: solid; border-left-width: 1px; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; padding-bottom: 20px; padding-left: 8px;">
<div class="gs" style="margin-left: 44px;">
<div class="ii gt m15114775c8f85bdd adP adO" id=":n8" style="direction: ltr; margin: 5px 15px 0px 0px; padding-bottom: 5px; position: relative;">
<div class="a3s" id=":n7" style="overflow: hidden;">
<div dir="ltr">
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKtIq7hDQe8KoOEQr2jImpyFOLUxwE-EB96-xOFSIgW90dGZ9JBTMZWYw2H6Jqdf01nSjwlvT0pURcgFlLFSKjO8qOdDxWhhOMtSuurccF1wpDHhaUQ9VILzrwijRfBQnKIEhusIw0aQJJ/s1600/ho+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKtIq7hDQe8KoOEQr2jImpyFOLUxwE-EB96-xOFSIgW90dGZ9JBTMZWYw2H6Jqdf01nSjwlvT0pURcgFlLFSKjO8qOdDxWhhOMtSuurccF1wpDHhaUQ9VILzrwijRfBQnKIEhusIw0aQJJ/s640/ho+3.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಎಳೆನಗೆಯ ಬೆಳದಿಂಗಳು ಎಂದೇ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಡುವ ಶ್ರೀಮತಿ ಅನಿತಾ ನರೇಶ್ ಮಂಚಿಯವರ ಮತ್ತೊಂದು ಲಘು ಬರಹಗಳ ಸಂಕಲನ</span><span style="font-size: 12.8px;"> </span><span style="font-size: large;">'ಹೋ ಏನು!!' ಇದೀಗ ಓದುಗರ ಕೈ ಸೇರಿದೆ.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಮಂಗಳೂರಿನ ಬಳಿಯಿರುವ ಮಂಚಿ ಎಂಬ ಸುಂದರ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ೧೪.೧೧.೨೦೧೫ ರಂದು ನಡೆದ ಸರಳ ಸುಂದರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ವಿವರಗಳನ್ನು ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಕುಶಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದಂತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಾಶಕರಾದ ಶ್ರೀಯುತ ಅಣಕು ರಾಮನಾಥರನ್ನು, ಸುಧಾ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ವಾರೆ ನೋಟ ಎಂಬ ಅಂಕಣದ ರೂವಾರಿ ಶ್ರೀ ಆನಂದರೊಂದಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಹಿಂದಿನ ದಿನ ರಾತ್ರಿಯೇ ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನಾವು ತಲಪುವ ಮೊದಲೇ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಶಾಮಿಯಾನ ಹಾಕಿ ಕುರ್ಚಿಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ವೇದಿಕೆಯ ಮುಂದೆ ಹಾಕಿದ್ದ ಹೂವಿನ ರಂಗೋಲೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಕಲಾತ್ಮಕವಾಗಿ ರಚಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಕೇಂದ್ರ ಭಾಗದಲ್ಲಿರಿಸಿದ್ದ ಕಂಚಿನ ಕಾಲು ದೀಪ ಮರುದಿನದ ಶುಭ ಮಹೂರ್ತಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGjez6MN4FBb4qX_Eio7gOX3Y5ShGXdUuJbFo0CCPlVZIuwVjiHqEsa0MFYqXtlrRtNbBi5ibgLQhua7aAkFNTnDTdrXUSwAAj0QMk8U9WZr56BcT1HSqVN2ayNoS9OG76z_ECJx5tjEVl/s1600/ho+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGjez6MN4FBb4qX_Eio7gOX3Y5ShGXdUuJbFo0CCPlVZIuwVjiHqEsa0MFYqXtlrRtNbBi5ibgLQhua7aAkFNTnDTdrXUSwAAj0QMk8U9WZr56BcT1HSqVN2ayNoS9OG76z_ECJx5tjEVl/s400/ho+2.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಮಂಚಿಯ ಮನೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ನನಗೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಕಾಲದಿಂದ ಪರಿಚಿತರೂ ಅದಕ್ಕೂ ಮೇಲಾಗಿ ಆತ್ಮೀಯರೂ ಆದ ಕಾರಣ ಪ್ರಯಾಣದ ಆಯಾಸವೇ ಮರೆತು ಹೊಯಿತು. ಕಳ ಕಳ ಮಾತು ಗಲ ಗಲ ನಗುವಿನ ನಡುವೆ ನಾನೂ ಬೆರೆತು ಹೋಗಿ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾನರ್ ಕಟ್ಟುವುದು ಮತ್ತಿತರ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋದೆ.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUILH8db_BwuB6S77YdcPodq5Dkzh6j1Ao7ou2-rpucqVkofLp94xPU3jQ8UDIULK39yk0a7EXNr1CsvGdPVGqoDd8FWlFDfXt02K5kGswESj4XRjEdw-fAyPKgX0owCdns_c5HKGa1_Ln/s1600/12208690_999665923425704_4316810493688012505_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUILH8db_BwuB6S77YdcPodq5Dkzh6j1Ao7ou2-rpucqVkofLp94xPU3jQ8UDIULK39yk0a7EXNr1CsvGdPVGqoDd8FWlFDfXt02K5kGswESj4XRjEdw-fAyPKgX0owCdns_c5HKGa1_Ln/s400/12208690_999665923425704_4316810493688012505_n.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-4mH5JvC8xQykCB3M1CEc3Tyy0ZztHbY3-Lf-_JY4_1YmGfJaszMGpCArCM-PreuoGPqaa6Eujw1NAVIHFBDHSmwLMx6yc1w0wOSL7VZ9Cr2YEwM_Y1lA0PiKRG7EhVcUnAZcpZivhmcA/s1600/ho+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-4mH5JvC8xQykCB3M1CEc3Tyy0ZztHbY3-Lf-_JY4_1YmGfJaszMGpCArCM-PreuoGPqaa6Eujw1NAVIHFBDHSmwLMx6yc1w0wOSL7VZ9Cr2YEwM_Y1lA0PiKRG7EhVcUnAZcpZivhmcA/s400/ho+1.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ನಡು ನಡುವೆ ಅನಿತಾ ಮತ್ತು ಅವಳ ಕಸಿನ್ಸ್ ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಸ್ಯ ಚಟಾಕಿಗಳಿಂದಾಗಿ ನಗುವಿನ ಭರ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕೈಗಳು ಚುರುಕಾದರೂ ಕೆಲಸ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ನಡು ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಒಳಗಡೆ ಆನಂದ್ ಸರ್ ಆಗಲೇ ಕಾಲು ಚಾಚಿ ನಿದ್ರಾಲೋಕಕ್ಕೆ ಜಾರಿದ್ದರು. ದಿನ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂತ ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಲೊಲ್ಲದ ರಾಮನಾಥ್ ಸಾಹೇಬರು ಮಾತ್ರ ಮನೆಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲು ಸಿಗ್ನಲ್ ಸರಿಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಸರ್ವೇ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿಂಬಿಗೆ ತಲೆಗೊಟ್ಟು ವಿಶ್ರಮಿಸೋಣವೆಂದರೆ ಅನಿತನ ಮಗನೂ ಮತ್ತು ಅವನ ಪ್ರಾಯದವರೇ ಆದ ಅನಿತನ ಕಸಿನ್ಸ್ ವೇದಿಕೆಯನ್ನಿಡೀ ತಮ್ಮ ತರಲೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ 'ಅಡ್ಡಾ'ವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ನರೇಶ್ ಬಾವನನ್ನು ಪುಸಲಾಯಿಸಿ ವಿವಿಧ ಭಂಗಿಯಲ್ಲಿ ಪೋಟೋ ಸೆಷನ್ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೂ ಅನಿಲ್ ಗೂ ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಉತ್ಸಾಹ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವರ ಜೊತೆ ನಾವೂ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಗದ್ದಲವೆಬ್ಬಿಸಿದೆವು. ಸಮಯ ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಬೆಳ್ಳಿ ಮೂಡಲು ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳು ಬಾಕಿತ್ತು. ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅನಿತನ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಬೈಗುಳ ತಿಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಮಲಗಿಕೊಂಡೆವು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ನಸುಕಿನಲ್ಲೇ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷರಾದ ಧ್ವನಿವರ್ಧಕದ ಸಹಾಯಕರು ದೇವರ ಸ್ತುತಿಯೊಂದನ್ನು ಹಾಕಿ ಬೆಳಗಾಯಿತು ಎಂದು ನನ್ನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು. ಆಮೇಲೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತು ಪಡಿಸಿದಂತೆ ಸಂಗತಿಗಳು ಜರುಗತೊಡಗಿದವು.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJhCSoRtRDNTr4s18NxofKVKG8U040TI80an3QCt0wuXT_CFffYg_vq4dt1xNniG5qM-gcrXoMxLmpbq14CaUkIbz77VJ0nwOydCSFNwEGF2dhJXfd25hHuIZppB4OToiv2uy2PVXEZhp/s1600/ho+4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJhCSoRtRDNTr4s18NxofKVKG8U040TI80an3QCt0wuXT_CFffYg_vq4dt1xNniG5qM-gcrXoMxLmpbq14CaUkIbz77VJ0nwOydCSFNwEGF2dhJXfd25hHuIZppB4OToiv2uy2PVXEZhp/s400/ho+4.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ಸುತ್ತಲೂ ಹಸಿರು ಹರಡಿದ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಕೆ ತೋಟದ ನಡುವೆ ನಿಂತಿರುವ ಅವರ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಬಂಧು ಮಿತ್ರರು ಹಾಗೂ ಹಿತೈಷಿಗಳು ಪುಸ್ತಕ ಅನಾವರಣವಾಗುವ ಸನ್ನಿವೇಶಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿದಾರರಾಗಲು ಕಾತರದಿಂದ ನೆರೆದಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಪೋಷಕರೊಂದಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಚಿಣ್ಣರ ದಂಡು ಅತ್ತಿತ್ತ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಮತ್ತು ಆ ದಿನ ಮಕ್ಕಳ ದಿನಾಚರಣೆಯೂ ಕೂಡಾ ಆಗಿದ್ದುದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದೊಳಗೊಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೆಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಪೂರ್ವಾಹ್ನ ಹತ್ತಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಹೆಸರಾಂತ ಹಾಸ್ಯ ಸಾಹಿತಿ ಪ್ರೊಪೆಸ್ಸರ್ ಭುವನೇಶ್ವರಿ ಹೆಗಡೆಯವರು ಜ್ಯೋತಿ ಬೆಳಗಿಸಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿದರು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ-P8QrLmF4iH3dFuO-LCbD2lxFZ7ZoBUpaHG8oUiok_No2GvehnGX38VQlePdurq1J5oUNs7N5O_WDagLz2T3YxdxRgYlGKZiEUmNR0cIAMbW9BK0ItcwDF5GgHKFq2MxoR46WgJV8rTk/s1600/ho+5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ-P8QrLmF4iH3dFuO-LCbD2lxFZ7ZoBUpaHG8oUiok_No2GvehnGX38VQlePdurq1J5oUNs7N5O_WDagLz2T3YxdxRgYlGKZiEUmNR0cIAMbW9BK0ItcwDF5GgHKFq2MxoR46WgJV8rTk/s320/ho+5.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ಆಗಲೇ ಸಿದ್ಧರಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಗಣ್ಯರನ್ನು ಅನಿತಾ ನರೇಶ್ ಮಂಚಿ ವೇದಿಕೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದರು. ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಅರಳತೊಡಗಿತು. ಶ್ರೀ ರಾಮಚಂದ್ರ ಭಟ್ ಕಜೆ ಹಿಂದಿನ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ನಿಭಾಯಿಸಿದಂತೆ ಇಂದೂ ಕೂಡಾ ಅತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಸ್ವಾಗತ ಭಾಷಣ ಮಾಡಿದರು. ಮತ್ತೆ ಬಣ್ಣದ ಕಾಗದದ ಒಳಗಡಗಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಶ್ರೀ ಮನೋಹರ್ ಪ್ರಸಾದರು ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಿ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಒಂದೊಂದು ಪ್ರತಿ ನೀಡಿದರು. ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸಿರಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಎದ್ದುಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಸುಂದರ ಮುಖಪುಟದ ಪುಸ್ತಕ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಸೆಳೆಯಿತು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio6WF0YZkoRXdgHPG-XZ2cdMScDJjKHzA1NZJPXEhPCJz4p-vPuxgLbdTpJe-wgDtRyTHW6KPVXum0jrzN4a4EIqLFyjkTSUvy0sAcyVZbHVFz57Ed_mfAK3RucsSyBBPhtbTuDFr7NKF6/s1600/ho+9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio6WF0YZkoRXdgHPG-XZ2cdMScDJjKHzA1NZJPXEhPCJz4p-vPuxgLbdTpJe-wgDtRyTHW6KPVXum0jrzN4a4EIqLFyjkTSUvy0sAcyVZbHVFz57Ed_mfAK3RucsSyBBPhtbTuDFr7NKF6/s640/ho+9.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">. ರಾಮ್ ನರೇಶ್ ಮಂಚಿಯವರ ಕ್ಯಾಮರಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿದ, ಒಬ್ಬರ ಹಿಂದೋಬ್ಬರು ನಿಂತು ತುಂಟತನದಲ್ಲಿ ಇಣುಕುವ ಪೋರರ ಛಾಯಾ ಚಿತ್ರದೊಂದಿಗೆ 'ಹೋ ಏನು' ಎಂಬ ತಲೆಬರಹ ಮುದ್ದಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಅನಿತನ ಸುಂದರ ಚಿತ್ರದ ಕೆಳಗೆ ಅಣಕು ರಾಮನಾಥರು ತುಂಬುಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಬರೆದ ಬೆನ್ನುಡಿಯೆಂಬ ಕಿರು ಕೃತಿ ಪರಿಚಯ ತಿಳಿ ಹಾಸ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುವಂತಿತ್ತು. ಒಳಪುಟದಲ್ಲಿ ಕೃತಿಯನ್ನು ನಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ಪೆಜತ್ತಾಯ ಮಾವನಿಗೆ ಅರ್ಪಣೆ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ವಿವಿಧ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಈ ಲಘು ಬರಹಗಳ ಸಂಕಲನದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ೪೨ ಬರಹಗಳಿದ್ದು ಸುಮಾರು ಇನ್ನೂರು ಪುಟಗಳಷ್ಟು ವ್ಯಾಪಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಮುಗುಳ್ನಗೆ ತರಿಸುವಂತದ್ದು, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಘ್ಹೊಳ್ಳೆಂದು ನಗಿಸುವವು, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ನೆನೆದೂ ನೆನೆದೂ ನಗಿಸುವಂತವು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj3iTFM618iNkmxK6qAZblGb4Jw1sttq8PLVlDyS_xkGnMcGzL0lpUMLCv8ZRPBMm18OC1xgaaysSBes9Cyg9x8lPmFWmKWBKgY2IEVgIbmk7fhWxzP0bMK-xZK0P_edH43I_B0wyonKQk/s1600/ho+8.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a><span style="font-size: large;"> ಈ ನಗೆ ಲೇಖನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರಚಲಿತ ಜೋಕುಗಳ ಉಲ್ಲೇಖ ಎಲ್ಲೂ ಇರದಿರುವುದು ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ. ಕಥೆಯ ಪಾತ್ರದಾರಿಗಳು ಮುಕ್ತಾಯದ ಜಾಡು ಹಿಡಿದು ಸಾಗುವಾಗ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೇ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಗುರಾಗಿಸಿ ನಗಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ಲೇಖನಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡಲ್ಲಿ ಮನೆಮಾತಾಗಿರುವ ನಟರತ್ನಾಕರ ಮಾಸ್ಟರ್ ಹಿರಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಮೆಚ್ಚಿ ಹರಸಿರುವ ಮುನ್ನುಡಿಯೇ ಕನ್ನಡಿ.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj3iTFM618iNkmxK6qAZblGb4Jw1sttq8PLVlDyS_xkGnMcGzL0lpUMLCv8ZRPBMm18OC1xgaaysSBes9Cyg9x8lPmFWmKWBKgY2IEVgIbmk7fhWxzP0bMK-xZK0P_edH43I_B0wyonKQk/s1600/ho+8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj3iTFM618iNkmxK6qAZblGb4Jw1sttq8PLVlDyS_xkGnMcGzL0lpUMLCv8ZRPBMm18OC1xgaaysSBes9Cyg9x8lPmFWmKWBKgY2IEVgIbmk7fhWxzP0bMK-xZK0P_edH43I_B0wyonKQk/s400/ho+8.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_oj0IkvyC50aRcQpuWBwycm3M5QqEqFED1rnrqqQbsePpVR8H6PwwzQsaT1IV_WmxwC_5IeuGRZNWA7EXHzEVnT0xWrqn0YGsRxQzxrrdq6hWymbN-6W7XjB4sE6LO0BZsROHSIo47-Ki/s1600/ho+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಇಂತಾ ಚಂದದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಪುಟ ತಿರುವುತ್ತಿರುವಾಗ ಸುರುವಾದ ಮನೋಹರ ಪ್ರಸಾದರ ಭಾಷಣ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಾರಸ್ವತ ಲೋಕದ ಮತ್ತೊಂದು ಅದ್ಭುತ ಸನ್ನಿವೇಶಕ್ಕೆ ಸೆಳೆದೊಯ್ಯಿತು. ಜುಳು ಜುಳು ಹರಿಯುವ ತೊರೆಯಂತೆ ಅವರ ಮಾತು ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅನಿತಾ ಬರೆದ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಶ್ಲಾಘಿಸಿದ ಅವರು ರಾಮ್ ನರೇಶ್ ದಂಪತಿಗಳ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಕಲಾ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ಪ್ರಶಂಸಿಸಿದರು. ನಡುವೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ತಮಾಷೆ, ಒಂದಿಷ್ಟು ತುಂಟತನವನ್ನು ಬೆರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ಆಕರ್ಷಕ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಸಭಿಕರ ಮನಗೆಲ್ಲುವುದರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಉದಯವಾಣಿ ಸುದ್ದಿ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದ ಅವರು ಪತ್ರಿಕಾರಂಗದಲ್ಲೊಂದು ಮರೆಯಲಾಗದ ಹೆಸರು. ಸ್ವತಃ ಉತ್ತಮ ಓದುಗರಾದ ಅವರು ತಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಚಂದಮಾಮ ಹಾಗೂ ಸುಧಾ ಪತ್ರಿಕೆ ವಹಿಸಿದ್ದ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿಕೊಂಡರು. ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳು ಒಳ್ಳೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದುವ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳ ಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಿದರು. ಓ ಹೆನ್ರಿಯ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಕಥೆಗಳು ಹೇಗಿದ್ದರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುವಂತೆ ನಿರೂಪಿಸಿದರು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬಹುಕಾಲದ ನಂತರ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಭಾಷಣ ಕೇಳಿದ ಸಂತಸ ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUcg_3Bkctlui13HiUIkkiqT5_xfFc0hqVzvh61eQ1e7NHq3lUg6eyESAT-A_tM1kOJf19rJuISTEkicff3lGUJMkGPsRLspS-DgztAc4NSf_vtzxW-JTTTO21NeT32o3r2pnkg6ajOWie/s1600/ho+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ನಂತರ ನಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ಭುವನಕ್ಕ ಅನಿತಾ ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಳಕೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಊರುಗೋಲಿನಂತೆ ಎಂದು ನುಡಿದು ನಗಿಸಿದರು. ಮನೋಹರ್ ಪ್ರಸಾದರ ಸವಿ ನುಡಿಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಅಭಿನಂದಿಸಿದರು. ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಅಂತಿಮ ಘಟ್ಟದತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಮೈಕ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡ ಶ್ರೀ ರಾಮನಾಥ್ ಎಂದಿನಂತೆ ಒಂದು ಅಣಕವಾಡಿನೊಂದಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮಾತನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತು ತೊಡಗಿದ ಅವರು 'ಹೋ ಏನು' ಪುಸ್ತಕದ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಸಭಿಕರಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರು. ಅನಿತಾ ಮುಕ್ತಾಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ ವಂದನಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡುವುದರೊಂದಿಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ತೆರೆ ಬಿತ್ತು. ಇದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಡಾ.ಸುರೇಖಾ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಸಮರ್ಥ ನಿರೂಪಣೆ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIGkm5OCM67-XTYOe3NjB8F4uIjXrVo6kArCo6IIxQhFJ_Q90N80Mvczr5bvuVS1Phx17YNlveahiATkvD4RE2jHFpTSF0RyS4dG3A49bX6eI3CVdKnCt_a_Bse_4c8A5l9wwJvH6eymO6/s1600/ho+6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIGkm5OCM67-XTYOe3NjB8F4uIjXrVo6kArCo6IIxQhFJ_Q90N80Mvczr5bvuVS1Phx17YNlveahiATkvD4RE2jHFpTSF0RyS4dG3A49bX6eI3CVdKnCt_a_Bse_4c8A5l9wwJvH6eymO6/s400/ho+6.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ನಂತರ ಲಘು ಸಂಗೀತ ಹಾಗೂ ಯಕ್ಷಗಾನದ ಆಯ್ದ ಹಾಡುಗಳ ಭಾಗವತಿಕೆಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಕುಮಾರಿ ಮೇಘಾ ಕಾಯರ್ಪಾಡಿ ಮತ್ತು ರೇಶ್ಮಾ ನರಸಿಂಹ ಕಜೆ ಲಘು ಸಂಗೀತದ ಮೂಲಕ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರನ್ನು ರಂಜಿಸಿದರು. ಇದರಲ್ಲಿ ರೇಶ್ಮಾ ಕಜೆಯವರು ಅನಿತಾ ಬರೆದಿದ್ದ ಹಾಡುಗಳಿಗೆ ರಾಗ ಸಂಯೋಜನೆ ಮಾಡಿ ಹಾಡಿದ್ದು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ಯಕ್ಷಗಾನಾಮೃತ ಸಿಂಚನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಮೂಡಿಬಂದು ಸಭಿಕರನ್ನು ರಂಜಿಸಿತು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNU0Bu69nxwVrjQ3iFMDPjch8Ed5bT3_vehxqG0kNbxV0zM6HPLQLtnDOy-L7qBwVoKiFUobpspd1cD7OX9f0JTzwZqQq_-HczHyCSU2WofRx4Uq_DJld0Rne3glEMsMRjYGvLujIjIzz9/s1600/ho7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNU0Bu69nxwVrjQ3iFMDPjch8Ed5bT3_vehxqG0kNbxV0zM6HPLQLtnDOy-L7qBwVoKiFUobpspd1cD7OX9f0JTzwZqQq_-HczHyCSU2WofRx4Uq_DJld0Rne3glEMsMRjYGvLujIjIzz9/s400/ho7.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ಭಾಗವತರಾಗಿ ಕು. ಕಾವ್ಯಶ್ರೀ ಅಜೇರು ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಮುರಳಿ ಕೃಷ್ಣ ತೆಂಕಬೈಲು ಭಾಗವಹಿಸಿದರು. ಇವರಿಗೆ ಹಿಮ್ಮೇಳದಲ್ಲಿ ಮದ್ದಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆಕ್ಕರೆಮೂಲೆ ಗಣೇಶ್ ಭಟ್, ಚೆಂಡೆಯಲ್ಲಿ ನಿಡ್ವಜೆ ಶಂಕರ ಭಟ್, ಸುಭ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಮುರಾರಿ ಚಕ್ರತಾಳದಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸಿದರು. ಶ್ರೀ ಕಿಶೋರ್ ಭಟ್ ಕೊಮ್ಮೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಿರೂಪಣೆ ಮಾಡಿದರು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ನಮಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಮೇಜಿನಲ್ಲಿ ತಂದಿಟ್ಟಿದ್ದ ಬಗೆ ಬಗೆಯ ಭಕ್ಷ್ಯಗಳು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸುವ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸೂಚನೆ ನೀಡಿದವು. ಪೊಗದಸ್ತಾದ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೂ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕು. ಮೇಘಾ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕೀ ಬೋರ್ಡ್ ಸಾಥ್ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದವಳು ಅಮೃತಾ. ಊಟದ ಜೊತೆಗೆ ಇದನ್ನೂ ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಾ ತಟ್ಟೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದೆವು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಬಹುದಿನಗಳಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಕುತೂಹಲದ ಕ್ಷಣಗಳು ಇಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ಮುಗಿಯಬಾರದಿತ್ತು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಎದ್ದು ಬರಲು ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೇಗೋ ಎಳೆದು ತಂದು ಕಾರಿಗೇರಿದರೂ ಮನಸ್ಸು ಆ ಗುಂಗಿನಲ್ಲೇ ಮುಳುಗೇಳುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div class="yj6qo ajU" style="cursor: pointer; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
<div aria-label="Show trimmed content" class="ajR" data-tooltip="Show trimmed content" id=":o2" role="button" style="background-color: #f1f1f1; border: 1px solid rgb(221, 221, 221); clear: both; line-height: 6px; outline: none; position: relative; width: 20px;" tabindex="0">
<span style="font-size: large;"><img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" style="background: url(https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/ellipsis.png) no-repeat; height: 8px; opacity: 0.3; width: 20px;" /></span></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="hi" style="background: rgb(242, 242, 242); border-bottom-left-radius: 1px; border-bottom-right-radius: 1px; margin: 0px; padding: 0px; width: auto;">
</div>
</div>
<div class="ajx" style="clear: both;">
</div>
</div>
<div class="gA gt acV" style="background: rgb(255, 255, 255); border-bottom-left-radius: 0px; border-bottom-right-radius: 0px; border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-top-style: none; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; margin: 0px; padding: 0px; width: auto;">
<div class="gB xu" style="border-top-width: 0px; padding: 0px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="ip iq" style="border-top-color: rgb(216, 216, 216); border-top-style: solid; border-top-width: 1px; clear: both; margin: 0px 5px 0px 0px; padding: 12px 0px 0px 8px;">
</div>
</div>
</div>
</div>
Ashoka Bhagamandalahttp://www.blogger.com/profile/14950274741778093903noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-27483491988377181602015-09-12T13:47:00.000+05:302015-09-12T14:00:10.583+05:30ಆಯುಧ.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: small;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7zlGfYp4vO_wQpdm4nSSJiJGcFJNlEkzCKJK-GBrKJczvVd-pKYFd_2j6Tr912fSJziYQmxnqTQP2Bs8w8Zg9fizsp5VrfUKY845xBEYPvZ0xHsSr4UbFF6GIhkz3a0ANIJ_2L1H2G1k/s1600/Kumbhodara+1+R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="592" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7zlGfYp4vO_wQpdm4nSSJiJGcFJNlEkzCKJK-GBrKJczvVd-pKYFd_2j6Tr912fSJziYQmxnqTQP2Bs8w8Zg9fizsp5VrfUKY845xBEYPvZ0xHsSr4UbFF6GIhkz3a0ANIJ_2L1H2G1k/s640/Kumbhodara+1+R.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">ಶೂರ ಲಂಕಾಧೀಶ್ವರನ ತಂಗಿ ನಾನು. ಒಬ್ಬನಲ್ಲ ಇಬ್ಬರಲ್ಲ ಮೂರು ಜನ ಬಲಾಡ್ಯ ಸಹೋದರರೊಡನೆ ಬೆಳೆದ ಮನೆ ಮಗಳು.. ಹೇಗಿರಬೇಕಿತ್ತು ನನ್ನ ಬದುಕು.. ಹೇಗಾಗಿ ಹೋಯಿತು..ಹರೆಯ ನನ್ನೊಳಗೂ ನುಗ್ಗಿತು. ನೂರಾರು ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿತು. ಗಂಡಿನ ಬಲವಾದ ತೋಳೊಳಗೆ ಕರಗಬೇಕೆಂಬಾಸೆ ಹೆಣ್ಣಾದ ನನಗೆ ಸಹಜ ತಾನೇ.. ಆದರೆ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ನನಗೆ ಸರಿಯಾದ ಗಂಡನನ್ನೇನು ಹುಡುಕಲಿಲ್ಲ ನನ್ನಣ್ಣ .. ಲೋಕದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಮಣ್ಣೆರಚಲು ಒಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ. ತಂಗಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡದೇ ಅಣ್ಣ ತನ್ನ ಅಂತಃಪುರದ ಸ್ತ್ರೀಯರೊಂದಿಗೆ ಚಕ್ಕಂದ ಆಡುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಆಡಿಕೊಳ್ಳದಿರಲಿ ಎಂದಷ್ಟೇ.. </span><br style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;" /><br style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">ವಿದ್ಯುಜ್ಜಿಹ್ವ ನನ್ನ ಗಂಡನೆಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡ. ಬಂದ ಬಾಳನ್ನು ಬಂದಂತೆ ಸಂತಸದಿಂದಲೇ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದೆ. ಹೇಡಿ, ಯಾಕೂ ಬೇಡದವ ಎನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಗಂಡ ನನ್ನ ಸಹವಾಸದಿಂದೇನೋ ಪರಾಕ್ರಮಶಾಲಿಯಾಗುತ್ತಾ ಬೆಳೆದ.. ಅದು ಎಷ್ಟೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಎಂದರೆ ರಾವಣನಿಗೆ ಸರಿಸಮನಾಗಿ .. ಕಣ್ಣು ಕುಕ್ಕದಿದ್ದೀತೇ ಅವನಿಗೆ.. ದಿಗ್ವಿಜಯ ಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಶತ್ರುಗಳೊಡನೆ ಸೇರಿದ ಎಂಬುದೊಂದು ನೆವ..ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಶತ್ರುಗಳೊಡನೆ ಸೇರಿದನೇ ಎಂದುಕೊಂಡರೂ ತಂಗಿಯ ಗಂಡನೆಂದಾದ ಮೇಲೆ ಕರೆದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಬಾರದಿತ್ತೇ..? ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ ಅವನು.. ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ತಂಗಿಯ ಗಂಡ ತನ್ನಿಂದ ಬಲಶಾಲಿಯೂ, ಜನಾನುರಾಗಿಯೂ ಆಗಿ ಬೆಳೆದರೆ ತಾನು ಕುಳಿತ ಸಿಂಹಾಸನ ಕದಲಿ ಬೀಳುವ ಚಿಂತೆ.. ಶತ್ರುವನ್ನು ಸದೆ ಬಡಿದಂತೆ ನನ್ನವನನ್ನು ಕೊಂದು ಬಿಟ್ಟ.. </span><br style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;" /><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕಣ್ಣೀರು ಇಂಗಿ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಶೋಕಿಸಿದೆ.. ಯಾರು ನನ್ನವರು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆನೋ ಅವರಿಂದಲೇ ಸೋತಿದ್ದೆ. ಬದುಕಿಗಿಂತ ಸಾವೇ ಪ್ರಿಯವೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಸಾವನ್ನು ನಾನೇ ಬೇಡುವುದೇ.. ಇಲ್ಲ..ಇಲ್ಲ.. ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದವನ ದೇಹ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಚಡಪಡಿಸಿ ನರಳುವುದನ್ನು ನಾನು ಕಾಣಬೇಕು.. ನನ್ನವನ ರಕ್ತ ಹರಿಸಿದ ಅವನ ಕೈಗಳು ತುಂಡು ತುಂಡಾಗಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬೀಳಬೇಕು.. ಹಾಂ.. ಆಗ ಶಾಂತಿ ಸಿಕ್ಕೀತು ನನಗೆ.. ಎಲ್ಲ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಈಗ ಈ ದ್ವೇಷದ ನೂಲೇಣಿಯೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು.. ಇದರಿಂದಲೇ ಮೇಲೇರಬೇಕು..ಹೊರಗಿನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಅವನು ನನ್ನಣ್ಣ.. ಅವನಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾದಷ್ಟೂ ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ ಇರಿಯುವುದು ಸುಲಭವಾದೀತೇನೋ.. ಮತ್ತೆ ತವರಿಗೆ ಮರಳಿದ್ದೆ. </span></span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆಹಾ.. ಈ ರಾವಣನಾದರೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಚತುರ.. ಗೋಳಿಡುತ್ತಾ ಆರ್ತಳಾಗಿ ಬಂದ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಕನಿಕರ ತೋರಿದಂತೆ ಮಾಡಿ ದೂರದ ದಂಡಕಾರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ರಕ್ಕಸ ಸೇನೆಯೊಂದಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ನೆಲೆಗೊಳಿಸಿದ. ತಂಗಿ ಕ್ರೂರ ಮೃಗಗಳ ದಾಳಿಗೋ, ಋ ಮುನಿಗಳ ಶಾಪದ ತಾಪಕ್ಕೋ ಸಿಲುಕಿ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗಲಿ ಎಂಬ ಹಂಚಿಕೆ ಅವನದ್ದು.. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸುವರ್ಣಮಯ ಲಂಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅರಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ನನ್ನನ್ಯಾಕೆ ಇರಗೊಡಬಾರದಿತ್ತು. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಜನ ಕನಿಕರ ತೋರುವುದು ಅವನಿಗೆ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯವರು ಮರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ಅವನ ತಂತ್ರ. ನಾನು ಅವನ ವಿರುದ್ಧ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲದಂತೆ ನಯವಾದ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ದೂರ ತಳ್ಳಿದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕಾಲ ನನಗೂ ಬಂದೀತು.. ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ ರಾವಣನನ್ನು ಎದುರಿಸುವ, ಅವನನ್ನು ಕೆಡಹುವ ಜನರನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ನನಗೂ ಕಷ್ಟ.. ಅವನೆದುರು ನಿಲ್ಲುವ ಒಬ್ಬ ರಕ್ಕಸ ಹುಳುವೂ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಾದರೆ ಯಾರಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಾರು ಎಂಬ ದೂರದ ಆಸೆ ನನಗೆ.. ಹದಿನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ರಕ್ಕಸ ಸೇನೆಯೊಡನೆ ನಾನು ಕಾನನ ಸೇರಿದೆ. ಈಗ ಒಬ್ಬಳೇ.. ಆಟ ಊಟ ಬೇಟ.. ಎಲ್ಲವೂ ನನಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ.. ಯಾಕೆ ಗಂಡಿಗೊಂದು ಹೆಣ್ಣಿಗೊಂದು ಎರಡು ನ್ಯಾಯ.. ಕಂಡ ಕಂಡ ಹೆಣ್ಣನ್ನೆಲ್ಲಾ ಎಳೆದು ತಂದು ತಮ್ಮರಮನೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅವರು ಸುಖ ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿ ಮೆರೆಯುವಾಗ ನಾನು ನನ್ನ ಮಡಿದ ಪತಿಗಾಗಿ ಎಷ್ಟೆಂದು ಅಳಲಿ.. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಾಗಲೀ ದೇಹವಾಗಲೀ ಯಾರ ಅಧೀನದ್ದು ಅಲ್ಲ. ನನ್ನದೇ ಅದು.. ನನಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಬದುಕಬಾರದೇಕೆ..ಸರಿಯಾದ ಜೊತೆಗಾಗಿ ಕಾನನವಿಡೀ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದೆ.ಈ ಅಲೆದಾಟಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣವೂ ಇತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ ಘೋರ ತಪ್ಪಸ್ಸನ್ನಾಚರಿಸುವ ಋ ಮುನಿಗಳು ಅನೇಕ. ಯಾರಾದರು ನನಗಿಂತ ಬಲಾಡ್ಯರಿದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಕೆಣಕಿ ದ್ವೇಷ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ರಾವಣನಿಗೆ ಎದುರಾಗಿಸುವುದು ನನ್ನಾಸೆ. ಉಹೂಂ.. ಅವರೆಲ್ಲರ ಶಕ್ತಿಯೂ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದೊಡನೆ ಉಡುಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು.ಹಾಗಾಗಿ ಅವರಿಂದೇನು ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಏಕೆ ಅಲೆಯಲಿ.. ಇಲ್ಲವೇ ನನ್ನ ಪುತ್ರ ಶಂಭೂಕ. ಇವನು ನನ್ನಣ್ಣನಂತೆಯೇ.. ಅಲ್ಲಲ್ಲ.. ಅವನಿಗಿಂತಲೂ ಪರಾಕ್ರಮಶಾಲಿಯದ ರಕ್ಕಸನಾಗಿ ಬೆಳೆದರೆ.. ಲಂಕೆಯನ್ನು ಮುತ್ತಿ ರಾವಣನನ್ನು ಕೊಂದು ನನ್ನ ಹಠ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಗನನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯ ಸುವರ್ಣ ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿದರೆ.. ನಾನೇ ಅವನನ್ನು ತಪಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದೆ. ರಾವಣನೂ ಮೊದಲಿಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ರಕ್ಕಸನೇ ಆಗಿದ್ದ.. ತಪಸ್ಸಿನಿಂದ ಪಡೆದ ವರದ ಮಹಿಮೆಗಳು ಅವನನ್ನು ಪರಾಕ್ರಮಿಯನ್ನಾಗಿಸಿತು.ಯಾರಿಗೂ ನನ್ನ ಹುನ್ನಾರ ತಿಳಿಯಬಾರದೆಂದು ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಬಿದಿರಿನ ಮೆಳೆಯ ನಡುವಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಸಾಧನೆ ಮಾಡುವಂತೆ ಉತ್ತೇಜಿಸಿದ್ದೆ.ಅವನು ಮರಳಿ ಬರುವ ಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಆದಿನ ನಾನು ಕಂಡದ್ದೇನು.. ಯಾವ ತಾಯ ಕಣ್ಣುಗಳೂ ನೋಡಬಾರದ್ದು.. ನೋಡಲಾಗದ್ದು.. ರುಂಡ ಮುಂಡಗಳೆರಡು ಬೇರ್ಪಟ್ಟು ರಕ್ತ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಅಸು ನೀಗಿತ್ತು ನನ್ನ ಕಂದಮ್ಮ.. ಉಜ್ವಲವಾಗಿ ಉರಿಯಬೇಕಿದ್ದ ಸೊಡರೊಂದು ಆರಿ ಹೋಯಿತು.. ಹಾ.. ವಿಧಿಯೇ.. ನನ್ನಂತಹ ಹತಭಾಗ್ಯಳು ಯಾರಿದ್ದಾರೆ ಲೋಕದಲ್ಲಿ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಂದನನ್ನು ಕೊಂದವರು ಯಾರೇ ಆಗಿರಲಿ ಅದರ ಮೂಲ ಕಾರಣ ರಾವಣ. ಅವನನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಸಮರ್ಥ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಬಂದಿರಬಹುದು.. ಇಲ್ಲಿರುವ ತಾಪಸರು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹೆದರಿ ಓಡುವವರು ನನ್ನ ಧೀರ ಕಂದನನ್ನು ಮುಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ.. ಅವನನ್ನು ಅರಸಬೇಕು ನಾನು..ಇನ್ನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾನೇ ಮಾಡಬೇಕು.. ಸಾಧ್ಯವೇ ನನ್ನಿಂದ..? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.. ಇಲ್ಲ ಮುಗಿದಂತೆ ಅನಿಸಿದ್ದು ಮಾತ್ರ.. ನನ್ನೊಳಗೆಯೂ ಆಸೆಯ ಮೊಳಕೆಗೆ ನೀರೆರೆಯುವವರು ಇಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಾರು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂತಾ ಧೀಮಂತ ನಿಲುವಿನ ಸುಂದರಾಂಗನವ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೆಲ್ಲಬಲ್ಲ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಅವನಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ತೋರಿತು. ಹಾಗೆಂದು ದೂರ ನಿಂದು ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಾಕೇ..ಅವನನ್ನು ನನ್ನ ಬಲೆಗೆ ಬೀಳಿಸಬೇಕು..ಅದೂ ಯಾರಿಗೂ ಸಂಶಯ ಬಾರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ.. ಲೋಕದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಾನು ಕಾಮಾತುರಳಾಗಿ ಅವನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದೆ ಅನ್ನಿಸಬೇಕು. ಕಡೆಗಣ್ಣ ನೋಟಕ್ಕೆ ಮರುಳಾಗಿ ನನ್ನವನಾದರೆ ಅವನನ್ನು ರಾವಣನ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿ ನನ್ನ ಹಗೆ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.. ರಕ್ಕಸಿಯೆಂದು ನನಗೆದುರಾದರೆ ರಾವಣನನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ಯುದ್ಧ ಮಾಡಬೇಕು.. ಅದೇ ಸರಿ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸ್ವಚ್ಚವಾಗಿ ಮೈಯನ್ನು ತಿಕ್ಕಿ ತೊಳೆದೆ. ಹೊಚ್ಚ ಹೊಸ ಸೀರೆಯುಟ್ಟೆ, ಎಂದೋ ಬಿಚ್ಚಿ ಎಸೆದಿದ್ದ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿದೆ. ಸಿಕ್ಕುಗಟ್ಟಿದ್ದ ಕೂದಲನ್ನು ನಯವಾಗಿ ಬಾಚಿ ಜಡೆ ಹೆಣೆದೆ. ಪರಿಮಳಭರಿತವಾದ ಕಾಡ ಹೂಗಳನ್ನು ಮುಡಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟೆ.. ತಿಳಿಜಲದ ಸರೋವರದಲ್ಲಿನನ್ನ ಮೊಗವನ್ನು ನಾನೇ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಮೋಹಪರವಶಳಾದೆ.. ಓಹ್.. ನಾನೂ ಸುಂದರಿಯೇ.. ಅವನ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಾಟಿಯಾಗಬಲ್ಲ ಚೆಲುವು ನನ್ನದು. ಅವನನ್ನು ನನ್ನಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯಬಲ್ಲೆ ಎಂಬ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಜಾಗೃತವಾಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV_X-8RcMpe4muAk5DCdI8AGmDrrAIRX6GDqCHq1g2i8mRh9wr9-T6ohBO845X-1FHhN0UsmtR_-QsUEa2LC5I57Pa0Mbr1-7DV0plDPNU-z-sW4Uc40cz-ZfNlR9q6oUuaflG1m5khPU/s1600/Sharath+R.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV_X-8RcMpe4muAk5DCdI8AGmDrrAIRX6GDqCHq1g2i8mRh9wr9-T6ohBO845X-1FHhN0UsmtR_-QsUEa2LC5I57Pa0Mbr1-7DV0plDPNU-z-sW4Uc40cz-ZfNlR9q6oUuaflG1m5khPU/s640/Sharath+R.jpg" width="496" /></a><span style="font-size: large;">ನಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದೆ. ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ಜೇನು ತುಂಬಿದೆ. ಅವನದರ ಸವಿಯನ್ನು ಹೀರುವ ಭೃಂಗವಾಗಲೆಂದು ಹಾರೈಸಿದೆ. ಉಹೂಂ..ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಾಡಾಡಿಯಾದ ಆತ ಬರುವಾಗಲೇ ಚೆಂದುಳ್ಳಿ ಚೆಲುವೆಯಂತವಳೊಬ್ಬಳನ್ನು ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಕರೆತಂದಿದ್ದ. ಅವನರಸಿಯಂತೆ ಅವಳು.. ನಾನು ಅವನನ್ನರಸಿಯೇ ಬಂದವಳು..ಅವಳೊಡನೆ ಅವನನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆ ಎಂದೆ. ಏಕಪತ್ನೀವೃತಸ್ಥನಂತೆ ಅವ... ಅವನೇ ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದ ತನ್ನ ಸಹೋದರನೆಡೆಗೆ ಬೆರಳು ತೋರಿದ.. ಅವನೊಪ್ಪಿದರೆ.. ಎಂದೂ ಸೇರಿಸಿದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಹುಂ.. ಇನ್ನೂ ಒಬ್ಬನಿದ್ದಾನೆಯೇ .. ನೋಡಿಬಿಡುವ ಇವನನ್ನೊಮ್ಮೆ.. ಅರ್ರೇ.. ಇವನನ್ನು ನಾನ್ಯಾಕೆ ಮೊದಲೇ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲ.. ನೋಡಿದ್ದರೆ ಅವನೆಡೆಗೇ ಹೋಗುವ ಪ್ರಮೇಯವೇ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಆದರೇನು ಮಾಡಲಿ..ಸಂಶಯ ಬಂತೇನೋ.. ನನ್ನನ್ನೊಪ್ಪದೆ ಸತಾಯಿಸಿ ಅಣ್ಣ ಒಪ್ಪಿದರೆ ನಿನ್ನವನಾದೇನು..ಒಪ್ಪಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣ ಬೇಕೆನಗೆ ಎಂದ. ಸಿಟ್ಟು ಬಂದರೂ ತಡೆದುಕೊಂಡೆ. ತಿರುಗಿ ಬೀಳಲಿದು ಸಮಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನೋ ನನಗೆ ಕಾಣದಿರಲಿ ಎಂದು ನನ್ನ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಏನೋ ಬರೆದು ಕಳುಹಿದ. ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಬೆನ್ನು ತೋರಿಸಿ ನಿಂತೆ. ಅವನೇನು ಬರೆದನೋ..ಎಂದು ಕೇಳಲು ತಿರುಗಿದ್ದೆನಷ್ಟೇ..ನನ್ನ ಮೈಯನ್ನಿನ್ನೂ ಇವನು ಸೋಕಿರಲಿಲ್ಲ.. ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಕಣ್ಣು ಕೋರೈಸಿತ್ತು.. ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕಿವಿ ಮೂಗುಗಳು ತುಂಡಾಗಿ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬರಿದೆ ಕೆಣಕಿದ್ದಕ್ಕಷ್ಟೇ ಹೆಣ್ಣೆಂದೂ ಕನಿಕರಿಸದೆ ರಾವಣಾಸುರನ ಶೂರ ತಂಗಿಯನ್ನೇ ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಂದವರು ಇನ್ನು ಇವರಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾದುದನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ಕೊಲ್ಲದೇ ಉಳಿದಾರೆ..? ಅಂದರೆ.. ಇದರರ್ಥ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಕಹಳೆ ನಾನೇ ಊದಿದ್ದೆ ಎಂದಲ್ಲವೇ.. ಇಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಇವರ ಶಕ್ತಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳ ಅಳತೆ ತಿಳಿಯುವುದು ಹೇಗೆ? ನಮ್ಮವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹರಿತ ಬಾಣಗಳಿಂದ ಕೊಂದರು. ಅವರು ಯುದ್ಧ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದುಕೊಂಡರೇನೋ.. ನನಗಿದು ಪ್ರಾರಂಭವಷ್ಟೇ.. ರಾವಣನನ್ನು ಇವರದೆರು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕಿನ್ನು.. ಇವರನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲೋ...ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡಲೋ.. ಯಾವುದಾದರೂ ಸರಿ.. ಜಯ ನನ್ನದೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಣ್ಣನೆದುರು ಸುಮ್ಮನೆ ಕಿವಿ ಮೂಗು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅತ್ತರೆ ಅವನೇನು ತಂಗೀ ಎಂದು ಬಾಚಿ ತಬ್ಬಿ, ಕಣ್ಣೀರೊರೆಸುವುದಿಲ್ಲ.. ಅವನನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಿಕಟ್ಟಬೇಕಾದರೆ ಅವನೊಳಗಿರುವ ಕಾಮವೋ ಕ್ರೋಧವೋ ಬುಗಿಲೇಳುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು.. ಅದು ಅರಮನೆಯ ಒಳ ಕೋಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ರಹಸ್ಯ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಆಡಬೇಕಾದದ್ದಲ್ಲ.. ರಾಜ ಸಭೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಎಲ್ಲರೆದುರಿನಲ್ಲೇ ಆಗಬೇಕು.. ನನ್ನನ್ನು ತಣ್ಣಗಿನ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಸಮಾಧಾನಗೊಳಿಸಿ ಮೂಲೆಗುಂಪು ಮಾಡುವ ಮೊದಲೇ ಈ ಅವಮಾನವನ್ನು ನನ್ನೊಬ್ಬಳ ಅವಮಾನವೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು.. ರಕ್ಕಸ ಕುಲಕ್ಕಾದ ಅವಮಾನವೆಂದೇ ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯಬೇಕು.. ಲಂಕೆಯ ಮನೆ ಮನೆಯ ಮಗುವೂ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರಿಯಬೇಕು.. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ರಕ್ಕಸನೂ ದಿನ ನಿತ್ಯ ಇದನ್ನು ರಾವಣನಿಗೆ ನೆನಪಿಸಬೇಕು.. ರಾವಣನ ಗುಣಗಳೂ ದೋಷಗಳೂ ನನಗಲ್ಲದೇ ಇನ್ಯಾರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಲು ಸಾಧ್ಯ.. ಚೆಂದದ ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾಸಿಗೆಗೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದನವ. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬಳಿದ್ದಳಲ್ಲಾ ಚೆಂದುಳ್ಳಿ ಹೆಣ್ಣು .. ಅವನರಸಿಯೆಂದು ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದವಳು.. ನನ್ನ ಈ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಕ್ಕವಳು.. ಅವಳನ್ನೇ ಮುಂದೊಡ್ಡಬೇಕೀಗ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ನೆತ್ತರ ಧಾರೆಯೊಂದಿಗೇ ತುಂಬಿದ ರಾಜ ಸಭೆಗೆ ನುಗ್ಗಿದೆ. ರಾವಣ ತಡೆಯುವ ಮೊದಲೇ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕೇಳುವಂತೆ ಬೊಬ್ಬಿಟ್ಟೆ.. ರಕ್ಕಸ ಕುಲದ ಮಾನ ಕಾಪಾಡುವುದೀಗ ನಿನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದೆ.ತಪ್ಪು ನನ್ನದೇ ಇರಬಹುದೇ ಎಂಬಂತೆ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ತಿವಿದ. ನಾಡಾಡಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಸುಂದರ ತರುಣಿಯನ್ನು ವರ್ಣಿಸಿದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಶಿಲೆಯಂತೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ರಾವಣನಲ್ಲೀಗ ಸಂಚಲನ.. ಕೂಡಲೇ ಎದ್ದು ನಿಂದ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತಿನದ್ದೆಲ್ಲಾ ಬರಿದೆ ರಾಮಾಯಣ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇಂತ ಸುಂದರ ದೃಶ್ಯವೊಂದನ್ನು ನೋಡುವಷ್ಟು ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದವೆಂದು ಯಾಕೋ ನಂಬುವುದಕ್ಕೇ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪೆಟ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದು ಈ ಸಂತಸಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಯಾಕೋ ಭಯವೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೂ ಸಿಕ್ಕಷ್ಟನ್ನು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವ ಬಯಕೆ.. ಯುದ್ಧರಂಗದಲ್ಲಿ ಕಡಿದುರುಳಿದ ಬಾಹುಗಳ, ಚೆಲ್ಲಾಡಿದ ನೆತ್ತರ ನಡುವಿನಲ್ಲಿ ರಾವಣನ ದೇಹ... ಹಸಿ ರಕ್ತದ ವಾಸನೆ ರಕ್ಕಸಿಯಾದ ನನಗೆ ಪ್ರಿಯವೇ.. ಅದರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಬದುಕನ್ನೇ ನಾಶ ಮಾಡಿದ ರಾವಣನ ನೆತ್ತರು.. ನೋಡಿದಷ್ಟೂ ಸಾಲದೆನಿಸಿತು.. ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ ನಾನು ಬಯಸಿದ ಭಾಗ್ಯ.. ಹ್ಹ..ಹ್ಹಹ್ಹ॒.. ಮೆಲ್ಲಗೆ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ನುಗ್ಗಿದ ನಗೆ ಬರು ಬರುತ್ತಾ ಅಟ್ಟಹಾಸವಾಯಿತು.. ದುಃಖದ್ದೋ ಸುಖದ್ದೋ ತಿಳಿಯದ ಕಣ್ಣೀರ ಪರದೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಬ್ಬಾಗಿಸಿತು..ಆದರೂ ನಾನು ನಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ.. !! </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-74486406638018301962015-07-20T11:44:00.000+05:302015-07-20T11:44:35.038+05:30ಪಿಂಗಳೆ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY6shSFrl2YfTpbCXTCm9J-b38fwW87cE4TWm8cWlr75ciEC00tJWvuRgbcnQMc4j50BPKwNKFecR5fAVP4HZArr8OQHNFuB3skTvajRfTjy-fyUMaJvkFNGw_NcztqMYLc7aWf7ioCT4/s1600/Ankitha+Rao+10+WAW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY6shSFrl2YfTpbCXTCm9J-b38fwW87cE4TWm8cWlr75ciEC00tJWvuRgbcnQMc4j50BPKwNKFecR5fAVP4HZArr8OQHNFuB3skTvajRfTjy-fyUMaJvkFNGw_NcztqMYLc7aWf7ioCT4/s640/Ankitha+Rao+10+WAW.jpg" width="548" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಪಿಂಗಳೇ... ಪಿಂಗಳೇ ..ಒಡತಿ ಕಾಂಚನಲೇಖೆಯ ಆಗಮನವಾಗುವ ಹೊತ್ತಾಯಿತು. ನೀನು ಇನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಮಲಗಿರುವೆ ಏಕೆ, ಬೇಗನೇ ಏಳು. ಮೈಗೆ ಚಂದನಾದಿ ಗಂಧಗಳನ್ನು ಲೇಪಿಸಿ ಸುಖವಾದ ಮಜ್ಜನ ಮಾಡಿಸುವೆ. ಇದೇನೇ ಇದು.. ಕೆನ್ನೆ ಕೊರಳುಗಳಲ್ಲಿ ನಖದ ಗುರುತು..ಮಹಾರಾಜರ ಸಹಿಯೇನೇ ಇದು?.. ಹಹ್ಹ ಹಹ್ಹ.. ನಿನಗಿನ್ನೂ ನಿನ್ನೆಯ ಸುಖದ ಮಂಪರು ಹರಿದಿಲ್ಲವೇ ತಾ?' ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾ ಸಖಿಯೊಬ್ಬಳು ಮೈಯನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಪಿಂಗಳೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಬಟ್ಟಲುಗಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅರಳಿಸುತ್ತಾ ಮೈಮುರಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎದ್ದೇನು ಮಾಡುವುದಿದೆ ಈಗ. ಅಮ್ಮ ಬಂದರೆ ನಾನು ಸ್ನಾನಗೃಹದಲ್ಲಿರುವೆ ಎಂದು ಹೇಳು. ನನಗೀಗ ಯಾರನ್ನೂ ನೋಡುವ ಮಾತನಾಡುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಯ್ಯೋ.. ಹಾಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಲು ನನ್ನಿಂದಾಗದಮ್ಮ..ಇಂದು ನಿನಗೆ ನೃತ್ಯ ಕಲಿಸಲು ಗುರುಗಳು ಬರುವವರಿದ್ದಾರೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸದಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಕಲ್ಲು ಬಿದ್ದೀತು ತಾ. ಏಳಮ್ಮಾ.. ನೋಡೀಗ ನಿನಗೆ ನಿದ್ದೆಹರಿದಿದೆ ತಾನೇ.. ಎದ್ದು ಬಿಡು. ಬೇಗನೇ ಸಿದ್ಧಳಾಗು ಪಿಂಗಳೇ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಗುರುಗಳು ಎಂಬ ಶಬ್ಧ ಕೇಳಿದೊಡನೆ ಪಿಂಗಳೆಯು ಏಳುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಮಹಾರಾಜರು ಸಮಾಧಾನದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ತಾನಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಬೇಡಿಕೆ ಇದು. ಆ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಮನ್ನಿಸಿ ಅವರು ನಾಟ್ಯಗುರುಗಳಿಗಾಗಿ ರಾಜ್ಯವಿಡೀ ಡಂಗುರ ಹೊಡೆಸಿ, ತಾನೇ ಸ್ವತಃ ಯಾರನ್ನೋ ಆರಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯೂ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ನೃತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಆಸಕ್ತಿದ್ದ ಪಿಂಗಳೆಯ ನೃತ್ಯದ ಜೊತೆ ಅವಳ ಅಪಾರ ಸೌಂದರ್ಯ ರಾಜನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಅವಳು ರಾಜನ ಗಣಿಕೆಯಾಗಿ ಬದಲಾದ ಮೇಲೆ ಕಲಿಯುವ ಅವಕಾಶ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಈಗಿನ್ನು ತಾನಾಗಿ ಬಂದಿರುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಬದುಕು ಕಳೆಯಬೇಕಷ್ಟೇ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲೋ ಹಾರಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಸೆರಗನ್ನು ನೆಪಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಮೈಮೇಲೇಳೆದುಕೊಂಡು ಆಕೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಖಿಯ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಅಮಲೇರುತ್ತಿತ್ತು, ಅಂತಹ ಸೌಂದರ್ಯ ಪಿಂಗಳೆಯದ್ದು. ಹೊಸತಾದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಸಖಿಯೂ ಅವಳ ಹಿಂದೆಯೇ ನಡೆದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಅವಳಿಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುವಾಗ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಮೆತ್ತಿದಂತೆ ಕೆಂಪಾಗಿದ್ದ ಅವಳ ಹಾಲು ಬಿಳುಪಿನ ಮೈಯನ್ನು ನೋಡಿ 'ಪಿಂಗಳೇ ಇದೇನೇ ಇದು.. ನಿನ್ನ ಕೋಮಲ ತನುವನ್ನು ಹೀಗೂ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸುವುದೇತಕೆ ಹೇಳು ಮಹಾರಾಜರು. ನೀನಾದರೂ ಮಾತುಗಳಲ್ಲೇ ಮೈಮರೆಸಿ ಅವರನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದೇನೇ' ಎಂದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಕ್ಕನೆ ಕಳೆದಿರುಳಿನ ನೆನಪು ಬಂದು ಪಿಂಗಳೆ ಗಂಭೀರಳಾದಳು. ಇನ್ನೂ ಹದಿಹರೆಯದ ಅರಸಿನ ಮಾಸದ ತನ್ನ ಮೈಯ ಒಡೆಯ ಮಹಾರಾಜನಾದರೋ ಮುಪ್ಪಿನೆಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿರುವವ. ಬರಿದೇ ಹಿಂಸೆ ಮಾಡುವುದನ್ನೇ ಸುಖವೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೇನೋ ಅವನು.ನೋವು ತಡೆಯದೇ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ಹರಿಯುವಾಗ ಸುಮ್ಮನೆ ತೆಕ್ಕೆಯೊಳಗಿಟ್ಟು ಸಂತೈಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವನನ್ನು ಹೇಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೆಂದು ಇನ್ನೂ ತಿಳಿಯದಾಗಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮ ಕಾಂಚಮಾಲೆಯೇನೋ ಕಸುಬಿನ ಎಲ್ಲಾ ಕುಶಲತೆಯನ್ನೂ ಪಿಂಗಳೆಗೆ ಕಲಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ನಾಲ್ಕು ಪತ್ನಿಯರಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಮಕ್ಕಳೇ ಇಲ್ಲದ ರಾಜನಿಗೆ ನಿನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಾದರೂ ಕುವರನ ಜನನವಾದರೆ ರಾಜ್ಯ ನಮ್ಮ ಕೈಗೆ ಬಂದಂತೆ.. ನೀನು ಇನ್ನು ರಾಜಮಾತೆಯಾಗಿ ಮೆರೆಯಬಹುದು ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಓರಗೆಯ ಗೆಳತಿಯರು ವರ್ಣಿಸುವ ಶೃಂಗಾರದ ಘಟನೆಗಳೇನೂ ನಡೆಯದ, ಸುಮ್ಮನೆ ತನ್ನನ್ನು ಹಿಂಸೆಗೊಳಪಡಿಸುವ ಮಹಾರಾಜನಿಂದ ತನಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುವುದುಂಟೇ? ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಯಾರೊಡನೆಯೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಗೆಳೆತಿಯರು ರಾಜ್ಯದ ಯುವಕರ ಸಂಗದಲ್ಲಿ ಮೈ ಮರೆಯುವುದಲ್ಲದೇ ಅದನ್ನು ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಬಯಲಾಗಿಸುವ ದಾರ್ಶ್ಯವನ್ನೂ ತೋರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ರಾಜನೊಬ್ಬನ ಅಧಿಕೃತ ಸೊತ್ತಾದ ತಾನು ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಬೆರೆಯುವಂತೆಯಾಗಲೀ, ಮಾತನಾಡುವಂತೆಯಾಗಲೀ ಇಲ್ಲದೇ ಪಂಜರದ ಬದುಕನ್ನೇ ಬದುಕಬೇಕಾದುದು ಪಿಂಗಳೆಗೆ ಬೇಸರವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇವಳೊಬ್ಬಳು ಮುದಿ ಸಖಿ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮ ಕಾಂಚನಮಾಲೆಯಲ್ಲದೇ ಬೇರೊಂದು ಜೀವ ಈ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆಂದರೆ ಮಹಾರಾಜರು ಮಾತ್ರ. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಇಂದು ಅವಳಿಗೆ ಕುತೂಹಲದ ದಿನ.ಹೊಸ ಗುರುಗಳು. ಪುರುಷರ ನೆರಳು ಸೋಕದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತನ ಪ್ರವೇಶ. ಹೇಗಿರಬಹುದು ಆತ? ಗೆಳತಿಯರು ವರ್ಣಿಸುವ ಪುರುಷಸಿಂಹಗಳಂತೆ ಇರಬಹುದೇ? ರೂಪವಂತನೇ? ಗುಣವಂತನೇ? ತನ್ನ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಸೋತು ಶರಣಾಗುವವನೇ? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹೊರಗಿನಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಸದ್ದಾದಂತಾಗಿ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು. ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗಿನ ಪ್ರತಿಬಿಂಭ ಅಪಾರ ರೂಪರಾಶಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ದರ್ಶಿಸುತ್ತಾ ಅದು ನೀನೇ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊಗದಲ್ಲಿ ನಗುವನ್ನು ತಂದುಕೊಂಡಳು. ಸಖಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಯಾರನ್ನೋ ಸ್ವಾಗತಿಸುವುದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಕಾಲುಗಳು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ಆತುರ ತೋರುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅಮ್ಮ ಕಾಂಚನಲೇಖೆ ಕರೆಯದೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಹೊರಗಿನ ವಿದ್ಯಮಾನಕ್ಕೆ ಕಿವಿಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಟ್ಟಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಂತೂ 'ಪಿಂಗಳೇ ಇಲ್ಲಿ ಬಾ ಮಗಳೇ' ಎಂಬ ಸ್ವರ ಕೇಳಿಸಿತು. ಸಖಿ ಬಂದು ತಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಅವಕುಂಠನವನ್ನು ಸರಿ ಪಡಿಸಿ ಮೊಗ ಕಾಣದಂತೆ ಮಾಡಿದಳು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಎದ್ದು ನಿಂತ ಪಿಂಗಳೆ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತಾ ಹೊರ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದೇ ನವಿಲಿನ ನೃತ್ಯದಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಇವರು ನಿನ್ನ ಗುರುಗಳಮ್ಮಾ. ಹೆಸರು ಧೀರ್ಘತಮ. ಮಹಾರಾಜರು ನಿನ್ನ ಅಪೇಕ್ಷೆಯೆ ಮೇರೆಗೆ ದೂರದ ಊರಿಂದ ಇವರನ್ನು ಕರೆಸಿದ್ದಾರೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕತ್ತೆತ್ತಿ ನೋಡಿದ ಪಿಂಗಳೆ ಅಷ್ಟೇ ಬೇಗನೇ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ಮನದಲ್ಲೇ ಮುದುರಿದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ತಲೆ ಹಣ್ಣಾದ ಮುದುಕ. ಬಹುಷಃ ಮಹಾರಾಜರಿಂದಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಯದವನೇನೋ.. ಹುಂ.. ಇಂತಹವರಲ್ಲದೇ ಬೇರಾರನ್ನಾದರೂ ತನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಮಹಾರಾಜರು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ? ಅಯ್ಯೋ.. ತನಗೇನಾಗಿದೆ. ನೃತ್ಯ ಕಲಿಯುವುದಲ್ಲವೇ ತನ್ನ ಆಸೆದ್ದುದು.. ಯಾರು ಕಲಿಸಿದರೇನು? ಈ ವಸಂತೋತ್ಸವದಲ್ಲಿ ನೃತ್ಯ ನೋಡಿದವರು ಶತ ಶತಮಾನಗಳವರೆಗೆ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.. ತನ್ನ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಳಾಗಿ ತಲೆ ಕೊಡವಿಕೊಂಡು ಅವರ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕಾಂಚನಲೇಖೆ ಮಗಳ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಸಣ್ಣ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ 'ಪಿಂಗಳೇ ನಿನಗೆ ದೇಹಾಲಸ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಿನ್ನ ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಇಂದೇ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ.' ಎಂದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಆಗಲೇ ಗಂಭೀರ ಸ್ವರವೊಂದು ಅವಳನ್ನು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸಿತು.ಇಲ್ಲಾ.. 'ನಾನಿನ್ನು ಈಕೆಯ ಗುರುವಾಗಲು ಒಪ್ಪಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಶಿಷ್ಯೆಯಾಗುವವಳಿಗೆ ಕಲಿಕೆಯ ಹಸಿವಿರಬೇಕು. ಅದರ ಹೊರತು ಬೇರೇನು ಯೋಚನೆಗಳೇ ಇರಬಾರದು. ಮೊದಲಿಗೆ ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಕಲಿತ ನೃತ್ಯವನ್ನು ನಾನು ನೋಡಬೇಕಿದೆ. ಆ ಬಳಿಕ ನಿರ್ಧಾರ..' ಎಂದರು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ತನ್ನ ಕಲಿಕೆಗೆ ಸರಿಯಾದ ಗುರುವನ್ನೇ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಮಹಾರಾಜರ ಬಗ್ಗೆ ಸಂತಸಗೊಂಡಳು ಪಿಂಗಳೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕುಣಿತದ ನೆನಪು ಬಂದೊಡನೇ ಅವಳಾಗಲೇ ವರ್ಷಋತುವಿನ ನವಿಲಾಗಿದ್ದಳು. ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ನೆಲದಿಂದ ಮೇಲೆದ್ದವು.ಅವಳ ನಡೆಯ ಲಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ನಾಟ್ಯದ ಭಾಷ್ಯಕ್ಕೆ ಗುರುಗಳೇ ಬೆರಗಾದರು.ಅಪ್ಪಟ ವಜ್ರ. ಕೊಂಚ ಸಾಣೆಯ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಷ್ಟೇ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು. ಒಪ್ಪಿಗೆಯ ನಗೆಯಿತ್ತು ಅವರ ಮೊಗದಲ್ಲಿ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿಂಗಳೆಗೀಗ ಊಟ ತಿಂಡಿ ನಿದ್ರೆಯ ನೆನಪೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಹಗಲು ರಾತ್ರಿಗಳು ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸದಲ್ಲೇ ಮುಳುಗೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಕಲಿಕೆಯ ವೇಗಕ್ಕೆ ಗುರುಗಳಾದ ಧೀರ್ಘತಮರೇ ಅಚ್ಚರಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಹಲಿನಲ್ಲೇ ಗುರುಗಳಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಬಿಡಾರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವಳ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಉತ್ತರ ಕೂಡಲೇ ದೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಸಾಧನೆಯತ್ತ ಮಾತ್ರವಿದ್ದುದು ಅವಳ ನೋಟ. ಗುರುಗಳ ನೃತ್ಯದ ಆಳವಾದ ಅರಿವಿನ ಜೊತೆಗೆ ಈ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲೊ ಅವರ ನಡೆಯ ಮಿಂಚಿನ ಸಂಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಅವಳಲ್ಲಿ. ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದರೆ ಅದು ನಿನ್ನ ಪಾಲಿಗೂ ಬಂದೀತೆಂಬ ಗುರುವಿನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗಿನ್ನೂ ನಂಬಿಕೆ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ.ಅವರ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಗಳಿಸಲು ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಅವಳದ್ದು. ಯಾವ ಬಳಲಿಕೆಯನ್ನೂ ಗಮನಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಅಭ್ಯಾಸದತ್ತ ಮನವಿಟ್ಟಿದ್ದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತು. ಸೂರ್ಯನಾಗಲೇ ಪಶ್ಚಿಮದಿಕ್ಕಿನತ್ತ ದಾಪುಗಾಲು ಹಾಕುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ.ಹೊರಗೆ ಮಂದದ ಬೆಳಕು. ಪಿಂಗಳೆಯ ಮಹಲಿನಲ್ಲಿ ದೀಪಗಳು ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ ಇನ್ನೇನು ಗೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಕಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಮಹಾರಾಜರು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ಬಂದಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿಂಗಳೆಯ ಹೃದಯ ನಿರಾಸೆಗೊಳಗಾದರೂ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಕಾಲಂದುಗೆಗೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದಳು. ಆಗಲೇ ಒಳಸೇರಿದ ಮಹಾರಾಜನ ಒರಟು ತೋಳುಗಳು ಅವಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡವು. ನಯವಾಗಿ ಅವನ ತೋಳುಗಳನ್ನು ಸರಿಸುತ್ತಾ ' ಇನ್ನಾರು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ವಸಂತೋತ್ಸವವಲ್ಲವೇ ಮಹಾರಾಜ' ಎಂದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಹೌದು ಪ್ರಿಯೇ ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ನೃತ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ನೀನು ನನ್ನ ಹೃದಯದರಸಿ. ನಿನ್ನ ಈ ದೇಹ, ಸೌಂದರ್ಯ, ಕಲೆ ಎಲ್ಲವೂ ಕೇವಲ ನನಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ. ಅದು ಹೊರಗೆಲ್ಲೂ ಕಾಣುವಂತಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನಾಸೆ ಪೂರೈಸಲೆಂದಷ್ಟೇ ಗುರುಗಳನ್ನು ಇರಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಅವರು ನಿನ್ನ ನೃತ್ಯಭ್ಯಾಸ ಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ ಎಂದ ದಿನ ಅವರೂ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ನಾನು ನೀನು ಇಬ್ಬರೇ..'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಮಹಾರಾಜ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ವರ್ಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಬೇಸರದಿಂದ ಪಿಂಗಳೆಯ ಮನಸ್ಸು ಮುದುಡಿಹೋತು. ಯಾರೂ ಆಸ್ವಾದಿಸಿದ ಕಲೆಗೆ ಬೆಲೆ ಎಲ್ಲಿಯದ್ದು ? ಛೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮರುದಿನ ಅವಳು ಅನ್ಯಮಸ್ಕತೆಯಲ್ಲೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರೆ ಗುರುಗಳು ಅನೇಕಬಾರಿ ಎಚ್ಚರಿಸಬೇಕಾಯಿತು. 'ಯಾಕೆ ಪಿಂಗಳೇ ಆರೋಗ್ಯ ಸರಿ ಇಲ್ಲವೇ? ಇಂದು ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಬೇಡವೆಂದಾದರೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು.. ಸುಮ್ಮನೆ ನೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಅಪಚಾರ ಮಾಡಬೇಡ.. '</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಷ್ಟು ಸಾವರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನ್ನಿಸಿದರೂ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನೃತ್ಯದ ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ವಸಂತಕಾಲದ ವರ್ಣನೆಯಿದ್ದರೆ ಇವಳ ಕಂಗಳು ಸುಮ್ಮನೆ ಕಣ್ಣೀರಾಗುತ್ತಿದ್ದವು ಏನನ್ನೊ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಧೀರ್ಘತಮ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ತಾಳವನ್ನು ಬಿಸುಡಿದ ವೇಗಕ್ಕೆ ಅದು ಪಳಾರನೆ ತುಂಡಾಯಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಎಲ್ಲಿದೆ ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನ? ಪರಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿ ನೃತ್ಯವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವುದಾದರೆ ಇಂದೇ ನಿನ್ನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಕೊನೆಯ ದಿನ'.. . </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಪಿಂಗಳೆ ಬುಡ ಕಡಿದ ಮರದಂತೆ ಅವನ ಪಾದಗಳಲ್ಲುರುಳಿದಳು. 'ಬೇಡ ಬೇಡ ಗುರುವೇ.. ಹಾಗೆ ಹೇಳಬೇಡಿ .. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಕರುಣೆಯಿಡಿ. ನಾನು ನನ್ನ ಬದುಕಾದ ನೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಅಪಚಾರ ಎಸಗುವವಳಲ್ಲ...'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಧೀರ್ಘತಮನ ಬಾಹುಗಳು ಅವಳ ಹೆಗಲನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದವು.ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಇಲ್ಲದ ಹೊಸತೇನೋ ಕಂಪನ ಅವಳ ಮೈಯಲ್ಲಿ.ತನ್ನ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದ್ದ ಅವನ ಕೈಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಸುಮ್ಮನೇ ನೋಡಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> 'ಎದ್ದೇಳು ಪಿಂಗಳೇ.. ನಿನಗೇನೋ ನೋವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನನಗೂ ತಿಳಿದಿದೆ. ಹಂಚಿಕೊಂಡರೆ ದುಃಖ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ನಾನು ನಿನ್ನ ನಂಬಿಕೆಗೆ ತಕ್ಕವನು ಎಂದಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ನನ್ನೊಡನೆ ಹೇಳು. ಪರಿಹಾರ ಸಿಗುವಂತಹುದಾಗಿದ್ದರೆ ಪರಿಹಾರ ಹುಡುಕೋಣ' ಎಂದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡಿದಳು. ನೃತ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಮಧ್ಯೆ ಯಾರ ಅಡ್ಡಿ ಆತಂಕವೂ ಬರಬಾರದೆಂದು ತನ್ನಪ್ಪಣೆಲ್ಲದೆ ನೃತ್ಯಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಯಾರ ಪ್ರವೇಶವನ್ನೂ ನಿಷೇಧಿಸಿದ್ದ ದೀರ್ಘತಮ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿಂಗಳೆಗಾದರೂ ತನ್ನಾಳವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಜೊತೆ ಎಲ್ಲಿತ್ತು? ಅವನ ಕಂಗಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದಳು. ಅಲ್ಲೊಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಕೊಳವಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಮುಳುಗಬಯಸಿದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಬಯಲಾಗಿಸಿದಳು. ಮತ್ತೂ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಾ 'ನನ್ನ ಚಿಂತೆ ನನ್ನ ಬದುಕಿನದಲ್ಲ.. ಇಂದು ರಾಜನಾಡಿದ ಮಾತು ಇನ್ನೂ ನನ್ನನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕೇವಲ ಈ ಖಾಲಿ ಗೋಡೆಗಳ ನಡುವೆ ಮಧಿರೆ ಹೀರಿ ಪ್ರಮತ್ತನಾಗಿ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿರುವ ರಾಜನ ಎದುರು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ನೃತ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನವಂತೆ.. ನಾಡಿದ್ದಿನ ವಸಂತ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ನಾನು ಗೆಜ್ಜೆ ಕಟ್ಟಬಾರದಂತೆ.. ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ಚಪ್ಪಾಳೆಯ ಸದ್ದೇ ಅಲ್ಲವೇ ವಿಫುಲ ಸಂಪತ್ತು. ಅದಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೆ ನನ್ನ ಕಲಿಯುವಿಕೆ ಕಾನನದ ಸುಮವಾಗದೇ.. ಇದೇ ಚಿಂತೆಂದ ಇಂದು ನನ್ನ ಧ್ಯಾನ ಅತ್ತಿತ್ತ ಹಾರಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಬದುಕು ಸಾಕಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಸಾವೇ ಆನಂದಮಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ' ಎಂದು ಅವನ ಉತ್ತರಕಾಗಿ ಕಾದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಧೀರ್ಘತಮನ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ನಸುನಗುವಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳೇ ನಂಬದಂತಹ ಘಟನೆಯೊಂದು ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಜರುಗಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಧೀರ್ಘತಮ ತನ್ನ ಮೊಗವನ್ನಾವರಿಸಿದ್ದ ಬಿಳಿಯ ಗಡ್ಡ ಮೀಸೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದ. ತಲೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಮುಂಡಾಸನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರಿಸಿದ. ಮೈಗೆ ಹಾಕಿದ್ದ ದೊರಗಿನ ನಿಲುವಂಗಿಯನ್ನು ತೆಗೆದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡೋ ಇಪ್ಪತ್ತಮೂರೋ .. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಹೆಚ್ಚಲ್ಲದ ವಯಸ್ಸಾತನದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಪಿಂಗಳೆಯ ಕದಪುಗಳು ನಾಚಿಕೆಂದಲೂ ಆಘಾತದಿಂದಲೂ ಕೆಂಪೇರಿದವು. ಜೊತೆಗೆ ರಾಜನಿಗೇನಾದರೂ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿದರೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಇವನ ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವುದಲ್ಲಾ ಎಂಬ ಹೆದರಿಕೆಯಿಂದ ಎದೆ ಬಡಿತ ಮಿತಿ ಮೀರಿತು. ಮಾತುಗಳು ತೊದಲುತ್ತಾ.. 'ನೀವು..ಯಾರು? ನಿಜ ಹೇಳಿ.. ಯಾಕೆ ಬಂದಿರಿ ಇಲ್ಲಿ..' ಎಂದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಪಿಂಗಳೇ..' ಅವನ ಸ್ವರದಲ್ಲೀಗ ನೀಲಮೇಘ ಶ್ಯಾಮನ ಕೊಳಲಿನ ಒನಪಿತ್ತು.'ನಿನಗಾಗಿಯೇ ಬಂದೆ ಎಂದರೆ ನಂಬುವೆಯಾ' ಎಂದ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳ ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆಗಳು ಗಲಿಬಿಲಿಂದ ಪಟಪಟನೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡವು. 'ನನಗಾಗಿಯೇ..? ಅಂದರೆ..?'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಅಂದು ವಸಂತೋತ್ಸವದಲ್ಲೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನೋಡಿದ್ದು. ನಾನು ನೃತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಧನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನಾದ್ದರಿಂದ ನಿನ್ನೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆಯಲ್ಪಟ್ಟೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಮತ್ತೆ ನೋಡಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆತ್ತು. ಆದರೆ ವಿಧಿ ಬೇರೆಯದನ್ನೇ ಬರೆದಿತ್ತು..'ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿನ ಹತಾಶೆ ಪಿಂಗಳೆಯನ್ನು ಅವನ ಬಳಿ ಸಾರಿ ಅವನ ಕೈಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಾಂತ್ವನಗೊಳಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದ ಅವಳ ಚಿಗುರು ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಸವರುತ್ತಾ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದ ಧೀರ್ಘತಮ. 'ಮೊದಲಿನಿಂದಲೇ ಹೇಳಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಕೇಳು.. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ದೇಶದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುವ ದೇಶ ಸಾಂಬಲ್ಯದ ಯುವರಾಜ. ನಿನಗೂ ರಾಜಕಾರಣದ ಕೊಂಚ ಅರಿ"ದೆ ಎಂದಾದರೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ದೇಶಗಳ ನಡುವಿನ ಶತೃತ್ವದ ಅರಿವೂ ಇರಬಹುದಲ್ಲವೇ? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೇ ಇದ್ದ ನಾಟ್ಯದ ಬಗೆಗಿನ ವಿಶೇಷ ಮೋಹದಿಂದಾಗಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಯುವರಾಜನೆಂಬ ಗುರುತು ಸಿಗದಂತೆ ವೇಷ ಮರೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಇಲ್ಲಿನ ಗುರುಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನು ನೃತ್ಯದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ ಎಂದರೆ ನನಗೆ ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಪರಿವೆಯೇ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ದೇಶ ನನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯ ನನ್ನ ಜನ ಇವರ ಬಗೆಗಿನ ಚಿಂತೆಗಳೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.. ಇದೊಂದೇ ನನ್ನ ಉಸಿರು ನನ್ನ ಜೀವನ ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ಆ ವಸಂತೋತ್ಸವ ನಡೆದಿದ್ದು.. ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸದಿದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸಿದ್ದೆ. ಆ ದಿನ ಔತಣಕ್ಕೆಂದು ನನ್ನನ್ನೂ ಒಳಗೆ ಕರೆದೊದ್ದರು. ಬಗೆ ಬಗೆಯ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಬಡಿಸಿದ್ದರು. ತುತ್ತೆತ್ತುವ ಮುನ್ನ ರಾಜನ ಕಡೆಯವನೊಬ್ಬ ಬಂದು ' ಇಂದಿನ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಹಾರಾಜರ ಶತ್ರುವಾದ ಸಾಂಬಲ್ಯದ ರಾಜನ ಮರಣ ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಸಿಕ್ಕಿದ ನಮ್ಮ ಜಯ. ಇನ್ನೀ ಉತ್ಸವವನ್ನು ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ಆಚರಿಸಲಾಗುವುದು' ಎಂಬ ಘೋಷಣಾವಾಕ್ಯವನ್ನು ಕೂಗಿದ. ಆಗಲೇ ನನಗೆ ತಿಳಿದದ್ದು ನನ್ನ ತೀರ್ಥರೂಪರ ಮರಣದ ಸುದ್ದಿ.. ಪಿಂಗಳೇ.. ಯೋಚಿಸು ಎಂತಹಾ ಮಗ ನಾನು ತಂದೆಯ ಮರಣದ ಸಂಭ್ರಮದ ದಿನದಾಚರಣೆಯ ಭೋಜನದಲ್ಲಿ ತುತ್ತೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವವನಿದ್ದೆ.. ಅಂದೇ ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದ್ದೆ .. ನನ್ನಪ್ಪನ ಹತ್ಯೆಗೆ ಪ್ರತೀಕಾರವೆಸಗದೇ ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೋಗಲಾರೆ ಎಂದು..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆ ದಿನವೇ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾದ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಸುದ್ದಿ ಎಂದರೆ ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅಡಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಸಂಕಲೆಕ್ಕಿ ರಾಜ ತನ್ನ ವಶ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬುದು..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಕ್ರೋಧದ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ ಬುಗಿಯೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಸೈನ್ಯ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಸೆಣಸಲು ರಾಜ್ಯವಿಲ್ಲ ಕೋಶವಿಲ್ಲ, ನನ್ನವರೆನಿಸಿಕೊಂಡ ಪ್ರಜೆಗಳಿಲ್ಲ.. ರಣಾಂಗಣದಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬಂಟಿ ಯೋಧ ನಾನು.. ಅವಕಾಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದೆ.. ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿಯೇ ಅದು ನನ್ನ ಕೈ ಸೇರಿತು. ನಿನ್ನ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲೆಂದೇ ರಾಜನ ಅಪ್ಪಣೆಯಂತೆ ನಾನಿಲ್ಲಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟೆ. ನನಗೂ ದ್ವೇಷವಿರುವುದು ಇಲ್ಲಿನ ರಾಜನಲ್ಲಿ.. . ನನ್ನ ಶತ್ರು ಅವನೇ.. ಅವನನ್ನು ಕೊಂದು ಮುಗಿಸುವುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶ.. ಈಗ ಹೇಳು ನೀನು ನಿನ್ನ ಎದೆಯಾಳದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಯಲಿಗಿಟ್ಟಂತೆ ನಾನೂ ನನ್ನ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಇಬ್ಬರ ದಾರಿಯೂ ಒಂದೇ ಆಗಿರುವ ಕಾರಣ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಸಾಗುವುದಾದರೆ ಈಗ ಹಿಡಿದಿರುವ ಕೈ ಇನ್ನಷ್ಟು ಭದ್ರವಾಗುತ್ತದೆ ಏನೆನ್ನುವೇ' ಎಂದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಪಕ್ಕನೇ ಆತನಿಂದ ದೂರವಾದ ಚೆಲುವಾದ ಪಿಂಗಳೆಯ ಮೊಗ ಗಂಭೀರವಾಯಿತು. ಆಲೋಚಿಸುವವಳಂತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮೌನವಾಗಿದ್ದ ಆಕೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ನಾಚುತ್ತಾ ಆತನ ಸಮೀಪ ಬಂದು ಅವನ ಬೆರಳುಗಳಿಗೆ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಹೆಣೆದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">' ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಸಹಮತವಿದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನದೊಂದು ನಿಬಂಧನೆಯೂ ಇದೆ. ಈ ಸಲದ ವಸಂತೋತ್ಸವದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾಟ್ಯ ನಡೆಯುವಂತೆ ನೀವು ಮಹಾರಾಜರಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪಣೆ ಬೇಡಬೇಕು. ಆ ತುಂಬಿದ ಸಭಾಸದರೆದುರೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ನಿರ್ಧಾರವೂ ನಡೆದುಬಿಡಲಿ..'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಅದನ್ನು ನನಗೆ ಬಿಡು.. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಈ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಈ ರೂಪ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲೇ ಇರಲಿ' ಎಂದ ಧೀರ್ಘತಮ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದವನಂತೆ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತುಂಬಿದ ಸಬಾಂಗಣವದು. ರಾಜ ಮತ್ತು ಸಭಾಸದರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಊರ ಪರವೂರ ವಿಶೇಷ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಆ ದಿನದ ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಗುರು ಮತ್ತು ಶಿಷ್ಯೆಯರ ಜುಗಲ್ ಬಂಧಿ.. ಧೀರ್ಘತಮನ ಬೇಡಿಕೆಗೆ ರಾಜ ಮಣಿದು ನೀಡಿದ್ದ ಮನ್ನಣೆಯಾಗಿತ್ತದು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸಭಿಕರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ವೇಧಿಕೆಯ ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ರಾಜ ವಿರಾಜಮಾನವಾಗಿದ್ದ. ಒಂದು ಕಡೆ ಅಂತಃಪುರದ ಸ್ತ್ರೀಯರ ದಂಡು ಪರದೆಯ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತು ಅಸೂಯೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅಹ್ವಾನಿತರ ಕುತೂಹಲದ ನೋಟ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳು ಸರ್ವಾಲಂಕಾರಭೂತೆಯಾಗಿ ಘಲ್ ಘಲ್ ಎಂದು ಗೆಜ್ಜೆ ನಾದದೊಂದಿಗೆ ಕೋಲ್ ಮಿಂಚಂತೆ ವೇಧಿಕೆಯನ್ನೇರಿದಳು. ರಾಜ ಅವಳ ಕಡೆಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಂದ ನೋಡಿ ಕಣ್ಮಿಟುಕಿಸುತ್ತಾ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ವೃದ್ಧನಾದ ಗುರುವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸದೃಡ ಯುವಕನ ಆಗಮನವಾಯಿತು. ಪಕ್ಕನೆ ಕತ್ತಿ ಹಿರಿದು ಏಳ ಹೊರಟವ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಂಡ. ಇದರಲ್ಲೆನೋ ಸಂಚಿದೆ ಆದರೆ ಆಹ್ವಾನಿತರೆದುರು ಈಗಲೇ ಅದನ್ನು ಪ್ರಚುರ ಪಡಿಸಿದರೆ ತನ್ನ ದೇಶದ ಮರ್ಯಾದೆಯ ಕಥೆಯೇನು ಎಂದು ಚಿಂತಿಸಿ, ತಾನು ಜಾಗರೂಕನಾಗಿದ್ದರೆ ಸರಿ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಮುಂದಾಗುವುದನ್ನು ನೋಡ ಹೊರಟ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವನ ಅಪ್ಪಣೆ ಪಡೆದು ಕಣ್ಮಿಟುಕಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರ ನೃತ್ಯವೂ ಶುರುವಾಯಿತು. ಎಲ್ಲರೂ ನರ್ತನದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾದರು. ಅದೊಂದು ಮಹಾ ಪ್ರವಾಹ .. ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಮೀರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.. ಸುಂದರಿಯಾದ ಅವಳಿಗೆ ಸುಂದರನಾದ ಅವನ ಸರಿ ಮಿಗಿಲೆನಿಸುವ ಜೋಡಿ.. ಯಾರ ಕಡೆಗೆ ನೋಡುವುದೆಂಬ ಗೊಂದಲ ನೋಡುಗರಿಗೆ..ರೆಪ್ಪೆ ಪಿಳುಕಿಸದೆ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವರ ನರ್ತನದ ಸುಖವನ್ನು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೀರುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಮೈ ಮರೆತಿದ್ದರು. ರಾಜನೂ ನೃತ್ಯದ ಮೋಡಿಗೊಳಗಾಗಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನೃತ್ಯದ ಅಭಿನಯದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಏನನ್ನೋ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲೀಗ ಅದೇನೋ ಹೊಳೆವ ಸೆಳಕು.. ಅವಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ನೃತ್ಯದ ಸಹಜ ನಡಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಉಡುಪಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಸಣ್ಣದಾದ ವಿಷ ಸವರಿದ ಹರಿತದ ಚೂರಿಯನ್ನು ಕೈಗೇರಿಸಿಕೊಂಡ. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲೂ ಅಂತಹುದೇ ಚೂರಿ.. ಒಬ್ಬರ ಗುರಿ ತಪ್ಪಿದರೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಬೇಕಲ್ಲವೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮೆತ್ತಗಿನ ಕಣ್ಸನ್ನೆ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಚೂರಿ ಕೈ ಬಿಟ್ಟಿತು.. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಚೂರಿಯೂ.. ರಾಜನ ಕಡೆಗೆ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದ ಚೂರಿಗೆ ರಾಜನಿಂದ ಮೊದಲು ಅವಳ ದೇಹ ಅಡ್ಡ ಬಂದಿತು. ಅವಳ ಕೈಯಿಂದೆಸೆದ ಚೂರಿ ನೇರವಾಗಿ ಅವನ ಎದೆಗೇ ತಗಲಿತ್ತು.. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅಪನಂಬಿಕೆಯ ನೆರಳು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಪಿಂಗಳೇ ಏನು ಮಾಡಿದೆ ನೀನು..' ಆರ್ತನಾಗಿ ಕಿರುಚಿದ್ದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕುಸಿದು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಪಿಂಗಳೆಗೆ ರಾಜ ಆಧಾರ ನೀಡಿದ್ದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಉಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ನೆತ್ತರನ್ನು ಬೆರಳುಗಳಲ್ಲಿ ತಡೆ ಹಿಡಿದು 'ಸರಿಯಾದುದನ್ನೇ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.. ಹೊತ್ತು ಹೆತ್ತು ಅನ್ನ ನೀಡಿದ ದೇಶದ ಅಳಿವನ್ನು ಬಯಸುವವಳಲ್ಲ ಈ ಪಿಂಗಳೆ.. ಪ್ರೀತಿಯ ಅರ್ಥ ನಿನಗಿನ್ನೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ರಾಜಕುವರ.. ಯಾರು ದೇಶವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲಾರರೋ ಅವರು ಯಾರನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಸಲಾರರು.. ನೀನು ವೀರನೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಸಂಘದಿಂದ ಯುದ್ಧ ಗೆಲ್ಲುವ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ..ನಿನ್ನದು ತಪ್ಪು ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿತ್ತು. ನನಗೆ ಬದುಕು ಏನೂ ನೀಡದಿದ್ದರೂ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಯುವ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿದೆ.. ಅಷ್ಟು ಸಾಕು.. ಮಹಾರಾಜಾ.. ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಮೊದಲೇ ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಹೇಳಿ ಅವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಈ ದಿನವನ್ನು ಆರಿಸಿದೆ.. ನನ್ನ ಗುರಿ ತಪ್ಪಲಿಲ್ಲ.. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನು ಸಾವು ಒಂದುಗೂಡಿಸುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟು ಸಾಕು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳ ಮಾತುಗಳು ಮಂದವಾದವು. ಅವನಲ್ಲಿ ಚಲನೆಯಿರಲಿಲ್ಲ.. ಅವಳ ದೇಹ ರಾಜನ ಹಿಡಿತದಿಂದ ಜಾರಿ ಅವನೆಡೆಗೆ ತೆವಳಿ ಕೈಗಳನ್ನು ಚಾಚಿ ಅವನ ಬೆರಳುಗಳ ಜೊತೆ ತನ್ನವನ್ನು ಹೆಣೆದುಕೊಂಡಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಪಿಂಗಳೇ.. ಏನು ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ನೀನು.. ಅಯ್ಯೋ..' ರಾಜನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹನಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸಭಿಕರೆಲ್ಲರ ಕರತಾಡನದ ಸದ್ದು ಅವಳೊಳಗೆ ಮಾರ್ಧನಿಸುತ್ತಿತ್ತು..ಕಲಾವಿದೆಯ ಕಲಾಮಯ ಬದುಕು ಚಪ್ಪಾಳೆ ಸದ್ದಿನೊಡನೆ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತ್ತು.</span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-15038583073208930182015-06-12T11:28:00.005+05:302015-06-12T11:28:56.011+05:30ಮಳೆಹನಿಯ ಪ್ರೇಮಕಥೆ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div>
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತೆ ಮಳೆ ಹೊಯ್ಯುತಿದೆ ಎಲ್ಲಾ ನೆನಪಾಗುತಿದೆ.. ಬಾಲ್ಯದ ಆಟ ಆ ಹುಡುಗಾಟ ಇನ್ನೂ ಮರೆತಿಲ್ಲಾ.. ಅರ್ರೇ ಇದೆಲ್ಲಾ ಹಾಡಿನ ಸಾಲುಗಳಲ್ವಾ.. ಹುಂ.. ಹೌದು ಆದರೆ ಮಳೆಯೊಂದಿಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ಬಾಲ್ಯ.. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh09E_brMVlgOCNVfKWOKCOG9Xx2CRKHJ3Za3w6mednrLFiK-NGWi4q6pLHtDlxLGWDO1iJMzFivkLfyNCf-xxpMRc75alhj0agF2uBBSM5oiigqXa3FL5lf3nnZkDy02MqY-SHIPEFLPY/s1600/Puttu+Paddu+Sharade.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh09E_brMVlgOCNVfKWOKCOG9Xx2CRKHJ3Za3w6mednrLFiK-NGWi4q6pLHtDlxLGWDO1iJMzFivkLfyNCf-xxpMRc75alhj0agF2uBBSM5oiigqXa3FL5lf3nnZkDy02MqY-SHIPEFLPY/s640/Puttu+Paddu+Sharade.jpg" width="640" /></a><span style="font-size: large;">ಅಂದು ಬೋರೆಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ಜಡಿಮಳೆಯ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ, ಗಾಳಿಯ ಸುಂಯ್ ಗುಟ್ಟುವಿಕೆಯ ಹಿ ಮ್ಮೇಳವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಶಾಲೆ ಶುರು ಆಗುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಮಳೆಗಾಲವೂ ಶುರು ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಶಾಲೆಯ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಮಹತ್ವದ ವಿಷಯ ಯಾವ ಕೊಡೆ ತನಗೆ ಎಂಬುದೇ ಆಗಿತ್ತು. ವರ್ಷಕ್ಕೊಂದು ಕೊಡೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಅದೇ ಬಹು ದೊಡ್ಡ ಸಂಗತಿ . ಆ ಕೊಡೆ ಅಪ್ಪನ ಕೈ ಸೇರಿದರೆ, ಮೊದಲಿನ ವರ್ಷದ್ದು ಅಮ್ಮನಲ್ಲಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ಹಳೇ ಕೊಡೆಗಳು ರಿಪೇರಿ ಭಾಗ್ಯ ಕಂಡು ನನ್ನ ಕೈ ಸೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ಹಲವಿತ್ತು. ಮಳೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಕೊಡೆ ಬಿಡಿಸಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದರೆ ಕೊಡೆಯ ಚೂಪಾದ ಕಡ್ಡಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಕೊಡೆಗೆ ಕುತ್ತುವುದು ಗುನ್ನ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು. ಇದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹುಡುಗರು ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಟವಾಗಿದ್ದರೂ ನಾವುಗಳೂ ಏನು ಆಟದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿದವರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೊಡೆ ಬೇಗನೇ ಆಕಾಶದಿಂದ ಬೀಳುವ ನೀರನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ರವಾನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಮಗಾದರೂ ಒದ್ದೆಯಾಗಬಾರದೆಂಬ ಚಿಂತೆಯೇನೂ ಇದ್ದಿರಲೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಕೊಡೆ ಹೇಗಿದ್ದರೇನು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಚಪ್ಪಲಿ ಧರಿಸಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವರೇ ಕಡಿಮೆ. ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಲಿ ಇದ್ದರೂ ಅದು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಹವಾ ಚಪ್ಪಲಿಯಾಗಿತ್ತು. ಆ ಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಸ್ನೇ"ಯಾಗೇ ತಯಾರು ಮಾಡಿದ್ದರು ಅಂತ ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ. ಅದನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಮಳೆನೀರು ತುಂಬಿರುವ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದೇ ಒಂದು ಮೋಜು. ನೆಲದ ಕೆಸರು ನೀರು ಅಂಗಿಯ ಮೇಲೆ ಚಿತ್ತಾರ ಮೂಡಿಸಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮೇಲೆ ತಲೆಯವರೆಗೂ ಏರಿ ಒದ್ದೆಯಾಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ನೀರಿನ ಹರಿವಿರುವ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಆಟದ ದೋಣಿಯಾಗಿಯೂ ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಚಪ್ಪಲಿಯ ಉಂಗುಷ್ಟದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಒಳಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹುಲ್ಲಿನ ಹೂವೋ, ಅಥವಾ ಕಾಡು ಹೂಗಳೋ ಧ್ವಜದ ಸ್ಥಾನ ವಹಿಸುತ್ತಿದವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅತ್ತಿತ್ತ ಹರಿದಾಡುವ ಇರುವೆಗಳನ್ನೋ. ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ಕೀಟಗಳನ್ನೋ ಇದರ ಸವಾರರಾಗಿ ಕಳುಹಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಒಬ್ಬ ನೀರು ಹರಿವ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನು ತೇಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಎದುರಿಗೆ ನಿಂತ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದು ದಡ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಈ ಆಟ ದೊಡ್ಡವರು ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಬಯ್ಯುವಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನು ಪುಸ್ತಕದ ಹಾಳೆಗಳು ದೋಣಿಯಾಗಿ ಆಕಾರ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದಂತೂ ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ. ಅದರಲ್ಲೂ ವೈವಿಧ್ಯವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಕತ್ತಿ ದೋಣಿ, ಡಬಲ್ ದೋಣಿ, ಹಾ ದೋಣಿ ಹೀಗೇ ನಾನಾ ನಮೂನೆಗಳು ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದನ್ನು ನಮಗೆ ಮಾಡಿಕೊಡುವವರು ಗುರು ಸಮಾನರೆಂದು ನಮ್ಮಿಂದ ಮಿಗಿಲಾದವರೆಂದು ಪರಾಕ್ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಉಲ್ಟಾ ಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟ ಕೊಡೆಗಳು ದೋಣಿಯಾಗಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಹಿರಿಯರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದರೆ ಬೆನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಬಾಸುಂಡೆ ಮೂಡುವ ಭಯವಿದ್ದುದರಿಂದ ಅದೊಂದು ರಹಸ್ಯ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯಾಗಿ ಮಾತ್ರ ನೋಡಲು ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5IqrJYwfk9kYxFJY9qNg5CQFMM5dzR_OqxTo-xvtSS5Y-eTP3ACJdb4Dz_23nlXPAk4EdbRVR07Dvm_aOxMUO_iUD8JIjKXVCHzdk6w0zD1SSxPqfP1g4nqjVVprkwuvNkYf9mAKo3so/s1600/C+river.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5IqrJYwfk9kYxFJY9qNg5CQFMM5dzR_OqxTo-xvtSS5Y-eTP3ACJdb4Dz_23nlXPAk4EdbRVR07Dvm_aOxMUO_iUD8JIjKXVCHzdk6w0zD1SSxPqfP1g4nqjVVprkwuvNkYf9mAKo3so/s640/C+river.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಈ ಮಳೆಗಾಲ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವರಪ್ರಧಾನವೇ ಆಗಿದ್ದ ಕಾಲ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ. ಶೀತವೆಂಬುದು ನಿತ್ಯ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ ತಲೆನೋವು ಎಂಬುದನ್ನು ಆರೋಪಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಹೊದ್ದು ಮಲಗಬಹುದಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಗೊಂದು ರಜಾ ಅರ್ಜಿಯ ಸಮೇತ ಹೋದರಾಯಿತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ರಜಾ ಅರ್ಜಿಗಳು ಹಳೆಯ ಕೊಡೆಯ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಬಗ್ಗಿಸಿ ಮಾಡಿದ ಒಂದು ಕೊಕ್ಕೆಯಂತಹ ಉಪಕರಣದಲ್ಲಿ ಚುಚ್ಚಿ ಇಡಲ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾರಾದರು ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ಓದಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರಿ ಎಂದಾದರೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಅರ್ಜಿಗಳಲ್ಲೂ ಮಕ್ಕಳ ರಜಾದ ಕಾರಣ ಶೀತ ಮತ್ತು ಜ್ವರವೇ ಆಗಿರುತ್ತಿತ್ತು.ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿಯೂ ರಜಾ ಅರ್ಜಿ ಬರೆರಿ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಇರುವ ಉತ್ತರಕ್ಕು ಇದಕ್ಕೂ ಯಾವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಇದರಿಂದ ಬೇರೆಯಾಗಿ ರಜಾ ಅರ್ಜಿಗಳು ಇರಬಹುದೆಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ನಮಗಿರಲಿಲ್ಲ. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಹೊಳೆಯ ನೀರು ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಉಕ್ಕೇರುತ್ತಿತ್ತು. ನೀರು ಮೇಲೆ ಬರುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡ ಹೊಂಡ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಇದು ಒಬ್ಬರಿಂದಾಗುವ ಕೆಲಸವಲ್ಲವಾದ ಕಾರಣ ಇದು ಒಂದೊಂದು ಗುಂಪಿನ ಹೊಂಡ ಎಂದೇ ಹೆಸರು ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಲಶಾಲಿಯಾದ ಹುಡುಗನೋ, ಗಟ್ಟಿಗಿತ್ತಿ ಹುಡುಗಿಯೋ ಗುಂಪಿನ ಮುಖಂಡರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಳೆ ಬರುವಾಗ ಉಕ್ಕೇರುವ ನದಿಗಳು, ಮಳೆ ಕಡಿಮೆಯಾದಾಗ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಆಗ ಈ ಹೊಡದೊಳಗೆ ಇಳಿದ ಕೆಲವು ಮೀನುಗಳು ಇಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವುಗಳು ಕೆಲ ಸಮಯದವರೆಗೆ ನ್ಯಾಚುರಲ್ ಅಕ್ವೇರಿಯಮ್ ಗಳಾಗಿ ನಮ್ಮ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಇದಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪೆಯ ಗೊದ್ದಗಳೂ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಅವು ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಕಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆವು.</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8iEg-D8aqo9rET3zSWyVQZfQX-3GhRCtjTqgVcLatStY5RLk4T2n8NhLpXIfW8-nc19UWZ1yqMG228p9csfA7vdeI41c2w16FFPQilZ8H3Iq3g5PSambtLMorWIA3vV7SfuDEEapLUNw/s1600/Kaalu+daari.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="622" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8iEg-D8aqo9rET3zSWyVQZfQX-3GhRCtjTqgVcLatStY5RLk4T2n8NhLpXIfW8-nc19UWZ1yqMG228p9csfA7vdeI41c2w16FFPQilZ8H3Iq3g5PSambtLMorWIA3vV7SfuDEEapLUNw/s640/Kaalu+daari.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡವರ ಮುಂದಾಳತ್ವದಲ್ಲಿ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಶೇಖರವಾದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಈಜಿನ ಪಾಠ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಶುರು ಶುರುವಿಗೆ ಕೆಸರು ನೀರು ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಬಾಗೆಲ್ಲಾ ಹೋಗಿ ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಜ್ವರ ಬರಿಸಿ ಮಲಗಿಸಿದರೂ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡದ ಈ ಪಾಠ ಒಂದು ಮಳೆಗಾಲ ಕಳೆಯುವಾಗ ಕಿರಿಯರನ್ನು ಈಜಲು ತರಬೇತುಗೊಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಮಳೆಗಾಲಕ್ಕೆಂದೇ ಇರುವ ತಿಂಡಿಗಳಾದ ಹಲಸಿನ ಹಣ್ಣಿನ ವಿವಿಧ ಖಾಧ್ಯಗಳು, ಕೆಸುವಿನ ಸೊಪ್ಪಿನ ಪತ್ರೊಡೆ, ಬೆಚ್ಚಗಿರಲೆಂದು ಮಾಡುವ ಕಷಾಯಗಳು, ಆಟಿ ತಿಂಗಳಿನ ಔಷಧೀಯ ಆಟಿ ಸೊಪ್ಪಿನ ಪಾಯಸ, ಸಪ್ಪಳ ಸಂಡಿಗೆಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ ಹಲಸಿನ ಬೀಜ, ಉಪ್ಪು ಹಾಕಿ ಬೇಸಿ ಒಣಗಿಸಿದ ಹಲಸಿನ ಬೀಜದ ಸಾಂತಾಣಿ, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿದ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ರಸದ ಮಾಂಬುಳ.. ಒಂದೇ ಎರಡೇ.. ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಜಿಹ್ವೆಯನ್ನು ತಣಿಸಿ ನಲಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನೆಲ್ಲಿದೆ ಆ ಕಾಲ.. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಸ್ಕೂಲ್ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ಎಂಬ ಬಟ್ಟೆಯೊಳಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿ ಕುತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಟೈ ಹಾಕಿ ಬಂಧಿಸಿದ ಪುಟ್ಟ ಜೀವಗಳು ಶಾಲೆಯ ವಾಹನ ಎಂಬ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗೇ ಪ್ಯಾಕ್ ಆಗಿ ಶಾಲೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಅದೇ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಇಳಿದು ಮನೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಹೋಮ್ ವರ್ಕು, ಟ್ಯೂಶನ್ ಕ್ಲಾಸು, ಆ ಕ್ಲಾಸು, ಈ ಕ್ಲಾಸುಗಳ ಜಂಜಾಟದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಮಳೆಯ ಅನುಭೂತಿ, ಅದರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಹೊಸ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುವ ಸಡಗರ ಎಲ್ಲ ಇವರಿಗೆ ಸಿಗದ ಮಾಯಾಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟ ನಿಧಿ. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY8Wf_pV5y8V0IUTZh0vZmn00AHBZ1v0xhpvs5iTfsdB7VKF99cLLBxKtQHG44TWDj7sketeq29t1jDd1dhyphenhyphenBqiaZnqGPk2Zd9A3hyphenhyphen01NzqnKjBkoFa3jAv6yn2_qA9kqeWr0yMA7Q27A/s1600/Rajaa+Mazaa+WAW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY8Wf_pV5y8V0IUTZh0vZmn00AHBZ1v0xhpvs5iTfsdB7VKF99cLLBxKtQHG44TWDj7sketeq29t1jDd1dhyphenhyphenBqiaZnqGPk2Zd9A3hyphenhyphen01NzqnKjBkoFa3jAv6yn2_qA9kqeWr0yMA7Q27A/s640/Rajaa+Mazaa+WAW.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಕಾಲ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಮರುಕಳಿಸುವಂತಿದ್ದರೆ.. ನನ್ನದೂ ಇದೇ ಹಾಡು.. </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"> 'ಎ ದೌಲತ್ ಬಿ ಲೇಲೋ ಎ ಶೊಹರತ್ ಬಿ ಲೇಲೋ</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಬಲೇ ಚೀನ್ ಲೆ ಮುಜ್ ಸೆ ಮೇರೀ ಜವಾನಿ</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ಮಗರ್ ಮುಜ್ ಕೊ ಲೌಟಾದೋ ಬಚ್ಪನ್ ಕಾ ಸಾವನ್ </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">ವೋ ಕಾಗಜ್ ಕಿ ಕಸ್ತಿ ವೋ ಬಾರಿಶ್ ಕಾ ಪಾನಿ ..'</span></div>
</div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;">-- </span><br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-63295878825262592802015-05-17T12:57:00.001+05:302015-05-17T12:57:29.759+05:30ತೀರ ಸೇರಿದ 'ಕಾಗದದ ದೋಣಿ'ಯ ಪಯಣಿಗ- ಎಸ್. ಎಮ್ ಪೆಜತ್ತಾಯ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div class="separator" style="clear: both; font-size: small; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVGMSfYkM1owLEEXHXK1uT-NtG2nYRUraWxRJKxrEHaNv29lTpexhtVMvAQyl6_UpQgnqe5dEhr5bWMiW33UPWk7GCl7b1Rjh-6EXtuuJDhU0NYhWGMkfKELmeYzyvH50DmgE4yCTz4-w/s1600/SMP.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVGMSfYkM1owLEEXHXK1uT-NtG2nYRUraWxRJKxrEHaNv29lTpexhtVMvAQyl6_UpQgnqe5dEhr5bWMiW33UPWk7GCl7b1Rjh-6EXtuuJDhU0NYhWGMkfKELmeYzyvH50DmgE4yCTz4-w/s320/SMP.jpg" width="259" /></a></div>
<div style="font-size: small;">
<br /></div>
<div>
ವೆಬ್ ಪತ್ರಿಕೆ ಕೆಂಡ ಸಂಪಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವರ ಸರಣಿ ಬರಹಗಳು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಅವರ ಬರವಣಿಗೆಯತ್ತ ಸೆಳೆದಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಬರಹದಲ್ಲೂ ಅವರ ಅನುಭವಗಳೇ ಹರಳು ಗಟ್ಟಿ ವಜ್ರದಂತೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿ, ಪರಿಸರದ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿ ಎದ್ದು ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಗಮನಿಸಿದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಅವರ ಉತ್ತಮ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ. ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ನಮ್ಮ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿಯೂ ನಗೆ ಬುಗ್ಗೆ ಏಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವರ ಬರಹಗಳು ಕೃಯನ್ನೇ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿಸಿ ನಮ್ಮದೇ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು, ಉತ್ತರಗಳ ನಡುವೆ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರು ನಮಗೆ ಆತ್ಮೀಯರೆನಿಸಿಕೊಂಡರು. ಅದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಬರಹಗಳಿಗೆ ಹೊಸಬಳೆನ್ನುವ ಯಾವುದೇ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳಿಲ್ಲದ ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನನ್ನನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಹೀಗೆ ಪರಿಚಯವಾದವರೇ ಎಸ್. ಎಮ್. ಪೆಜತ್ತಾಯ. ಅಂದರೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯ ಪೆಜತ್ತಾಯ ಮಾಮ. </div>
<div>
ಈ ಮೇಲ್ ಮೂಲಕ ಸಂಪರ್ಕ ಬೆಳೆಯಿತು. ಮೊದಲಿಗೆ ಲೇಖಕರೆಂದೇ ನನಗೆ ಪರಿಚಿತರಾದರೂ ಅವರಂತೂ ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ನಾನು ಲೇಖಕ ಅಲ್ಲ ಮಗಳೇ.. ನಾನು ಕೃಷಿಕ.. ನಾನು ಬರೆದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳು ನನ್ನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿದ್ದಷ್ಟೇ.. ಕಲ್ಪನೆಗಳಲ್ಲ.. ಎಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. </div>
<div>
ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಬಸವಳಿಯುತ್ತಾ ಇದ್ದರೂ ತಮ್ಮ ನೋವನ್ನೇ ತಮಾಷೆಯ ವಸ್ತುವಾಗಿಸಿದ್ದರವರು. 'ನೋಡು ಮಗು ನೀನು ಸಣ್ಣವಳಾಗಿರುವಾಗ ಚಂದಾಮಾಮ ಓದಿದ್ದೀಯಾ? ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂಟಿ ಕಣ್ಣಿನ ಒಂದು ಕಿವಿಯ ಬಕ್ಕ ತಲೆಯ ರಕ್ಕಸನ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತುಂಟೋ.. ನೋಡಬೇಕು ಅಂತ ಇದ್ರೆ ಹೇಳು ನನ್ನ ಫೊಟೋ ಕಳಿಸ್ತೇನೆ.. ನನ್ನ ಒಂದು ಕಣ್ಣು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ, ಒಂದು ಕಿವಿ ಪೊಟ್ಟಾಗಿದೆ. ಆದ್ರೆ ಬದುಕಲಿಕ್ಕೆ ಉಳಿದ ಒಂದು ಕಿವಿ ಒಂದು ಕಣ್ಣು ಸಾಕು ಮಗಳೇ.. ನನ್ನ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳನ್ನು ಅದೂ ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ ಅಂದ್ರೆ ನಾನು ಆರೋಗ್ಯವಂತನೇ ಅಲ್ವಾ' ಎಂಬ ಮಾಮನ ಮಾತಿಗೆ ಯಾರಾದರೂ ತಲೆ ದೂಗಲೇ ಬೇಕು. </div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQkCKIPsGzo9vd0zFFMiovNoJdiQUW1d5vIvIEOaAQUYorctMjQnz17d9OUbwRU5Y2i7UxxgxDkLPQoAvAIh0T3kor5xl9fsQHP8GdsnCI1jjI1PuNirFTxYNaQZxmlJ1QLMuWy9js0_0/s1600/smp2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQkCKIPsGzo9vd0zFFMiovNoJdiQUW1d5vIvIEOaAQUYorctMjQnz17d9OUbwRU5Y2i7UxxgxDkLPQoAvAIh0T3kor5xl9fsQHP8GdsnCI1jjI1PuNirFTxYNaQZxmlJ1QLMuWy9js0_0/s320/smp2.jpg" width="194" /></a>ಮತ್ತಿನ ನಮ್ಮ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳೆಲ್ಲಾ 'ತೋಟಕ್ಕೆ ಮದ್ದು ಬಿಟ್ಟಾಯ್ತಾ ಮಗಳೇ.. ಈ ಸಲ ಯಾವ ಸ್ಪ್ರೇ ಮಾಡ್ತೀರಿ? ಕೊಕ್ಕೋ ಗಿಡ ಅಡಿಕೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರುತ್ತಾ ಮಗೂ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಂದಿಯ ಕಾಟ ಜೋರು ..ಹಂದಿ ಕೊಕ್ಕೋ ತಿನ್ನುತ್ತಾ.. ಹಾಗೇನಾದರೂ ತಿಂದರೆ ಪೇಟೆಯ ಮಕ್ಕಳು ಹಂದಿಯ ಪಿಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಚಾಕಲೇಟ್ ಅಂದುಕೊಂಡಾರೋ ಏನೋ? ನಮ್ಮ ಕಡೆ ಕಂಡಾಬಟ್ಟೆ ನವಿಲಿನ ಕಾಟ.. ಓಡಿಸುವ ಅಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಓಡಿಸುವುದು ಹೇಳು.. ಯಾವ ಬೇಲಿಯೂ ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಬಾರದಂತೆ ತಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ.. ನಮ್ಮ ಗ್ರಾಚಾರಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಿಯಾದ್ರು ಅದು ಪ್ರಾಯ ಆಗಿ ನಮ್ಮ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಸತ್ತರೂ ಮಾರನೇ ದಿನ ನಾವು ಜೈಲೊಳಗೆ.. ನಿಮ್ಮ ಕಡೆ ಕಾಡು ಕೋಣದ ಉಪದ್ರ ಉಂಟಾ.. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅದೂ ಜೋರು.. ಅದಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು ತುರಿಸುತ್ತದೆ ಅಂತ ಅಡಿಕೆ ಮರಕ್ಕೆ ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡರೆ ಆ ಮರದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೂ ನಾಲ್ಕು ಮರ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಾಯ್ತು. ಅಲ್ಲಾ ಮಗೂ.. ಅದಾದ್ರೂ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು ನೀನೇ ಹೇಳು.. ಅದರ ಕಾಡನ್ನು ಕಡಿದು ನಾವುಗಳು ತೋಟ ಗದ್ದೆ ಅಂತ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕುಡಿಯಲು ಬೇಕಿರುವ ನೀರನ್ನು ನಾವು ಹಾಳು ಮಾಡ್ತಿದ್ದೇವೆ.. ಅವುಗಳಿದ್ರೆ ನಮಗೂ ಬದುಕು ಅಂತ ನಂಬಿದ್ರೆ ಇಬ್ಬರೂ ಬದುಕಿಯೇವು.. ನೀನೇನು ಹೇಳ್ತೀಯಾ.. ? ಅದೆಲ್ಲಾ ಇರಲಿ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಲಸಿನ ಕಾಯಿ ಆಗಿದೆಯಾ? ನಾನು ಹಣ್ಣು ತಿನ್ನುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ.. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಶುಗರ್ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿಯೇ ಉಂಟು.. ಜಂಬು ನೇರಳೆ ಮರ ಉಂಟಲ್ವಾ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ.. ನನಗೊಂದು ಗಿಡ ಬೇಕು ಆಯ್ತಾ.. ಈ ಸಲ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಕೊಡು.. ಮಂಚಿಯ ಹಣ್ಣು ಅಂತಲೇ ಹೆಸರಿಡ್ತೇನೆ.. ಇನ್ನೇನು ವಿಶೇಷ.. ನಿನ್ನ ಸ್ವರ ಕೇಳುವ ಅಂತ ಮಾತಾಡಿದೆ ಮಗೂ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವರು ಮಗು ಮನಸ್ಸಿನ ಪೆಜತ್ತಾಯ ಮಾಮಾ..</div>
<div>
ಅವರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಬದುಕು ಇಷ್ಟೊಂದು ಸುಲಭವೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರನ್ನು ನೋಡಿಲ್ಲದ ನನಗೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವರು ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಗಳಿಲ್ಲದ ಆರೋಗ್ಯವಂತರೇ ಇರಬಹುದು ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. </div>
<div>
ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ಅವರಿಗೆ ಕೇಳದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ಮಗೂ ನೀನೀಗ ಹೇಳಿದ್ದು ಗಾಳಿಗೆ ಹಾರಿ ಹೋಗಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ( ಇಂಟರ್ ನೆಟ್) ಬಲೆಯೊಳಗೆ ತುಂಬಿಸಿ ಮೇಲ್ ಮಾಡು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.ಉಪಯೋಗಕಾರಿ, ಕುತೂಹಲಕಾರಿ ಎನ್ನಿಸಿದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಮೇಲ್ ಮೂಲಕ ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಅವರ ದೊಡ್ಡ ಗುಣ. </div>
<div>
ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಕಣ್ಣಿನೊಳಗಿನ ರಕ್ತ ಸ್ರಾವದಿಂದಾಗಿ ಇಂಟರ್ ನೆಟ್ಟಿನ ಬಳಕೆಂದ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ಮೊದಲಾಗಿಯೇ ತಿಳಿಸಿ 'ಫೋನ್ ಮಾಡಬಹುದು ಮಗಳೇ.. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಕಿವಿ ನೆಟ್ಟಗುಂಟಲ್ಲಾ' ಎಂದು ತಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ತಾವೇ ನಗೆಯಾಡಿದ್ದರು. </div>
<div>
ಅದ್ಯಾಕೋ ಒಂದು ದಿನ ನನಗೂ ಮಾಮನಿಗೂ ಗರುಡ ಪುರಾಣ ಪುಸ್ತಕದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಶುರು ಆತು. 'ಮಗೂ ನೀನೀಗ ಅದನ್ನು ಓದಬೇಡ.. ನೀನು ಓದಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಕಾಮಿಕ್ಸ್ ಪುಸ್ತಕ. ಆಯ್ತಪ್ಪಾ ನೀನೀಗ ದೊಡ್ಡ ಜನ ಅಂತಾದ್ರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಥೆ ಕಾದಂಬರಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ಓದು. ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತ ಓದು.. ಆ ಗರುಡಪುರಾಣದಲ್ಲಿ ಏನುಂಟೋ ಅದೆಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ನಂತರದ್ದು. ನಾವು ನೋಡದೇ ಇರುವಂತದ್ದು.. ಅಷ್ಟೂ ನಿನಗೆ ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿದರೆ ನಾನೇ ಅತ್ಲಾಗಿ ಹೋಗುವಾಗ ಗೂಗಲ್ ಮ್ಯಾಪ್ ತೆಗೆದು ನಿಂಗೆ ಕಳಿಸಿಬಿಡ್ತೇನೆ.. ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗುವ ರೂಟ್ ಮಾರ್ಕ್ ಕೂಡ ಇರುತ್ತದೆ. ಹೋಗುವ ದಾರಿ ಇದ್ದೀತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಸರೀ ಕಾಣದ ಕಾರಣ ಬರುವ ದಾರಿ ಇದ್ದರೆ ನನಗೆ ಕಾಣ್ಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.. ನಿಂಗೆ ಕಂಡರೆ ಕೂಡಲೇ ಹೇಳು.. ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೋ, ನರಕಕ್ಕೋ, ಬೈ ಬೈ ಹೇಳಿ ವಾಪಾಸ್ ನಮ್ಮ ಕಾಫಿ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಕೂತುಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಇಲ್ಲಾ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಇರುವ ಪೆಜದ ಮರದಲ್ಲಿ ಕೂತುಕೊಳ್ತೇನೆ ಆಯ್ತಾ.. ಹ್ಹಹ್ಹ' ಎಂದು ಮಗು"ನಂತೆ ನಕ್ಕು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು ಮಾಮಾ .. </div>
<div>
ನಾನು ಬರೆದ ಲಲಿತ ಪ್ರಬಂಧಗಳ ಪುಸ್ತಕ ಓದಿ ಒಂದೇ ಸಿಟ್ಟಿಂಗಿನಲ್ಲಿ ಅವರು ಬರೆದ ವಿಮರ್ಶೆಯ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯವೆಂದರೆ 'ನಿನ್ನೆ ಸರೋಜಮ್ಮನಿಗೆ ಉಸಿರಾಟದ ತೊಂದರೆ ಜೋರಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದೆವು.. ಈಗ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲಾ..' </div>
<div>
ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಡದಿ ಸರೋಜಮ್ಮ ಈಗೆರಡು ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ ಅವರನ್ನಗಲಿ ಹೋದಾಗ ನಮ್ಮ ಸಾಂತ್ವನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಬದಲಿಗೆ ಅವರೇ ನಮಗೆ ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಂದೂ ತಮ್ಮ ನೋವನ್ನು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ</div>
<div>
ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಗೆಲ್ಲಾ ಮಾಮಾ ಎಂದರೆ ಯಾರೋ ಶಾಪಗ್ರಸ್ಥ ದೇವತೆಯಾಗಿರಬಹುದೇ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಹುಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. </div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipt_2BFIDOp2WGSgDNGcFY-uKtp0Z5WQS0zu3jqeRsd12XVHLKk8VEg2QaEQDrhf2HIWWowLMRhhxIw9ZUO9IxqwhkQrr4-GUfvwy9CzK_dxCel2HZaUAWsnMzzKyBwmj2BRbA4l_yFD4/s1600/smp+1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipt_2BFIDOp2WGSgDNGcFY-uKtp0Z5WQS0zu3jqeRsd12XVHLKk8VEg2QaEQDrhf2HIWWowLMRhhxIw9ZUO9IxqwhkQrr4-GUfvwy9CzK_dxCel2HZaUAWsnMzzKyBwmj2BRbA4l_yFD4/s320/smp+1.jpg" width="207" /></a>ನನ್ನ ಸಣ್ಣ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದು ಕೊಡಿ ಮಾಮಾ ಎಂದಾಗ, ಮಗೂ ನಾನು ನಿನ್ನಷ್ಟೂ ಬರೆದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಯಾಕೆ ಬರೆಸ್ತೀಯಾ.. ಎಂದು ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಕ್ಕಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅಷ್ಟೇ ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಥೆಗಳನ್ನೂ ಕಣ್ಣಿನ ತೊಂದರೆಯ ನಡುವೆಯೂ ಓದಿ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದು ಹರಸಿದರು. </div>
<div>
ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆದ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಮಗಳೊಡನೆ ಬರುವ ಬಗ್ಗೆಯೂ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಮಾತುಕತೆಗಳು ನಡೆದಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಮತ್ತೆ ಆರೋಗ್ಯ ಕೈ ಕೊಟ್ಟ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಅವರ ಭೇಟಿ ತಪ್ಪಿ ಹೋಯಿತು. </div>
<div>
ನನಗೂ ಅವರಿಗೂ ಮಾತನಾಡಲಿದ್ದ ಇನ್ನೊಂದು ಸಮಾನ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪನ ವಿಷಯ. ಮೂವತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ಕೆಳಗೆ 'ಮಾಗುಂಡಿ' ಯಲ್ಲಿ ವೈದ್ಯಕೀಯ ವೃತ್ತಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ, ಈಗ ನಮ್ಮನ್ನಗಲಿದ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅವರಿಗೂ ಪರಿಚಿತರೆಂದು ತಿಳಿದಾಗ ಅಚ್ಚರಿಯೆನಿಸಿತ್ತು. ಅಪ್ಪನ ಆಗಿನ ಕಾಡಿನ ಸಾಹಸಗಳ ಜೊತೆ ಪೆಜತ್ತಾಯ ಮಾಮನ ಸಾಹಸ ಗಳು ಜುಗಲ್ ಬಂಧಿ ನಡೆಸಿ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪನ್ನು ಹಸಿರುಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ನಾನೂ ನನ್ನಂತಹ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಮಿತ್ರರು ಪೆಜತ್ತಾಯ ಎಂಬ ಬೃಹತ್ ಮರದ ಕೊಂಬೆ ಕೊಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಲರವವನ್ನು ಅವರು ಕುಳಿತಲ್ಲಿಯೇ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. </div>
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div>
ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ದೈಹಿಕ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಹುದೋ ಅಷ್ಟನ್ನು ಅವರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲ ತಿಂಗಳುಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ' ಮಗಳೇ.. ನಾನು ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನುಂಗಿದ ಕಪ್ಪೆ ಮರಿ ಈಗ ನನ್ನ ಲಿವರಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಡೋಂಕ್ರು ಕಪ್ಪೆ ( ದೊಡ್ಡ ಜಾತಿಯ ಕಪ್ಪೆ) ಆಗಿದೆಯಂತೆ. ಅದೀಗಾ ಫುಟ್ ಬಾಲ್ ನಂತೆ ಊದಿಕೊಂಡಿದೆಯಂತೆ ಅದನ್ನು ಟೆನ್ನಿಸ್ ಬಾಲ್ ಗಾತ್ರಕ್ಕೆ ತರಬೇಕಂತೆ.. ಅಲ್ಲಾ ಮಗೂ ಅದು ಯಾ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೊರ ಬಂದರೂ ನನಗೇನು ಆಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ಕೊಡ್ತಾರ. ಈ ಡಾಕ್ಟರ್ ಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲ.. </div>
<div>
ಪ್ರತಿ ಸಲದ ಹೆಲ್ತ್ ಚೆಕ್ ಅಪ್ ನಡೆದಾಗಲೂ ಅದನ್ನು ಈ ಮೇಲ್ ಮಾಡಿ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಮಿತ್ರರಲ್ಲೂ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ 'ಡೋಂಟ್ ವರಿ, ಐ ಆಮ್ ಫೈನ್' ಎಂಬ ವಾಕ್ಯ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. </div>
<div>
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಾನು ಅವರ ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ಕೊಡುವ ಎಲ್ಲಾ ತಯಾರಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗಿತ್ತು. ಅವರೂ ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆಂದೇ ಜಂಬು ನೇರಳೆ ಗಿಡ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕೀಮೋತೆರಫಿಯ ನಂತರ ಉಂಟಾದ ಅವರ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಏರು ಪೇರಿನಿಂದಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಕಂಡು ಮಾತನಾಡುವ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ. </div>
<div>
ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಅವರ ಪುಸ್ತಕ ರೈತನೊಬ್ಬನ ನೆನಪುಗಳು. ನನ್ನ ಹತ್ರ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕ ಇದೆ ಮಗಳೇ.. ಉಳಿದದ್ದು ಬರ್ಬೇಕಷ್ಟೇ.. ಎಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಅಡ್ರಾಸ್ ಕೊಡು. ಅದನ್ನು ನಿಂಗೆ ಕಳಿಸ್ತೇನೆ ಎಂದು ತಮ್ಮ ಸ್ವ ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಸೋದರ ಸೊಸೆ ಅನಿತಾಗೆ ಅಂತ ಬರೆದು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದರು. ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಈ ಪುಸ್ತಕ ಅವರ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕೊಡುಗೆಯೇ ಸರಿ. ಕಾಗದದ ದೋಣಿ ಯ ಮುಂದಿನ ಆವೃತ್ತಿಯಂತೆಯೇ ಇರುವ ಇದು ಕೂಡಾ ಅವರದ್ದೇ ಅನುಭವಗಳು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅವರು ಮತ್ತು ಅವರ ಅಮೇರಿಕಾದ ಗೆಳೆಯ ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಬಿಡುಗಡೆಯೂ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ನಡೆತು. ಕೆ.ಟಿ ಗಟ್ಟಿ. ನಾ ಡಿಸೋಜ ಅಂತಹ ಹಲವು ಹಿರಿಯ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಇಂಗ್ಲೀಗೂ ಅನುವಾದಿಸಿ ಗಟ್ಟಿಗರೆನಿಸಿಕೊಂಡವರು ನಮ್ಮ ಮಾಮಾ..</div>
<div>
ನಿನ್ನ ಮನೆಗೊಮ್ಮೆ ಬರಬೇಕು ಅಂತ ಆಸೆ ಇದೆ ಮಗಳೇ ... ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ ಮಾಮಾ ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕದ ಬಗೆಗಿನ ಸಂವಾದಕ್ಕಾಗಿ ಅಮೆರಿಕೆಗೆ ತೆರಳುವ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಆಸೆ ಹೊತ್ತಿದ್ದರು. ಎಪ್ರಿಲ್ ೨೧ಕ್ಕೆ ಬಂದ ಅವರ ಈ ಮೇಲ್ ಹೇಳಿದ್ದಿದನ್ನು..</div>
<div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-image: initial; background-repeat: initial; font-family: Arial, sans-serif; line-height: 21.4666652679443px;">Good Evening</span><span style="font-family: Arial, sans-serif; line-height: 21.4666652679443px;"><br /><span style="background-image: initial; background-repeat: initial;">Next Monday I am on to an Angioplasty like procedure on my tumor</span><br /><span style="background-image: initial; background-repeat: initial;">I am fine.</span></span></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ಮರುದಿನ ತಾವೇ ತಮ್ಮ ಮೈಕ್ರೋ ಮಾಕ್ಸ್ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಮೊಬೈಲಿನಿಂದ ತೆಗೆದ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಹಳದಿ ಹೂವು. </div>
<div>
ಆಗಾಗ ಮೇಲಿನಿಂದ ಕಾಲ್ ಬರ್ತಾ ಇರ್ತದೆ ಮಗಳೇ.. ಯಾವತ್ತು ರಿಸೀವ್ ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಸಾಗುತ್ತದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲಾ.. ಎಂದ ಮಾಮಾ ಕಾಲನ ಕರೆಗೆ ಓಗೊಟ್ಟು ಹೊರಟೇ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದರೆ ನಂಬಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇನ್ನೂ ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕುವಷ್ಟು ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ ಅವರಲ್ಲಿತ್ತು. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0-TNh8qTyesUOIgX7zUjtDMTYVUOvlW7jtqRrmLKHNnOqNfeFE51GEkjo_GfH8I-dTPs8adhzryVp8ClQ0Zv7lRJkoZtQ5Rn_peythY5zTlInX2PKwZX_FGpZvxhM08bDPWreqzXeyo/s1600/sarojamma+pejattaya+dampatigalu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn0-TNh8qTyesUOIgX7zUjtDMTYVUOvlW7jtqRrmLKHNnOqNfeFE51GEkjo_GfH8I-dTPs8adhzryVp8ClQ0Zv7lRJkoZtQ5Rn_peythY5zTlInX2PKwZX_FGpZvxhM08bDPWreqzXeyo/s640/sarojamma+pejattaya+dampatigalu.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
</div>
<div>
ಆದರೆ ನನಗೆ ನಂಬಿಕೆದೆ ಅವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸರೋಜಮ್ಮನೊಡನೆ ಸೇರಿ ಕಾಫಿ ತೋಟ ಮಾಡಿ ಸುರಾಪಾನ ಮಾಡುವ ದೇವಾನು ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಕಾಫಿಯ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ..ಇಲ್ಲಿಯಂತಹುದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಸುಳಿಮನೆ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. </div>
<div>
ಮಾಮಾ ಅಲ್ಲಿನ ವಿಷಯಗಳ ಬಗೆಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮೇಲ್ ಗಾಗಿ ನಾನು ನನ್ನಂತಹ ಹಲವರು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.. </div>
<div>
ಉತ್ತರಿಸುತ್ತೀರಲ್ಲಾ.. </div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-28889600084632734082015-03-27T11:43:00.000+05:302015-03-27T11:45:38.734+05:30ಸಭೆಯೊಳಗೆ ದ್ರೌಪದಿಯ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">"ನಂದಕ ಕೇಳಿದೆಯಾ .. ಎಂತಹ ಎದೆ ನಡುಗುವ ಸುದ್ದಿಯಿದು? ತುಂಬಿದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಕೌರವರು ದ್ರೌಪದಿಯ ವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಸೆಳೆದು ಅವಳ ಲಜ್ಜೆಯನ್ನು ಕಳೆದಿದ್ದಾರಂತೆ ? ಅದೂ ಅವಳ ಐವರು ಗಂಡಂದಿರನ್ನು ಮೋಸದ ದ್ಯೂತದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಿ ... ಇದೆಂತಹಾ ದುಷ್ಟತನ ? ರಾಜಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಹೀಗಾಗುವುದು ನ್ಯಾಯವೇ? ಬಿಡು ನಾನೇನು ಇದನ್ನು ಹೊಸತಾಗಿ ಹೇಳುವುದು.. ರಾಜನರಮನೆಯಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲವೇ ನಿನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಊಳಿಗದಲ್ಲಿರುವುದು..ಅವನೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿರಬಹುದು. ಅವನೆಂದೇಕೆ ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಂದಿಯೂ ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ತಾಂಬೂಲದಂತೆ ಜಗಿದು ರಂಗೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಉಗುಳಿದ ಕಲೆಯಾದರೂ ಕಾಣದಿದ್ದೀತೇ.."</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidHN_LWMsK5lABC0qQgRiPL7tqv8wfndYL51yit8ZbUydoKEeQwO_1y_ZN3zIKAxct1gd5pBeCdsMUZHXnnRkWMLUKo6llyVLfCcYiNzEZ119BzQ-RhxRfPK8vjH7H9aovTDKHs8psitE/s1600/Sabheyolage+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidHN_LWMsK5lABC0qQgRiPL7tqv8wfndYL51yit8ZbUydoKEeQwO_1y_ZN3zIKAxct1gd5pBeCdsMUZHXnnRkWMLUKo6llyVLfCcYiNzEZ119BzQ-RhxRfPK8vjH7H9aovTDKHs8psitE/s1600/Sabheyolage+1.jpg" height="514" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">" ಓಹೋ.. ಶ್ರಾವಸ್ತ.. ಈ ಸುದ್ದಿ ನಿನ್ನ ಕಿವಿಗೂ ತಲುಪಿತೇ? ಅಷ್ಟು ಬೇಗನೆ ನಂಬಿಯೂಬಿಟ್ಟೆಯಾ? ಅಯ್ಯೋ ಹುಚ್ಚಪ್ಪಾ.. ಅಂತಹದ್ದೇನು ಅಲ್ಲಿ ನಡೆದೇ ಇಲ್ಲವಂತೆ.. ನಿನಗೆ ಯಾರೋ ತಪ್ಪು ಮಾಹಿತಿ ಮುಟ್ಟಿಸಿದ್ದಾರೆ ಶ್ರಾವಸ್ತ. ಇಂತಹ ಗಾಳಿ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ನಾನೆಷ್ಟು ಕೇಳಿಲ್ಲ.. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಆಹುಕನನ್ನು ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಈ ಸಂಗತಿಯ ನಿಜಾನಿಜಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದೆ. ಅವರಂತೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಒಂದಿನಿತೂ ಸತ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅಲ್ಲಗಳೆದಿದ್ದರು.."</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದರೇ ನಂದಕ ಅವರು, ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಜನರಾಡುವ ಮಾತುಗಳೂ ಸುಳ್ಳೇ? ಇರಲಾರದು.. ಆಹುಕ ದೊರೆಗಳಿಗಂಜಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲವೇನೋ.. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದನ್ನು ನನಗೆ ಇದನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದು ಘಟನೆಯ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದರ್ಶಿ ಗಣಿಕೆ ಸೋಮಲತೆ. ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ್ದೇನಿದೆ? ಅರಮನೆಗೆ ಯಾರಾದರೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಬರುವವರಿದ್ದರೆ ಊರಿನೆಲ್ಲಾ ಗಣಿಕೆಯರು ಅಲ್ಲೇ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ತಾನೇ.. ಹಾಗೆ ಆ ದ್ಯೂತವಾಡುವ ದಿನ ಇವಳೂ ಅಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಬಲಾತ್ಕಾರದಿಂದ ಎಳೆದು ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಿರುವ ಪಾಂಡವರೈವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಪತ್ನಿ ಬೊಬ್ಬಿಡುವುದನ್ನು, ಶಪಿಸುವುದನ್ನು ಇವಳ ಕಿವಿಗಳು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆದರೆ ರಾಣೀವಾಸದವರು ಇದನ್ನು ಕೇಳಿಯೂ ಕೇಳಿಸದಂತೆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸಿದ್ದರಂತೆ. ನೀನೇ ಹೇಳು ಇಂತಹ ಕೆಟ್ಟ ಸಂಗತಿ ಕುರುಗಳ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬಹುದೇ? ಅದೂ ತಮ್ಮದೇ ಮನೆಯ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡವಿ ಏನನ್ನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾರೆ ಹೇಳು?" </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹುಂ.. ಶ್ರಾವಸ್ತ ನನಗೂ ಇದೇ ಕಥೆಯನ್ನು ಸತ್ಯಘಟನೆ ಎಂಬಂತೆ ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ್ದರು ಆದರೆ ನಾನು ನಿನ್ನಂತೆ ಅದನ್ನು ನಂಬಲಿಲ್ಲ. ನೋಡು ಕುರು ಕುಲ ಎಂದರೆ ಏನು? ಅದೆಷ್ಟು ಎಂತಹ ಧೀಮಂತ ದೊರೆಗಳು ಆಳಿ ಅಳಿದು ತಮ್ಮ ಗುರುತನ್ನು ಮೂಡಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರಿಲ್ಲಿ. ಅಂತಹ ವಂಶದವರು ಹೀಗೆ ಕೀಳಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟೇ.. ಅದೂ ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಎಲ್ಲಿ ಎಂದಾದರೂ ಆಲೋಚಿಸಿದೆಯಾ? ತುಂಬಿದ ರಾಜ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ.. ಅಲ್ಲೇನು ಯುವರಾಜನ ಸಮಪ್ರಾಯದವರಾದ ಪುಂಡರ ಬಳಗ ಮಾತ್ರವಿರುವುದೇ? ಹಿರಿಯರಾದ ಭೀಷ್ಮರಿಲ್ಲವೇ? ದ್ರೋಣ ಕೃಪಾದಿ ಗುರುಗಳಿಲ್ಲವೇ? ಬುದ್ಧಿಶಾಲಿಯಾದ ವಿವೇಕಿಯೂ ಆದ ವಿದುರರಿಲ್ಲವೇ? ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ಕುರು ಕುಲ ತಿಲಕ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರ ಮಹಾಪ್ರಭುಗಳಿಲ್ಲವೇ? ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಜನರೆದುರು ಅಂತಹುದೊಂದು ಘಟನೆ ನಡೆದೀತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕನಸು ಮನಸಿನಲ್ಲಾದರೂ ಊಹಿಸುವುದು ಹೇಗೆ ಹೇಳು.. ಸುಮ್ಮನೆ ಆರೋಪವಷ್ಟೇ ಇದು.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಇಲ್ಲ ಗೆಳೆಯಾ.. ಹಾಗೆ ಸಾರಾಸಗಾಟಾಗಿ ಸುಳ್ಳೆಂದು ತಿರಸ್ಕರಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಿನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆಯೇ ದ್ಯೂತದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆಂದುಕೊಂಡ ಪಾಂಡವರು ಮತ್ತೆ ತಮ್ಮ ವೇಷಭೂಷಣ ಆಭರಣಗಳ ಸಮೇತ ಮೊದಲಿನೆಲ್ಲಾ ಗೌರವಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೊರಟು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜ್ಯಭ್ರಷ್ಟರಾಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಪಾಂಡವರು ತಮ್ಮದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರಳಿ ಪಡೆದದ್ದು ದ್ರೌಪದಿಗೆ ಕುರುರಾಯನಿತ್ತ ವರಗಳಿಂದಂತೆ.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಅಯ್ಯೋ .. ಇದೆಲ್ಲಾ ಬರಿದೆ ಪೊಳ್ಳು ಮಾತುಗಳು ಶ್ರಾವಸ್ತ.ನಿನಗಾರು ಇಂತಹುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ದುರ್ಯೋಧನನನ್ನು ಕೆಟ್ಟವನೆಂದು ನಿನ್ನೆದುರು ಬಿಂಭಿಸುತ್ತಾರೋ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು. ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರು ಸುಮ್ಮನೆ ಮೋಜಿಗೆಂದು ಆಡಿದ ದ್ಯೂತ ಇಂತಹದೆಲ್ಲಾ ಗಾಳಿಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದರೆ ಪಾಪ ಯುವರಾಜನೆಷ್ಟು ನೊಂದುಕೊಂಡಾನೋ.. ಅವನಿಗೇನು ಅವನಂತಃಪುರದಲ್ಲಿ ರಾಣಿಯರ ಕೊರತೆಯಿದೆಯೇ? ರಾಣಿಯರ ಮಾತೇಕೆ ಬಿಡು. ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ಗಣಿಕೆಯರಷ್ಟು ಸೊಗಸುಗಾತಿಯರನ್ನು ನೀನೆಲ್ಲಾದರೂ ನೋಡಿದ್ದೀಯಾ? ಒಮ್ಮೆ ಅವರ ಬಲೆಗೆ ಸಿಲುಕಿದವರು ಪರನಾರಿಯರನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡಲಾರರು.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹ್ಹ ಹ್ಹ ನಂದಕ ನಿನ್ನ ಕೊನೆಯ ಮಾತಿಗಾದರೆ ನನ್ನ ಸಮ್ಮತಿಯಿದೆ. ನಾನು ನಿನ್ನೆ ಇರುಳು ಕಳೆದ ಜಾಗವಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅದೆಂತಹ ಮೋಹಕ ಲಲನೆಯರು ಅಲ್ಲಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಅಬ್ಬಾ.. ಬಿಟ್ಟು ಬರಲೇ ಆಗದು ಎಂಬಷ್ಟು.. ತನು ದಣಿದರೂ ಮನ ತಣಿಯದು.. ಛೇ ..ಎಲ್ಲಿಂದೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ ವಿಷಯ.."</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹುಂ .. ನನಗೂ ನಿನಗೂ ಇಂತಹ "ಷಯಗಳೇ ಚೆಂದ ಮಾತನಾಡಲು. ಅದು ಬಿಟ್ಟು ರಾಜ್ಯದ ಸುದ್ದಿ, ರಾಜರ ಸುದ್ದಿಯೆಲ್ಲಾ ನಮಗ್ಯಾಕೆ ಹೇಳು ಶ್ರಾವಸ್ತ.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಅಯ್ಯೋ ನಂದಕ.. ನನಗೂ ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳೇ ಮೋಜೆನಿಸುವುದು. ಆದರೇನು ಮಾಡೋಣ ಹೇಳು.. ಆ ಕನಸಿನ ಲೋಕವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಈ ನರಕಕ್ಕೆ ಬರಲೇಬೇಕಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಕೇಳು.. ನೀನು ಹೇಳಿದೆಯಲ್ಲವೇ ರಾಜನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೂ ಹಿರಿಯರಿದ್ದು ಅನಾಚಾರವಾಗದು ಎಂದು .. ದುರ್ಯೋಧನನ ತೊಡೆ ಮುರಿಯುತ್ತೇನೆ, ದುಶ್ಯಾಸನನ ಕರುಳನ್ನು ಬಗೆಯುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಭೀಮನ ರಣಕೂಗು ಕೋಟೆಯ ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಸೀಳಿ ಹೊರಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದ್ದು ಬರಿದೆ ಎನ್ನುವೆಯಾ? ಅದೂ ಬಿಡು. ಐವರು ಗಂಡಂದಿರಿದ್ದೂ ದ್ರೌಪದಿ ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಕೂಗಿದ್ದು, ಆತ ತನ್ನ ಶಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಆಕೆಯ ಮಾನ ಮುಚ್ಚಿದ್ದು.. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅರಮನೆಯ ಗೋಡೆ ಗೋಡೆಗಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದಾದ ಮೇಲೆ ಕೊಂಚವಾದರೂ ಸತ್ಯ ಇರಲೇಬೇಕಲ್ಲ.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiumyp8HILYTU59UP2dGJ_r2DJGkl0lbzqE7nHZrTjSzpUpSFOA0-XtC1z2v0bylg0Lipgbv0bRUGwuKZSvUurc3rgdRtiZ_1_g9HAeZGpksqNs81rldWud7kWsytl955_niHeqcjsqiRM/s1600/Sabheyolage+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiumyp8HILYTU59UP2dGJ_r2DJGkl0lbzqE7nHZrTjSzpUpSFOA0-XtC1z2v0bylg0Lipgbv0bRUGwuKZSvUurc3rgdRtiZ_1_g9HAeZGpksqNs81rldWud7kWsytl955_niHeqcjsqiRM/s1600/Sabheyolage+2.jpg" height="510" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಇಲ್ಲ ಶ್ರಾವಸ್ತ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಕಟ್ಟು ಕಥೆ. ನೀನು ಕೇಳುತ್ತೀ ಎಂದಾದರೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಕೇಳು. ನಿನಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲವೇ ಹಿರಿಯವನಾದ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರನನ್ನು ಕುರುಡ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೂರವಿಟ್ಟು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಿರಿಯವನಾದ ಪಾಂಡು ರಾಜನಿಗೆ ಪಟ್ಟ <br />
<br />
ಕಟ್ಟಿದ್ದು ಭೀಷ್ಮಾಚಾರ್ಯರೇ ಅಲ್ಲವೇ. ಋಷಿ ಶಾಪಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ, ಮಕ್ಕಳಾಗದ ಚಿಂತೆಗೆ ಆತನೇನೋ ಪತ್ನಿಯರ ಸಮೇತ ಇಲ್ಲಿಂದ ಹಿಮಾಲಯದತ್ತ ನಡೆದ. ಮತ್ತೆ ಅರಸರಿಲ್ಲದೇ ಸಿಂಹಾಸನ ಬರಿದಾಗಬಾರದು ಎಂದು ತಾನೆ ನಮ್ಮ ಈಗಿನ ಮಹಾರಾಜರು ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದದ್ದು. ದೊಡ್ಡವರ ಮಾತೇ ಇರಬಹುದು ಆದರೂ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ ಅಂದು ಕುರುಡನಾದವನು ರಾಜ್ಯಾಭಿಷೇಕಕ್ಕೆ ಅನರ್ಹ ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರ ಮಹಾರಾಜರು ಈಗ ಹೇಗೆ ಪಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಶಕ್ತರಾದುದು? ಅಂದರೆ ಆಗ ಅವರಿಂದಲೂ ಸಮರ್ಥ ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿದ್ದ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಪಟ್ಟ ತಪ್ಪಿದ್ದಷ್ಟೇ.. ಈಗಲೂ ಅದೇ ಹುನ್ನಾರವೇ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು. ಅದೇ ಪಾಂಡು ರಾಜನ ಮಕ್ಕಳಾದ ಇವರೈವರು ತಮ್ಮ ತಾಯೊಂದಿಗೆ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದುದೇ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಮುಳುವಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಯುವರಾಜನೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ದುರ್ಯೋಧನ, ಯುಧಿಷ್ಟಿರನ ಎದುರು ನಿಂತಾಗ ಹೋಲಿಕೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾದವು. ಅವುಗಳೇ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರ ಪ್ರೇಮಭಾವವನ್ನು ಒಡೆದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಪಂಗಡಗಳಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದವು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಸಮಗ್ರ ಕುರುಕುಲವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಕುರು ವಂಶಜರು ಕೌರವರೇ ಅಲ್ಲವೇ. ಪಾಂಡವರು ಎಂಬ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯೇಕೆ ಅವರನ್ನು ಕರೆಯುವಲ್ಲಿ? ಅದನ್ನೂ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಕೇಳು.. ಅವರು ಈಗಿರುವ ಕೌರವರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನವರು, ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದವರು ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಬರಲೋಸುಗವೇ ಈ ಸಂಭೋದನೆ. ಪಾಂಡು ರಾಜ ಮೊದಲು ಅಭಿಕ್ತನಾದವನು. ಅವನ ಮಗ ಯುಧಿಷ್ಟಿರ ನಮ್ಮ ಯುವರಾಜ ದುರ್ಯೋಧನನಿಂದ ಹಿರಿಯ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅವನೇ ರಾಜನಾಗಬೇಕು ಎಂಬುದು ಒಂದು ಗುಂಪಿನ ಮಾತು. ಅದನ್ನು ನಡೆಸಲೆಂದೇ ಈಗವರು ತಮ್ಮ ದಾಳವನ್ನು ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಆಗಬೇಕಾದುದು ಏನೆಂದರೆ ಯುವರಾಜ ದುರ್ಯೋಧನನನ್ನು ಖೂಳನೆಂದೂ, ಕೆಟ್ಟವನೆಂದೂ ರಾಜ್ಯದ ಜನರು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು.. ಇದಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ನಂದಕ ಇಲ್ಲಿ ಕೇಳು ನೀನು ಹೇಳುವ ಮಾತು ಒಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸತ್ಯವಿರಲೂಬಹುದು. ಹಾಗೆಂದು ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಪೂರ್ಣ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ತಿಳಿದಿದೆಯಾ ದುರ್ಯೋಧನ ನೀನು ಹೇಳಿದಂತೆ ತುಳಿಯಲ್ಪಡುವವನೇನಲ್ಲ. ನಿನಗೆ ನೆನಪಿರಬಹುದು. ಅಂದೊಮ್ಮೆ ದ್ರೋಣಾಚಾರ್ಯರ ಶಿಷ್ಯರ ಕಲಿಕೆಯನ್ನು ಕುರುಜನರಿಗೆ ತೋರಿಸಲೆಂದೇ ಮಹಾನ್ ಉತ್ಸವವೊಂದು ನಡೆದಿತ್ತಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಅರ್ಜುನನ ಧನುರ್ವಿದ್ಯೆಯ ಚಳಕವನ್ನು ನೋಡಿ ಪುಳಕಗೊಂಡವರೇ ಎಲ್ಲಾ.. ಊರಿಗೆ ಊರೇ ಹರುಷದಿಂದ ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ದುರ್ಯೋಧನಾದಿಗಳು ಕೈ ಕೈ ಹಿಸುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾದವನು ಕರ್ಣ. ಇದೇನು ಮಹಾ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲ.. ನಾನೂ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಬಲ್ಲೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲರೆದುರು ಪಂಥವನ್ನೇ ಒಡ್ಡಿದ್ದನವ. ಆಗ ದ್ರೋಣರು ಇದು ಕೇವಲ ರಾಜಕುವರರ ವಿದ್ಯೆಯ ಪ್ರದರ್ಶಕ್ಕಿರುವ ಅವಕಾಶ. ಇಲ್ಲಿ ಆ ಅರ್ಹತೆ ಇಲ್ಲದವರಿಗೆ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಕರ್ಣ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದ್ದ. ಆಗ ಇದೇ ನೀನೀಗ ಹೊಗಳುತ್ತಿರುವ ದುರ್ಯೋಧನ ಏನು ಮಾಡಿದ್ದ ನೆನಪಿದೆಯಾ? ಅಂಗ ರಾಜ್ಯವನ್ನೇ ಕರ್ಣನ ಕೈಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಅವನನ್ನು ರಾಜನನ್ನಾಗಿಸಿದ. ಅದನ್ನು ಆ ಕೂಡಲೆ ಮಹಾರಾಜ ಖಂಡಿಸಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲ.. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ದೃತರಾಷ್ಟ ಯಾಕೆ ವಿರೋಧಿಸಲಿಲ್ಲ ಹೇಳು? ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಕುವರರಿಂದ ತಮ್ಮನ ಮಕ್ಕಳು ಬಲಶಾಲಿಗಳಾಗುವುದು ಸಮ್ಮತವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ನೀನು ಹೇಳಿದಂತೆ ಒಂದೇ ರಾಜ ಮನೆತನದ ಒಂದೇ ರಾಜಛತ್ರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಕುವರರ ವಿದ್ಯಾಪ್ರದರ್ಶನ ತಾನೇ ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದು. ಅಂದ ಮೇಲೆ ಯಾರು ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾವೀಣತೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದರೂ ಅದು ಕುಲಕ್ಕೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವೇ ತಾನೆ? ಹಾಗಿದ್ದಾಗ ತಮ್ಮವನನ್ನೇ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಸಲು ಪರಕೀಯನೊಬ್ಬನನ್ನು ಸಿಂಹಾಸನಕ್ಕೇರಿಸುವಂತಹ ಅಗತ್ಯವೇನಿತ್ತು? ಅಂದರೆ ಈ ಅಸೂಯೆಯ ಕಿಡಿ ಆಗಲೇ ಇತ್ತು ಕೌರವರಲ್ಲಿ ಎಂಬುದು ಜಾಹೀರಾದಂತೆ ಆಗಲಿಲ್ಲವೇ?" </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹುಂ.. ಹೌದೇನೋ ಶ್ರಾವಸ್ತ.. ನಾನು ಅಷ್ಟು ಚಿಂತಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಪಟ್ಟದರಸನ ಮಗ ಪಟ್ಟಾಭಿಕ್ತನಾಗುವುದೇ ಧರ್ಮವಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ದುರ್ಯೋಧನನೇ ಯುವರಾಜ. ಇನ್ನು ಮಹಾರಾಜನಾಗಬೇಕಾದವನು. ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಯುಧಿಷ್ಟಿರನನ್ನು ಯಾಕೆ ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕೂರಿಸುವ ಚಿಂತೆ?" </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTvJf2yrmSzKrVG-ilyI8amGgCEZXzYhoQxFdulg-Hg21jsT6snnBEgTfqDWje_EL7WWqsVhqmkhKVMOvJnETljKfd6y49rPOLhSD58MayYYhra0fbzmV8bImaVnWREH-3ZqCTRh42Aes/s1600/Sabheyolage+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTvJf2yrmSzKrVG-ilyI8amGgCEZXzYhoQxFdulg-Hg21jsT6snnBEgTfqDWje_EL7WWqsVhqmkhKVMOvJnETljKfd6y49rPOLhSD58MayYYhra0fbzmV8bImaVnWREH-3ZqCTRh42Aes/s1600/Sabheyolage+3.jpg" height="640" width="600" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ನಂದಕ .. ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ. ಅರಸನಾಗಿ ಅಭಿಕ್ತನಾದವನು ಪಾಂಡು. ಅವನ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೊಂದು ರಾಜನ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಾಗಿ ಅಷ್ಟೇ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರ ಪೀಠವನ್ನೇರಿದ್ದು. ಅವನು ಈಗಲೂ ರಾಜನೆಂಬ ಬಿರುದು ಬಿಟ್ಟರೆ ರಾಜ್ಯಭಾರ ಮಾಡಿದ್ದಿದೆಯೇ? ರಾಜ್ಯದ ಸಮಗ್ರ ಆಡಳಿತವಿರುವುದು ಭೀಷ್ಮಾಚಾರ್ಯರ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲವೇ? ದುರ್ಯೋಧನನ ಕೆಟ್ಟ ಬುದ್ಧಿ ಕುರುಡನಾದ ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಕಾಣದಿದ್ದೀತು. ಕಣ್ಣಿದ್ದೂ ಕಣ್ಣು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಗಾಂಧಾರಿ ರಾಣಿಗೆ ಕಾಣದಿದ್ದೀತು. ಆದರೆ ಅವನ ವ್ಯವಹಾರವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಭೂತಗನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಭೀಷ್ಮಾಚಾರ್ಯರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದಿದ್ದೀತೇ? ಅವರು ದೃಷ್ಟಿ ಇರುವುದು ಕೇವಲ ವರ್ತಮಾನಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ. ಅದರಿಂದಾಚಿಗಿನ ಭವಿಷ್ಯವೂ ಅವರ ಮುದಿ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ದುಷ್ಟ ಬುದ್ಧಿಯ ದುರ್ಯೋಧನನಿಗೆ ಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟುವುದೆಂದರೆ ಕುರುಕುಲದ ಕೊನೆಯನ್ನು ಈಗಲೇ ತಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಎಂಬುದು ಅವರರಿವಿಗೂ ಬಂದಿರಬಹುದಲ್ಲವೇ?"</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಶ್ರಾವಸ್ತ .. ಹಾಗೆ ಬಿಳಿಯದೆಲ್ಲಾ ಹಾಲಲ್ಲ ಬಿಡು. ಇದರಲ್ಲಿ ಆ ಕರಿಯ ಕೃಷ್ಣನ ಕರಾಮತ್ತು ಬಹಳವಿದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ರಾಜ್ಯ ಕೌರವರ ಕೈಗೆ ಹೋದರೆ ಅವನ ಬೇಳೆಯೇನು ಇಲ್ಲಿ ಬೇಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಅವನ ಪ್ರಿಯರಾದ, ಅವನ ಅತ್ತೆಯ ಮಕ್ಕಳಾದ ಕೌಂತೇಯರನ್ನಾದರೆ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಸಬಹುದು. ಅದೂ ಈ ಹಿರಿಯರೆಂದು ತಲೆ ಹಣ್ಣಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಮಂದ ಕಣ್ಣಿನ ಮುದುಕರಿಗೆ ಅವನ ನಯವಾದ ಮಾತುಗಳು ಮೋಡಿ ಮಾಡಿವೆ. ನಮ್ಮಂತಹ ಯುವಕರಿಗೆ ಅವನ ಮೋಸ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದನ್ನು ಹೇಳಹೊರಟರೆ ನಮ್ಮ ಸ್ವರಗಳು ಅವರ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ತಲುಪುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆಕಸ್ಮಾತ್ ತಲುಪಿದರೂ ನಾವು ದುಷ್ಟರೆಂದೆನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಷ್ಟೇ ಆಗುವ ಲಾಭ.. ಇನ್ನು ಕೃಷ್ಣನೋ ಯುದ್ಧವಿಲ್ಲದೇ ಮಾತಿನಿಂದಲೇ ಸಕಲವನ್ನೂ ಗೆಲ್ಲಬಲ್ಲ ಜಾಣ.."</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ನಂದಕ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಲ್ಲ ಈ ತಲೆ ನೆರೆತ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಮೋಸಗೊಳಿಸುವುದು. ಅವರು ಹೊಗಳಿಕೆಗೋ, ಉಪಚಾರಕ್ಕೋ ಮರುಳಾಗಿ ಸೋಲುವವರಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪರೀಕ್ಷೆಗೊಡ್ಡಿಯೇ ಪಲಿತಾಂಶ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವವರು. ನೋಡೀಗ ಪಾಂಡವರ ಪತ್ನಿ ದ್ರುಪದನ ಮಗಳು. ದ್ರುಪದ ದ್ರೋಣಾಚಾರ್ಯರಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಮೋಸ. ಗುರು ದಕ್ಷಿಣೆಯಾಗಿ ಅರ್ಜುನಿಂದ ಪರಾಭವಗೊಂಡು ದ್ರೋಣಾಚಾರ್ಯನ ಕೃಪಾಭಿಕ್ಷೆಂದ ಜೀವದಾನ ಪಡೆದುಕೊಂಡವ. ಹಾಗೆಂದು ಅವನ ಮಗಳು ಕುರುಕುಲದ ಸೊಸೆಯಾದಾಗ ಈ ಹಿರಿಯರು ಯಾರಾದರೂ ಅಲ್ಲಗಳೆದಿದ್ದಾರೆಯೇ? ದೂರೀಕರಿಸಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಇಲ್ಲಾ ಏಕೆ ಹೇಳು. ಅವರಿಗೆ ವಿಷಮವಿದ್ದುದು ಅವಳಪ್ಪನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಅದಕ್ಕೂ ಮಗಳಿಗೂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಅದೇ ನೋಡು ದುರ್ಯೋಧನನಿಗೆ ಕೋಪವಿರುವುದೋ, ಅಸೂಯೆರುವುದೋ ಪಾಂಡವರಲ್ಲಿ. ಆದರೂ ದ್ರೌಪದಿಯನ್ನು ಅವಮಾನಿಸಿ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೊರಟಿದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ನೀನು ಸ್ವಲ್ಪ ಆಗ ಹೇಳಿದೆಯಲ್ಲವೇ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸಮಗ್ರ ಕುರುಕುಲದವರು ಎಂದು .. ಅದೇ ಕುರುಕುಲದ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಅದೇ ಕುರುಕುಲದ ಮಗನೊಬ್ಬ ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆಳಸಿರುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲವೇ. ದುರ್ಯೋಧನಾದಿಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದುದೇನು ಗೊತ್ತೇ..? ಪಾಂಡವರು ಅವಮಾನಿತರಾಗಿ ತಾವಾಗಿ ತಾವೇ ರಾಜ್ಯ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಂತಹುದು. ಒಮ್ಮೆ ಜನ ಮಾನಸದಿಂದ ಅವರ ಒಳ್ಳೆಯತನದ ನೆನಪು ಮಾಸಿ ಮರೆಯಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲಾ ಸುಲಭ. ಅನರ್ಹನಾದರೂ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರ ರಾಜನಾಗಿದ್ದಾನಲ್ಲವೇ? ಹಾಗೆಯೇ ದುರ್ಯೋಧನನು ರಾಜನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ನಡೆಸುವ ಕೆಟ್ಟ ಕೆಲಸಗಳ ಕುಮ್ಮಕ್ಕಿನಿಂದ ರಾಜ್ಯ ಅರಾಜಕವಾಗುತ್ತದೆ ಅಷ್ಟೇ.."</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಅಯ್ಯೋ.. ಶ್ರಾವಸ್ತ ನೀನೀಗಾಗಲೇ ಎಲ್ಲಾ ನಡೆದೇ ಬಿಟ್ಟಿದೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡರೆ ನಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳೇ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಸತ್ಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಎಂಬ ಹೆದರಿಕೆಯೂ.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಇದು ನಡೆದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಎನ್ನುವ ಮಾತಿಲ್ಲ ನಂದಕ.. ನಡೆದಾಗಿದೆ.. ಆ ಸತ್ಯವನ್ನು ನಾನೂ ನೀನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಷ್ಟೇ. ಸತ್ಯವೆನ್ನುವುದು ಬೆಂಕಿಯ ಕೆಂಡ. ಎಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟರೂ ಸುಡದೇ ಬಿಡದು. ಅದೇ ನೀನೀಗ ಹೇಳಿದೆಯಲ್ಲಾ ದುರ್ಯೋಧನ ಅಂತಹವನಲ್ಲ.. ಅವನು ಪರಸತಿಯನ್ನು ಅವಮಾನಕ್ಕೆಳಸಿದುದು ಕಟ್ಟು ಕಥೆ ಎಂದು. ಅದು ಸತ್ಯವೇ ಎನ್ನಲು ಇನ್ನೂ ಆಧಾರವಿದೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ. ಮೊನ್ನೆ ಪಾಂಡವರೈವರು ಸುವರ್ಣಲೇಪಿತ ರಥಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದಿದಿಳಿದ್ದಲ್ಲವೇ? ಅದರ ಸಾರಥಿಗಳು ರಥದಲ್ಲೆ ಕುಳಿತು ಮಾಡುವುದೇನು ಎಂದು ಊರು ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದರು. ಊರು ಸುತ್ತುವುದೆಂದರೆ ಗಣಿಕೆಯರ ಮನೆಯನ್ನು ಹುಡುಕುವುದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಅವರೂ ನುಗ್ಗಿದ್ದು ಸೋಮಲತೆಯ ಮನೆಗೆ. ಅವಳು ಅಲ್ಲಿರದೇ ಅರಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಮನೆಯ ಹೊರಗಿನ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ಆಗ ದುರ್ಯೋಧನನ ಸೈನಿಕರು ಬಂದು ಅವರನ್ನು ಹೆಡೆಮುರಿಕಟ್ಟಿ ಎಳೆದೊಯ್ದರಂತೆ. ಸೋಮಲತೆಯ ವೃದ್ದಮಾತೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದಳು. ಯಾಕೆ ಅವರನ್ನು ಒಯ್ದರು ಬಲ್ಲೆಯಾ? ಪಾಂಡವರು ಮತ್ತೆ ರಥಗಳ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಮೊದಲೆ ನಿಶ್ಚೈಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು . ಶಕುನಿಯ ಹಂಚಿಕೆ ಇದ್ದುದು ಕೇವಲ ಮೋಸದ ದ್ಯೂತದಾಟದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅವರ ಸೋಲಲ್ಲ.. ಅವರ ಒಳಗೆ ಮತ್ತೆಂದೂ ಗೆಲುವಿನ ಮೊಳಕೆಯೇ ಏಳಬಾರದು, ಅವರು ಸೋತು ಕಾಡು ಸೇರಬೇಕು, ರಾಜಕುವರಿ ದ್ರೌಪದಿ ತಮ್ಮ ತೊತ್ತಾಗಿ ಅಂತಃಪುರದಲ್ಲಿರಬೇಕು ಎಂಬುದೇ ಅವರ ಆಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಗೌಪ್ಯ ಸಂಗತಿಯೂ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ ಕೇಳು. ಹೆಂಗಳೆಯರಿಗೆ ಅಲಂಕಾರ ಎಂದರೆ ಅತಿ ಪ್ರಿಯ ಎಂದು ನೀನೂ ಒಪ್ಪುತ್ತೀಯಾ ತಾನೇ? ಅದೂ ಪಾಂಡವರೈವರ ಮಡದಿ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಅಲಂಕಾರ ಇಲ್ಲದೇ ಹೊರಗಡಿಟ್ಟಾಳೇ? ಮೊನ್ನೆ ಅವರು ಮರಳಿ ರಥವೇರುವಾಗ ಅವಳು ಬಿಚ್ಚಿದ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದಳಂತೆ. ಅವಳ ಮುಡಿಯೆಳೆದು ತುಂಬಿದ ಸಭೆಗೆ ತಂದ ದುಶ್ಯಾಸನನ ಕರುಳು ಬಗೆದು ಆ ನೆತ್ತರನ್ನು ಎಣ್ಣೆಯಾಗಿಸಿಯೇ ಅವಳು ಮುಡಿ ಕಟ್ಟುವುದಂತೆ. ಈಗ ಹೇಳು ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳದ್ದೇನು ತಪ್ಪು. ಈ ಕುಲದ ಸೊಸೆಯಾಗಿ ಬಂದದ್ದೇ? ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಕುಲದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ಒಬ್ಬನ ಸೋಲು ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಸೋಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಅವಮಾನ ಎನ್ನುವುದು ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಗದೇ ಇಡೀ ಸಮೂಹವೇ ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಕುರುಕುಲದ ರಾಜಭವನದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ನಡೆಯಿತಂತೆ ಎಂದರೆ ಅದು ಕೇವಲ ದ್ರೌಪದಿಯೊಬ್ಬಳ ಅವಮಾನ ಮಾತ್ರವೇ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ.." </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಹೌದು ಶ್ರಾವಸ್ತ. ನಾನೇನೋ ಆಗ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಆಹುಕ ಏನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದರಿಂದ ಅಲ್ಲೇನೂ ನಡೆದಿಲ್ಲ ಎಂದೇ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೀಗ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಅವನ ಮೌನದ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದುದು ಕುರುಕುಲದ ಮಾನ ಹೋಗಬಾರದೆನ್ನುವ ಕಳಕಳಿ. ಅವನ ಮೌನದ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದುದು ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲದ ನಡೆ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ತಿಳಿಯಬಾರದ ಕಾಳಜಿ. ಅಥವಾ ಅವನ ಮೌನದ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದುದು ಭಯದ ಹೊದಿಕೆ.. ಆದರೆ ಇಂತಹ ಮೌನವೂ ಹೇಗೆ ಘಾಸಿಮಾಡುತ್ತದೆ ನೋಡು.. ಒಂದೇ ಮೊಗ ಹೊಂದಿದ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖವಾಡವನ್ನೇರಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಸುಳ್ಳೇ ಆಗಿರಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ.. ಸತ್ಯವಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ.. ಒಂದು ನಾವು ನಂಬಿದ ಸತ್ಯ ಇನ್ನೊಂದು ನಾವು ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಸತ್ಯ. ಈ ರಾಜ್ಯದ, ರಾಜಕಾರಣದ ಒಳ ಮರ್ಮವನ್ನು ನಾವು ತಿಳಿದಿರುವೆವೇ? ನಾವು ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯರು. ನಮ್ಮದೋ ಮೂರು ಹೊತ್ತಿನ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಚಿಂತೆಯಷ್ಟೇ ಇರುವ ಬದುಕು. ಇದು ಹಾಗಲ್ಲ. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದವರ ಬದುಕು. ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಇದೆ. ಉಂಡುಟ್ಟು ನಗು ನಗುತ್ತಲೇ ಸುಖವಾಗಿ ಜೀವನ ಕಳೆಯಬಹುದಾದದ್ದು. ನಮ್ಮ ಆಶೆಗಳೂ ಅಂತಹ ಬದುಕನ್ನು ಪಡೆಯುವುದರತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ ಅಲ್ಲವೇ.. ಆದರೀ ರಾಜಕಾರಣ ನೋಡು. ಇದು ನಮಗರ್ಥವಾಗುದು ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಇದೆ.ಇಲ್ಲಿ ಬಂಧಗಳಿಲ್ಲ, ಬೇಡಿಗಳಿಲ್ಲದೇ ಬಂಧನಗಳಿವೆ. ನಮಗೇಕೆ ದೊಡ್ಡವರ ಸುದ್ದಿ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದುಬಿಡಬಹುದೇ.. ಇರಬಹುದೇನೋ.. ನಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಇರಗೊಟ್ಟರೆ. ಹಾಗಾಗುವುದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲದ ಸಂಗತಿ ಅಲ್ಲವೇ.. ಯಾಕೆಂದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಪಂಗಡಗಳಾಯಿತು ಎಂದರೆ ಜನಬಲದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಬಿದ್ದೇ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ಜನಬಲಗಳು ಎರಡೂ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಂಡರೆ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಬೇಧಗಳಿಂದ ಸಂಘರ್ಷವಾಗುವುದು ಕೂಡಾ ನಿಶ್ಚಿತವೇ.. ಯುದ್ಧವೆಂದಾದರೆ ಈಗ ಗೆಳೆಯರಾಗಿರುವ ನೀನೂ ನಾನೂ ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕತ್ತಿ ಹಿರಿಯುತ್ತೇವೆ. ಬಾಣಗಳಿಂದ ಘಾಸಿಗೊಳಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾದಷ್ಟೂ ರಾಜನ ಸೋಲಷ್ಟೇ.. ಆದರೆ ರಾಜನ ಗೆಲುವಿನಲ್ಲಿ ನಮಗೇನೂ ಪಾಲಿಲ್ಲ.."</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಅದೇನೋ ನಿಜ ಗೆಳೆಯಾ.. ಆದರೆ ಒಂದು ವೇಳೆ ಯುದ್ಧವೇ ಆಗುವುದಾದಲ್ಲಿ ನಾವ್ಯಾಕೆ ನ್ಯಾಯ ಯಾವುದು ಎನ್ನುವ ಕಡೆಗೇ ಹೋಗಬಾರದು? ನಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಚಿಂತೆಯನ್ನು ನಾವೇ ನಿವಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರಾಗಿರುವ ಕಾರಣ ಯಾವ ಅನ್ನದ ಋಣ ನಮ್ಮನ್ನು ಅನ್ಯಾಯದೆಡೆಗೇ ನಿಲ್ಲಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸೀತು? ನಮ್ಮಂತೆ ರಕ್ತ ಮಾಂಸಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ಕಾಮಕ್ರೋಧಾದಿಗಳನ್ನು ಮೋಹಿಸುವ ರಾಜನನ್ನು ದೇವರ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೇರಿಸಿ ಪೂಜಿಸುವ ಹುಚ್ಚಾಟವೇಕೆ? ಅದರ ಬದಲು ಪ್ರಪಂಚದ ನಿಯಾಮಕನನ್ನೇ ನಂಬಿದರೇ ಒಳಿತಲ್ಲವೇ. ಆತ ನಾವು ಸತ್ಯದ ಕಡೆಗೇ ನಿಂತರೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಂತಸ ಪಡಲಾರನೇ?" </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<div>
<span style="font-size: large;">"ಹೌದು ಶ್ರಾವಸ್ತ .. ನಮ್ಮ ನೆರಳು ನಮಗೇ ಕಾಣದಂತಹ ಹೊತ್ತಿದು. ನನಗಿನ್ನೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒರೆ ಹಚ್ಚಲಿದೆ. ನಾನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಸತ್ಯ ನಿನ್ನ ಸತ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಸಮೀಕರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದಾದರೆ ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ವೈರಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಎಳ್ಳಿನಿತೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ... ಅರೆರೇ.. ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ ನೋಡು.. ಕತ್ತಲೇರುತ್ತಿದೆ.. ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ಬರುವೆಯಾದರೆ ಬಾ.. ಉಂಡು ಹೋಗಬಹುದು.. ನಿಂತೂ ನಿಂತೂ ಕಾಲುಗಳು ಆಯಾಸಗೊಂಡಿವೆ.." </span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;">"ಇಲ್ಲ ನಂದಕ.. ನಾನೂ ನನ್ನ ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ಅವಸರವಾಗಿಯೇ ನಡೆಯಬೇಕು.. ಹೇಳಲು ನಿನ್ನಲ್ಲೇನಿದೆ ಮುಚ್ಚುಮರೆ .. ನಿನ್ನೆ ಇಡೀ ದಿನ ಗಣಿಕೆಯರ ಸಂಗದಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ಕಳೆದದ್ದರಿಂದ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಮುನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಡದಿಯನ್ನು ಸಲ್ಲಾಪಕ್ಕೆಳೆದು ಸಮಾಧಾನಿಸಬೇಕು.. ಬರುತ್ತೇನೆ ಗೆಳೆಯಾ.. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ.."</span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
</div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">-- </span></span></div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-41653431150324807052015-01-26T10:20:00.002+05:302015-01-26T19:51:23.448+05:30ಪ್ರೇಮವೆನಲು ಹಾಸ್ಯವೇ ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" height="593" width="640" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಯಲೆಗೆ </span></span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕರಗುವ ಸುಮ ಸೌರಭದಂತೆ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಒಂದಾಗು ಬಾ ಎನ್ನಲ್ಲಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬಾಯಾರಿ ಬಂದಿಹೆಯೇನು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನೀಗುವೆನು ದಾಹವ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತುಂಬಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: large;"></span></a><span style="font-size: large;">ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳುಗಳುಂಟು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಜೀವನದ ದಾರಿಯಲಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕಾಲೆಡವದಂತೆ ಹಿಡಿ ನನ್ನ ಕೈ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನೋಡೋಣ ಬಾನಿನ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮಿನುಗುವ ಚಿಕ್ಕೆಗಳ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಓಹೋ .. ತಗಲಿತೇನು ಮೈಗೆ ಮೈ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ದುಃಖದಲಿ ಬೆಂದಾಗ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹನಿಗಣ್ಣಾಗಿ ದೂರ ನಿಲ್ಲದಿರು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಿನ್ನ ಚೆಲು ಮೊಗವ ಹಾಗೆ ಮರೆಸಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತೆರೆದಿಹುದು ಎದೆಯ ಕದ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತುಂಬು ತೋಳುಗಳ ಚಾಚಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬರಬಾರದೇ ಬಳಿಗೆ ಕನಿಕರಿಸಿ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬದಲಾಯಿಸಲಾರದ ಬದುಕು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕೊಟ್ಟಷ್ಟು ಸಾಕು ಬಿಡು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸಿಗದ ದ್ರಾಕ್ಷೆಯ ಚಿಂತೆ ನಮಗದೇಕೆ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಬೆರಳುಗಳ ಹೆಣೆದುಬಿಡು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸಾಗುವೆಡೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮನದ ಮಾತಿಗೆ ಬೇರೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಬೇಕೇ </span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F1.bp.blogspot.com%2F-JaY_t5C7mL8%2FVMXGZ7-MgFI%2FAAAAAAAABRE%2FrgNqMPLKgKE%2Fs1600%2Fjodi.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1UriPhbpcKTDXBqqABHb7euE-hua_9JDCfjy6_BgwPA7Nr4JYemQez5fT8cbCZBZ16K45hcFjPndavph69233J2axd2Q_rNxFtQTzimOMwsNoNLqT_ThRDPj0fCZzig3U-VknIfn3NmQ/s1600/jodi.jpg" -->Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-43113771365483094652015-01-08T12:57:00.000+05:302015-01-08T14:50:04.873+05:30 ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರ ಆನೆ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheYo54_kyJnwwhT12SSGaKSir2lexj9xhvxCFJAY07IVY5NjkIpCLWAqA_5pvJdbbEtXpMdSlKUT3zpMeyJ7K57Qj6PgeBXNpHrCEUQm3w93LbHX2t8J33BjME53si4AabkD4lR1YnXUw/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheYo54_kyJnwwhT12SSGaKSir2lexj9xhvxCFJAY07IVY5NjkIpCLWAqA_5pvJdbbEtXpMdSlKUT3zpMeyJ7K57Qj6PgeBXNpHrCEUQm3w93LbHX2t8J33BjME53si4AabkD4lR1YnXUw/s1600/8.jpg" height="388" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಮನುಷ್ಯ ಸ್ವಭಾವವೇ ಹೀಗೆ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತನ್ನ ಮೂಗಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ನೋಡುವುದು, ತನ್ನ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನೇ ಸರಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ತಪ್ಪುಗಳು ಘಟಿಸುವುದೇನಿದ್ದರೂ ಪರರಿಂದ ನಾನ್ಯಾವತ್ತೂ ಮಿಸ್ಟರ್ ರೈಟ್ ಅಂತಲೇ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಆದರೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಪ್ಪುಗಾರನಾಗಲೇಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ತನ್ನ ತಪ್ಪು ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ನಯವಾಗಿ ಜಾರಿಸಿಬಿಡುವುದು. ಅದೂ ವಿರೋಧಕ್ಕೆ ಎಡೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಅಂಕಪರದೆ ಮೇಲೇರಿದೊಡನೇ ಕಥೆಯೊಂದು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihsRzSH5XINaCKnHGiQ99neOmU7RWxCbVbDLcOaeESUQ77Nhz_dQyvGHoIXinsz40PnwviqM6rz1DaPxsBz7rsZ-Nkox89NTUZ0gG__-dyv1GjDDTIXaPhAXvimY4AE-W4vXng1yPDfJg/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihsRzSH5XINaCKnHGiQ99neOmU7RWxCbVbDLcOaeESUQ77Nhz_dQyvGHoIXinsz40PnwviqM6rz1DaPxsBz7rsZ-Nkox89NTUZ0gG__-dyv1GjDDTIXaPhAXvimY4AE-W4vXng1yPDfJg/s1600/1.jpg" height="480" width="640" /></span></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಇದರಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬ ಆಮ್ ಆದ್ಮಿ ಇದ್ದಾನೆ. ಸಮಾಜದ ಓರೆಕೋರೆಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿಸುವ ಮನಸ್ಸು ಇದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಆಗಗೊಡದಂತೆ ಮಾಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಅವನದ್ದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಳಾದ ತನ್ನ ಹಳೇ ಜೀಪನ್ನು ಸರಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದವನ ಬಳಿ ಬಂದವ ಲೈನ್ ಮ್ಯಾನ್. ಅವನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಲು ಬಾರದಿರುವ ಕೆಮ್ಮನ್ನು ಬರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಕತ್ತೆತ್ತಿ ನೋಡಿದವನ ಹತ್ತಿರ ತನ್ನ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಬಗೆ ಬಗೆಯಾಗಿ ಬಣ್ಣಿಸುತ್ತಾ ಆ ಹಾಳು 'ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರ ಆನೆ'ಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ತಾನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಅವಸ್ಥೆಗಾಗಿ ಆತ ಮರುಕಪಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಮತ್ತು ತನಗೀಗ ಅವಶ್ಯ ಬೇಕಾದ ಕೊಡಲಿಯ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ನಯವಾಗಿ ಇಡುತ್ತಾನೆ.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3jCOdPiNihgsBhE8IXbnQygPs3zhi8yIs2GqHPykOUpXoQj4V0YVhC50H_m1DnT5gjv2f1g6olRX5bMuHIjuIk4naR-Yb_o26V71THs_noO812cnAGSIwYo2j1fbap3tRGNH0YasXfnI/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3jCOdPiNihgsBhE8IXbnQygPs3zhi8yIs2GqHPykOUpXoQj4V0YVhC50H_m1DnT5gjv2f1g6olRX5bMuHIjuIk4naR-Yb_o26V71THs_noO812cnAGSIwYo2j1fbap3tRGNH0YasXfnI/s1600/4.jpg" height="480" width="640" /></span></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಈಗ ' ಆಮ್ ಆದ್ಮಿ' ಕಥೆಗಾರನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೇಗೆ ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರ ಆನೆ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ಬಂತು ಎನ್ನುವಲ್ಲಿಂದ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ತೆಗೆಯುತ್ತಾನೆ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕೈಟ್ಟು ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡುವುದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನೂ ಮಾಡದ ಮಠವೊಂದು ತನ್ನ ಬಳಿ ಇರುವ ಆನೆಯನ್ನು ಅದರ ಕೊರತೆಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟು , ಕುಡುಕ ಮಾವುತನನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲಾಗದೇ ಸಿಕ್ಕ ಹಣಕ್ಕೆ ಮಾರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಂಡ ಮನುಷ್ಯನು ಕೂಡಾ ಸ್ವಾರ್ಥಿಯೇ.. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಘಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಬೆಂಕಿಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಾಗಿ ಮರ ಕಡಿಯುವ ಕಂಪೆನಿಯೊಂದು ಗುತ್ತಿಗೆಗೆ ಕಾಡನ್ನು ಕಡಿಯುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿ ಕಡಿಯುವ ಮರ ಸಾಗಿಸಲು ತನ್ನ ಆನೆಯನ್ನು ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಹಣ ಪಡೆಯುವ ಹಂಚಿಕೆ ಅವನದ್ದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಮಠದಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟದ್ದನ್ನು ತಿಂದು ಬೆಳೆದ ಆನೆ ಇಲ್ಲೂ ಬೇಡಿ ಬದುಕುವುದನ್ನೇ ವೃತ್ತಿಯಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ತಾನು ನಡೆದದ್ದೇ ದಾರಿ ಎಂಬಂತೆ ಮೂಡಿಗೆರೆ ಬೀದಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ. ಅವರಿವರು ಕೊಟ್ಟದ್ದನ್ನು ತಿಂದು ಬದುಕುತ್ತದೆ. ಆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಘಟನೆಗೂ ತನ್ನ ಸಹಜ ನಡೆಂದ ತನಗೆ ತಿಳಿಯದಂತೆ ತಾನೇ ಹೊಣೆಗಾರನಾಗುತ್ತದೆ. ಕರೆಂಟ್ ಲೈನಿನ ಮೇಲೆ ಮರ ಬೀಳುವುದು, ಯಾವತ್ತೋ ಹಾಕಿದ್ದ ಕಂಬಗಳು ಆನೆಯ ಬೆನ್ನು ತುರಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಂದ ಮುರಿದು ಬೀಳುವುದು, ಅಂಗಡಿಯೊಂದನ್ನು ದೂಡಿ ಹಾಕುವುದು, ಕುರಿಗಳ ಶೆಡ್ಡಿನ ಮೇಲೆ ಮರ ಬೀಳಿಸುವುದು, ಇಷ್ಟು ಸಾಲದು ಎಂಬಂತೆ ಲಾರಿಯನ್ನು ಅಡ್ಡ ಹಾಕಿ ಬೀಳಿಸಿ ಅದರ ಡ್ರೈವರ್ ಸಾಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು.. ಹೀಗೆ ಸರಣಿ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಲ್ಲಿಯೂ ಆನೆಯದ್ದೇ ಸುದ್ದಿ. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8ihZPGKSxe5oDkKv6YRlbAfEF1z4TLjA0d7Ih6ZPBAJQhWVni_Apbjhe2A07qIdZ1ruZLrA2YgUE2CQOraWC_BAFUmbEc3zFX8NDXsXVNJRBni-crXLWc5M85P_Y2WhywS2r_gQr3-C4/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8ihZPGKSxe5oDkKv6YRlbAfEF1z4TLjA0d7Ih6ZPBAJQhWVni_Apbjhe2A07qIdZ1ruZLrA2YgUE2CQOraWC_BAFUmbEc3zFX8NDXsXVNJRBni-crXLWc5M85P_Y2WhywS2r_gQr3-C4/s1600/5.jpg" height="478" width="640" /></span></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಕೇವಲ ಮಾತಿನ ಪೌರುಷದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿರೋಧಿಸುವ ಶ್ರೀಸಾಮಾನ್ಯ ಯಾವಾಗ ತಾನು ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ವಿವರಣೆ ನೀಡುವ ಹೊಣೆ ಹೊರಬೇಕಾಗುತ್ತದೋ ಆಗ ಮೆಲ್ಲನೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮರೆಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಅದೇ ಘಟನೆಯ ಬಗೆಗೆ ರೆಕ್ಕೆ ಪುಕ್ಕ ಹಚ್ಚಿ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹಾರಬಿಡುವಾಗ ತಮ್ಮ ಪಾಲನ್ನು ದಾರಾಳವಾಗಿ ಸೇರಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಗು ಬರಿಸುವಂತೆ ಕಥೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಆಳದಲ್ಲಿ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಬದಲಿಸಲು ಒಗ್ಗೂಡದ ನಾವುಗಳು ಅದರ ತಣ್ಣಗಿನ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಾಗಲು ರೋಧಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೇನೂ ಮಾಡಲಾರದೆ ಅದರ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಾ ಹೋಗುವುದನ್ನಿಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸರಕಾರದಿಂದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜೆಗಳ ಸಹಾಯಕ್ಕೆಂದು ರಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟ, ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಪೂರಕವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಪ್ರತಿಷ್ಟೆಯನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲೇ ಬಡಿದಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲಾ ನ್ಯೂನತೆಗಳಿಗೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬನನ್ನು ಬೆಟ್ಟು ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.. ವಿಚಾರಗಳು ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳ ವಿಮರ್ಶೆಯ ಒಳಗೂ ಸಿಗದೆ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವ ಅಗ್ಗವಾಗುತ್ತದೆ. ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅವನ ಕೊರಳಿನ ಹಗ್ಗವಾಗುತ್ತದೆ. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEeXwZxvSD2ahuchc8TNTlPct9NcDNWk8ur_yk8_eYx3vaK8pXwSD7Eu7iJOyP9d2Zx2pBIUZBm9gz29CTcpyWIZl9mOzdFmqaFwl7XdLpNBrrByU3ZV9D0I8JKBYcsrKXmJY29XE_qYo/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEeXwZxvSD2ahuchc8TNTlPct9NcDNWk8ur_yk8_eYx3vaK8pXwSD7Eu7iJOyP9d2Zx2pBIUZBm9gz29CTcpyWIZl9mOzdFmqaFwl7XdLpNBrrByU3ZV9D0I8JKBYcsrKXmJY29XE_qYo/s1600/10.jpg" height="476" width="640" /></span></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
<span style="font-size: large;">ಕಥೆ ಹೇಳುವವನು ಮೌನವಾಗುತ್ತಾನೆ ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಆದರೆ ದುರಂತದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾದಂತೆ ಕಾಣುವ ಕಥೆ ಇಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲದೆ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಬಹುಷಃ ಪ್ರಪಂಚದ ಕೊಟ್ಟ ಕೊನೆಯ ಮನುಷ್ಯ ತಾನಾಗಿ ಹೊದ್ದು ಮಲಗಿದ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯ ಹೊದಿಕೆಯನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆಯುವವರೆಗೂ ಇದು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlsmQx_rkdKr-MeOEAveDD_Z6FuUsqU4WtIpmgcy1CO13yQjlyfMQbBeG8EcklI5IZEKuiREF1uRJs7LIc2qIlRuaRhh0mm4RLq6S98Js_9i15FGivMIl-o2B-PxB_QFK8d2VdDuVsjB0/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlsmQx_rkdKr-MeOEAveDD_Z6FuUsqU4WtIpmgcy1CO13yQjlyfMQbBeG8EcklI5IZEKuiREF1uRJs7LIc2qIlRuaRhh0mm4RLq6S98Js_9i15FGivMIl-o2B-PxB_QFK8d2VdDuVsjB0/s1600/12.jpg" height="480" width="640" /></span></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">ಕಥೆಗಳು, ನಾಟಕಗಳು ಇದರಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಪಾತ್ರಗಳು ನಾಯಕ, ಖಳನಾಯಕ, ನಾಯಕಿ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಮನುಷ್ಯ ಸ್ವಭಾವಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ ಕಥೆಯೇ ನಾಯಕನಾಗುವ ಮೂಲಕ 'ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರ ಆನೆ' ಪಾತ್ರದಾರಿಗಳ ಕೆಲಸವನ್ನು ಹಗುರಗೊಳಿಸುತ್ತದೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿತು. ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಕಥೆಗಳ ಮೋಡಿಯೇ ಅಂತಹದು. ಸುಮ್ಮನೇ ಓದುವಾಗಲೇ ಅದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡು ಮೇಡು ಅಲೆಸುವ, ನೀವೂ ಕಥೆಯೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಲೇಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ </span><span style="font-size: large;">ಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳದ್ದು. ಅದನ್ನು ನಾಟಕವಾಗಿ ಒಂದು ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಕೂರಿಸಿದಾಗ ಆ ಅಗಾಧತೆಯನ್ನೆಲ್ಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅನುಭವವಾಗುವುದು ಸತ್ಯ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಆದರೂ ನಗು ಉಕ್ಕಿಸುತ್ತಲೇ ಅಳು ತರಿಸುವ, ದುರಂತವಾದರೂ ಸುಖಾಂತದ ಬಯಕೆ ಮೂಡಿಸುವ ಇಂತಹ ಕಥೆಯ ಆಶಯ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಇಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ನಾಟಕ ಯಶಸ್ವಿಯಾದದ್ದೇ ಅದರ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ ಎನ್ನಬಹುದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
</div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-11752581024507200592014-11-14T14:34:00.000+05:302014-11-14T14:34:08.856+05:30ಮ್..ಮ್.. ಅಂದರೆ ಅಮ್ಮನಾ.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಭಾಷೆ ಅನ್ನುವುದು ಸಂವಹನದ ಮಾಧ್ಯಮ. ಒಬ್ಬನಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡದ್ದು. ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಸಾವಿರಾರು ಭಾಷೆಗಳು ಇರುವ ಕಾರಣ ಒಂದೇ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮಾತನಾಡುವ ಜನರ ಗುಂಪುಗಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ಆ ಭಾಷೆಯ ಜನರೆಂದು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರು. ಭಾಷೆಗಳಿಂದಲೇ ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಗಳು ಎದ್ದವು. ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲೇ ತಾನು ಮೇಲು ನೀನು ಕೀಳು ಎಂದು ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಕಚ್ಚಾಟಗಳು ಇನ್ನೂ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRg5HWrlhvX7mx_jrU-FZLhtkdRgaz5zQQa7SAziyBvOES9lyktsW2ppch_OVYERzED9kxU6HZihdCm3sW2Kt84JBzXOcHcqKQNprQlrAU2Dsvy0HG3Z9numU1fKv2I_PqGF617VklutI/s1600/c+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRg5HWrlhvX7mx_jrU-FZLhtkdRgaz5zQQa7SAziyBvOES9lyktsW2ppch_OVYERzED9kxU6HZihdCm3sW2Kt84JBzXOcHcqKQNprQlrAU2Dsvy0HG3Z9numU1fKv2I_PqGF617VklutI/s320/c+1.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಇವುಗಳಿಗೂ ಮೀರಿದ, ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚಿನೆಲ್ಲಾ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುವ 'ಯೂನಿವರ್ಸಲ್ ಲಾಂಗ್ವೇಜ್' ಒಂದಿದೆ ಎಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ವರ್ಣಮಾಲೆಗಳಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಪದಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಇಂತಹುದೇ ಶಬ್ಧಗಳೆಂದಿಲ್ಲ.ಒಂದೇ ಪದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಅರ್ಥಗಳನ್ನು ಹೊಮ್ಮಿಸಬಹುದು. ಅತಿ ಕ್ಲಿಷ್ಟವೆಂದು ಕಾಣುವ, ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಠಿಣ ಎನಿಸುವ ಭಾಷೆಯಾದರೂ ಇದು ಎಲ್ಲರೂ ಮೆಚ್ಚುವ ಭಾಷೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಗಳಿಲ್ಲದೇ ಇರುವುದು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದವರೆಲ್ಲ ಆನಂದಿಸುವುದು ಇದರ ಹಿರಿಮೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ಇದನ್ನು ಕಲಿಸುವ ಶಾಲೆಗಳಾಗಲೀ, ಭಾಷೆಯ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ವಿದ್ವಾಂಸರಾಗಲಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಪಸರಿಸಿ ಸಂತಸವನ್ನುಂಟುಮಾಡುವ ಈ ಭಾಷೆಯನ್ನು ತಿಳಿದವರು ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲೂ ಇದ್ದಾರೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅರ್ರೆರೆ..! ಇದೇನಿದು ಎಂದು ತಲೆ ಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದರ ಬಳಕೆದಾರರು ಮನೆಯೊಳಗಿರುವ ತೊದಲು ನುಡಿಯ ಪುಟಾಣಿಗಳು. ಇವುಗಳು ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವರವರ ಆಡುನುಡಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿ ಕೇಳಿದರೂ ಎಲ್ಲವನೂ ಒಂದೇ ಹೆಸರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ತರಬಹುದು. ಈ ಭಾಷೆ ಎಷ್ಟು ಆನಂದಕರವೋ ಅಷ್ಟೇ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕೂಡಾ.. ಬಹುಬೇಗ ನಿಮ್ಮನ್ನು ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವಲಯದ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ನೀವೂ ಕೂಡಾ ಹಾಗೇ ಮಾತನಾಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಭಾಷೆಯ ತಾಕತ್ತೇ ಅಂತಹದು. ಈಗ ನಿಮಗೂ ಅದರ ನೆನಪು ಬರುತ್ತಿರಬಹುದಲ್ಲ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೌದು.. ನಾನು ಬಾಲಭಾಷೆಯ ಬಗೆಗೇ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು. </span></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲಿಗೆ ಈ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬೇರೆ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿ ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದಿದ್ದ ನಾನು 'ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಪಾಪ ಇರುವುದು' ಎಂದು ಹಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಈ ಭಾಷೆಯ ವಲಯಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ನನ್ನ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಾಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigtXDaSM5CftHN35hVFftS21qo2hn3bHAvBA1biDHI6pBEbeIe5jVPDIwW6LEvuHiTV1H3sqwW8EKMhbwx1GsURQtRfxzZbYVu52JGhDy5wCBMrKmMe7LhLd_jDl8FBULV6WHzD7VoJM8/s1600/Picture+121_edited.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigtXDaSM5CftHN35hVFftS21qo2hn3bHAvBA1biDHI6pBEbeIe5jVPDIwW6LEvuHiTV1H3sqwW8EKMhbwx1GsURQtRfxzZbYVu52JGhDy5wCBMrKmMe7LhLd_jDl8FBULV6WHzD7VoJM8/s320/Picture+121_edited.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲಿಗೆ ಕೇವಲ ಬೆಳದಿಂಗಳ ನಗು ಸೂಸುತ್ತಿದ್ದ ಮಗ ತಿಂಗಳು ಉರುಳಿದಂತೆಲ್ಲಾ ವಿಚಿತ್ರ ಶಬ್ಧಗಳನ್ನು ಉಚ್ಚರಿಸತೊಡಗಿದ. ಆ ಶಬ್ಧಗಳಿಗೆ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅದೇ ಸರಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮಗುವಿನ ಮೊದಲ ನುಡಿಯೇ ಅಮ್ಮಾ ಎಂದು ಅನೇಕ ಹಾಡುಗಳಲ್ಲೂ, ಸಿನಿಮಾದ ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಲ್ ಡೈಲಾಗುಗಳಲ್ಲೂ ಕೇಳಿ ತಿಳಿದಿದ್ದ ನಾನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುದ್ದು ಕಂದ 'ಮ್..ಮ್..' ಎಂದೊಡನೆ ಪಾಯಸ ಮಾಡಿ ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಮಗ ನನ್ನನ್ನು 'ಅಮ್ಮಾ' ಎಂದ ಎಂದು ಸಂತಸ ಪಟ್ಟಿದ್ದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮರುದಿನದಿಂದ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಆ ಪದವನ್ನು ಅವನ ಬಾಂದ ಆಲಿಸುವಾಸೆ. 'ಅಮ್ಮಾ ಹೇಳು ಪುಟ್ಟೂ, ಹೇಳು ಕಂದಾ' ಎಂದು ಎಷ್ಟು ಪೂಸಿ ಮಾಡಿದರೂ ಹೇಳದ ಈ ಕಂದ ಊಟ ಮಾಡಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೊಡನೇ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ನಾಯ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ತೋರಿಸುತ್ತಾ 'ಮ್.. ಮ್..' ಎಂದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸರಿ ಹೋಗಲಿ .. ಸಣ್ಣದಲ್ಲವೇ.. ಕಲಿತುಕೊಳ್ತಾನೆ ಇನ್ನು ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಒಂದೆರಡು ದಿನದಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ಅಕ್ಷರ ಶಬ್ಧ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆತು. ಅದು 'ಹ'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದಕ್ಕೇನಿರಬಹುದಪ್ಪಾ ಅರ್ಥ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಟ ಇವರ ಕಾಲಬಳಿ ನಿಂತು 'ಹ' ಎಂದ. ಹೋ.. ಇದು ಅಪ್ಪ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಹೊಸ ವಿಧಾನ ಎಂದುಕೊಂಡು ಅವರ ಸಂತಸಕ್ಕಾಗಿ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಪಾಯಸ ಮಾಡಲಾಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇವನ ಶಬ್ಧಕೋಶಗಳು ಹಲವಾರು ಪದಗಳನ್ನು, ಇಡೀ, ಅರ್ಧ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ವಿಸ್ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಈಗ 'ಅಮ್ಮಾ' ಎಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಪ್ರಯತ್ನ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಬೆಟ್ಟು ಮಾಡಿಸಿ ತೋರಿಸಿ ಕಲಿಸಿದ್ದೆ. ಈಗ ಮುಂದಿನ ಪಾಠವಾಗಿ ಅವನ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಚೇ ಹೇಳು ಮುದ್ದು ಎಂದಾಗ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ತ ಹೇಳಿ ಕೊಟ್ಟೆ. ಅದನ್ನೂ ಒಂದೇಟಿಗೆ ಕಲಿತ. ನ ಅಂತಲೂ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟೆ. ಅಯ್ಯೋ ಅದು ಕೂಡಾ ಹೇಳಿದ. ಇನ್ನೇನು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಅವನ ಕಡೆಗೆ ಅವನ ಬೆಟ್ಟು ತಿರುಗಿಸಿ 'ಚೇತನ್ ಹೇಳು..' ಎಂದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNaEcwMUvFtK5MuC79cEcs89KIP8cRRYQxW6O1UxfuGEdqG1u5pNEYosUMpLiyEzQLuILcb9O3IDcT6OV10-IAwqG45MRoLjZhDUqcJaKvl6E6Gh9o7IoPRqSmTuQHZcDaMUH4idWIy9I/s1600/C+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNaEcwMUvFtK5MuC79cEcs89KIP8cRRYQxW6O1UxfuGEdqG1u5pNEYosUMpLiyEzQLuILcb9O3IDcT6OV10-IAwqG45MRoLjZhDUqcJaKvl6E6Gh9o7IoPRqSmTuQHZcDaMUH4idWIy9I/s320/C+2.jpg" width="320" /></a><span style="font-size: large;">'ಹೇಹನ್' ಎಂದು ಅವನ ಎದೆ ಅವನೇ ತಟ್ಟಿಕೊಂಡ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಕಲಿಸುವುದು ಸುಲಭ ಎಂದು ಯಾರೋ ಹೇಳಿದರು. ಅಂದಿನಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಪುಸ್ತಕ ಭಂಡಾರವೇ ಆಯಿತು, ವಿವಿಧ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಹೂಗಳು ಇರುವ ಹಲವು ಪುಸ್ತಕಗಳು ಟೀಪಾಯನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ನೋಡಿ ಕಲಿ ಮಾಡಿ ತಿಳಿ' ಎಂಬ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆಟ್ಟು ಅವನೂ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಕಲಿಯಲಿ ಎಂದು ಆ ಪುಟ್ಟ ಕೈಗೆ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಪುಸ್ತಕ ಕೊಟ್ಟು ನಾನು ನನ್ನ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದೆ. ಮಗನ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ನೋಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಾಗ ಹಕ್ಕಿಗಳೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮ ರೆಕ್ಕೆ ಪುಕ್ಕ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಯಾವುದರ ಮೈಗೆ ಇನ್ಯಾವುದರ ತಲೆಯನ್ನೂ ಪಡೆದು ಇಡೀ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಫ್ಯಾನಿನ ಗಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಸಿಕ್ಕ ಕಡೆ ಹಾರಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದೆರಡು ತುಂಡುಗಳು ಅವನ ಬಾಯೊಳಗೂ ಸೇರಿದ್ದವು. ಅದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗುಡಿಸಿ ಕಸದ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿದೆ. ಅಂದಿನಿಂದ ಅವನ ಸ್ವಕಲಿಕಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಹುಚ್ಚು ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಅವನಿಗೆ ಎಟುಕದಷ್ಟು ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನಿರಿಸಿದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಈಗ ನಾನು ಅವನನ್ನು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಿತ್ರವಿರುವ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಎದುರಿರಿಸಿ, ಅವನ ಎರಡೂ ಕೈಗಳನ್ನು ನನ್ನ ವಶದಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಚಿತ್ರ ತೋರಿಸಿ ಅವುಗಳ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡಲಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಹುಲಿ, ಸಿಂಹ ಚಿರತೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮೌನವಾಗೇ ನೋಡಿದ ಅವನು ಖಡ್ಗ ಮೃಗದ ಚಿತ್ರ ಬಂದಾಗ ತುಟಿ ಅರಳಿಸಿದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದು ಖಡ್ಗಮೃಗ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹಗ್ಗುಬುದ ಎಂದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE74fljKMllQfsIjDRA3wtCyDlEAJTZoq5zJUDAmPJDdU460-pk9DlnmOebRB-Ik5YRnX2JliBWPN5x3RDH-eoXBgWHUbgIq6jwXWrDACI55qNri59nDDVTgv6aOS3ddjAM0U3BGma5AY/s1600/c+3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE74fljKMllQfsIjDRA3wtCyDlEAJTZoq5zJUDAmPJDdU460-pk9DlnmOebRB-Ik5YRnX2JliBWPN5x3RDH-eoXBgWHUbgIq6jwXWrDACI55qNri59nDDVTgv6aOS3ddjAM0U3BGma5AY/s320/c+3.jpg" width="320" /></a><span style="font-size: large;">ಮಗ ಸಣ್ಣವನಾದ ಕಾರಣ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗ ಅಲ್ಲೇ ನನ್ನೊಡನೆ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಇದನ್ನೂ ಕಲಿಕಾ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಬಾರದೇಕೆ ಎಂಬ ಆಸೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದಿದ್ದೇ ಸರಿ. ಹೊಸ ಪಠ್ಯ ಸಿದ್ಧವಾಯ್ತು. ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಅವನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಪದಾರ್ಥದಿಂದಲೇ ವಿದ್ಯೆಯ ಓಂಕಾರ ಶುರು ಆಯಿತು. ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟದಾಗಿ ಬೆಲ್ಲ ತುಂಡು ಮಾಡಿ ಅವನೆದುರಿಗಿಟ್ಟು ಬೆಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟೆ. ಒಂದೆರಡು ದಿನ ತಿನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ಮಾಡಿದ ಅವನು ಹೆಸರು ಹೇಳುವುದರ ಕಡೆಗೆ ಗಮನವೇ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ನಾನು ಅದನ್ನು ದೂರದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಇದೇನು ಹೇಳು, ಹೇಳಿದರೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಆಸೆ ತೋರಿಸಿದೆ. ಅವನೋ ನನ್ನಿಂದ ಬುದ್ಧಿವಂತ. ಬೆಲ್ಲ ಕೈಗೆ ಬರುವಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಆ.. ಆ.. ಅಂತ ಅಳಲು ಶುರು ಮಾಡಿದವನು ನಿಲ್ಲಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmbXZ9WFXoXwIy86aje3Km9xdnphuA9M0aPiLCWZAi2dr-_2eWMPJns8B0czMA9Icl9UJWcLbzPdqk5TRJnrBlO4_RIyjRP08SjflmYA0Buo-UXuuC0R_Qm7m0aDU5LS3NXAegVCErhKo/s1600/C+4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmbXZ9WFXoXwIy86aje3Km9xdnphuA9M0aPiLCWZAi2dr-_2eWMPJns8B0czMA9Icl9UJWcLbzPdqk5TRJnrBlO4_RIyjRP08SjflmYA0Buo-UXuuC0R_Qm7m0aDU5LS3NXAegVCErhKo/s320/C+4.jpg" width="320" /></a><span style="font-size: large;">ಮರುದಿನ ಬೆಲ್ಲದ ಪಾಠ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಅಂದಾಜಿನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ವಿದೇಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಂತೆ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಅವನು ಬೆಲ್ಲದ ಡಬ್ಬ ತೋರಿಸಿ ' ಮಿಂಗ' ಕೊ.. ಎಂದು ಕೈ ಚಾಚಿದ. ಅಲ್ಲಿಂದ ನಂತರ ನಾವು ಪಾಯಸಕ್ಕೆ ಬೆಲ್ಲದ ಬದಲು ಮಿಂಗ ಹಾಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕಡ್ಲೆ ಎಂಬುದು 'ಹಂಡ'ವಾಯಿತು. ಪ್ಯಾಂಟು 'ಹ್ಯಾಮು' ಆಗಿ ಬದಲಾಗಿ, ಪೆನ್ನು 'ಹಮ್ಮು' ಆತು. ಕುಳಿತುಕೋ ಎಂಬುದು 'ತೀಕ' ಎಂದಾತು. ಈಗ ಅವನು ಶಿಕ್ಷಕನಾದ. ನಾನು ಕಲಿಯುತ್ತಲೇ ಹೋದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಪ್ರಪಂಚದ ಅತಿ ಸೌಂದರ್ಯಯುತ ಭಾಷೆಯ ಬಗೆಗೆ ಆಗಿನ ಅವನ ಜ್ಞಾನದ ಕಡಿಮೆ ಪಾಲು ಅನುಭವ ನನ್ನದಾದರೂ ಆ ಅನುಭವ ಕೊಟ್ಟ ಆನಂದದ ಬುತ್ತಿ ಜೀವನ ಪೂರ್ತಿ ನನ್ನೊಡನೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಅವನು ದೊಡ್ಡವನಾಗಿ ಹಲವಾರು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಒಂದಿಷ್ಟೂ ವ್ಯಾಕರಣ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದೇ ಮಾತನಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಆಗಿನ ಆ ಬಾಲಭಾಷೆ ನೀಡಿದ ಸಂತಸದ ಅನುಭೂತಿ ನನ್ನೊಳಗೆ ಈಗಲೂ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಉಳಿದಿರುವುದು, ಆಗಾಗ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವಂತಾಗಿ ನಗೆ ತರಿಸುವುದು ಅದರ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೇನು..!!</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<br /></div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-85786286156702514872014-09-14T09:49:00.000+05:302014-09-14T09:49:30.307+05:30ನವ್ವಾಲೆ ಬಂತಪ್ಪ ನವ್ವಾಲೆ.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhDbjbq2Ycw2McdP5enE_uPCrdz_khCEg9cnQdDOZGjlBkPCVG8Rs0pgTabQuPLsLMjQt3wNqmd9XMR21c1p1izrRzu-0CTSCviVlxD7Dfp52HgLdh3pf7KAREILZYzGCXx6wX7-AWgiU/s1600/Peacock+Dance+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhDbjbq2Ycw2McdP5enE_uPCrdz_khCEg9cnQdDOZGjlBkPCVG8Rs0pgTabQuPLsLMjQt3wNqmd9XMR21c1p1izrRzu-0CTSCviVlxD7Dfp52HgLdh3pf7KAREILZYzGCXx6wX7-AWgiU/s1600/Peacock+Dance+1.jpg" height="500" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತೋಟದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆಂದು ಗದಗದ ಕಡೆಯಿಂದ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾದ ಯುವಕರು ಬಂದಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧಾರಣ ಇಪ್ಪತ್ತರ ಹರೆಯದವರು. ಮುನ್ನಾದಿನ ಸಂಜೆ ಬಂದು ತೋಟದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ದ ಕ ಜಿಲ್ಲೆಗೆ ಹೀಗೆ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಕೆಲಸದವರು ಬರುವುದು ಮಾಮೂಲಿಯಾದರೂ ಅವರ ಕೆಲಸ ಹೇಗಿರಬಹುದೋ, ಸರಿಯಾಗಿ ಕತ್ತಿ ಗುದ್ದಲಿಯಾದ್ರೂ ಹಿಡಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೋ, ಅಡಿಕೆ ತೋಟದ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಒಗ್ಗುತ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅಂತನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಂಟು ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲಾ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಇರಲೇಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಟೈಮ್ ಟೇಬಲ್ ಕೊಟ್ಟಾಗಿತ್ತು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ಇನ್ನೂ ಬೆಳಕು ಮೂಡಿತ್ತಷ್ಟೇ.. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ತಿಂಡಿಯ ಸಿದ್ಧತೆಗೆ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೊರಗಿನ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಬಡ ಬಡನೆ ಯಾರೋ ಓಡಿ ಬಂದು ನಿಂತ ಸದ್ದಾಯಿತು. ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ ನಾಲ್ಕೂ ಯುವಕರು ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆತಂಕ ಹೊತ್ತು ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ರಾತ್ರಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಹಾವೇನಾದರೂ ಕಂಡು ಹೆದರಿದರೇನೋ ಎಂದುಕೊಂಡು ಇವರನ್ನು ಹೊರಗೆ ಕರೆದೆ ಹುಡುಗರ ವಿಚಾರಣೆಗಾಗಿ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಏನಾಯ್ತು ಅನ್ನುವ ಇವರ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಅವರೊಳಗೆ ಮುಖ ಮುಖ ನೋಡಿಕೊಂಡು ನೀನು ಹೇಳು ನೀನು ಹೇಳು ಅಂತ ಕಿತ್ತಾಡಲು ತೊಡಗಿದರು.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದಾಗ "ಅಲ್ಲಿ ತೋಟ್ದಾಗೆ ದೆವ್ವ ಇದೆ ಧನಿ.. ನಾವು ಇರಾಂಗಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ" ಅಂದರು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಇದು ಹೊಸ ವಿಷಯ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳದೆ ಕದ್ದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ದೆವ್ವ ಇವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದದ್ದಾದರೂ ಹೇಗಪ್ಪ ಎಂದು ಕುತೂಹಲಕ್ಕೊಳಗಾಗಿ "ಹೇಗಿತ್ತು ದೆವ್ವ" ಎಂದು ಎಂದು ಕೇಳಿದೆವು.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ನೋಡ್ಲಿಲ್ಲಾರಿ" ಎಂದ ಬಸವ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಅಯ್ಯೋ ನೋಡದೆ ದೆವ್ವ ಇದೆ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಹೇಗೆ" ಅಂದೆ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"ಕಿರ್ಚೋದು ಕೇಳಿಸ್ತೂರೀ ಅವ್ವಾರೇ" ಅಂದ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತಕ್ಷಣ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸ್ತಬ್ದರಾಗಿ ನಿಂತು "ಕೇಳ್ರೀ.. ಕೇಳ್ರೀ.. ಈವಾಗ್ಲೂ ಕೇಳಿಸ್ತದೆ" ಅಂದ ಒಬ್ಬ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹೌದು ಆಗ ನಮಗೂ ಕೇಳಿಸಿತ್ತು.. ದೆವ್ವದ ಸದ್ದಲ್ಲ ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ನವಿಲು ಕೂಗುವ ಶಬ್ಧ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನವಿಲಿನ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿರುವವರಿಗೆ ಆ ಕರ್ಕಶ ಸದ್ದು ಅವರೊಳಗಿನ ಹೆದರಿಕೆ ಎಂಬ ದೆವ್ವದ ಕಾಟವನ್ನು ಹೊರಗೆಳೆದಿತ್ತಷ್ಟೇ..</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLJc18tMHUgGBzl3GF1-3OpJ5sM4GMVfDFi6nHtUcXCqG5RZVi5aXpfx0QG-tnYeDiNuiRTeckhTHKI4H7KsPlRDkpvgokWajRwlR-878qLGjtH8ZKtQsh4GQ-uCMkjHZKeOl-KFJKwrE/s1600/Peacock+Dance+1A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLJc18tMHUgGBzl3GF1-3OpJ5sM4GMVfDFi6nHtUcXCqG5RZVi5aXpfx0QG-tnYeDiNuiRTeckhTHKI4H7KsPlRDkpvgokWajRwlR-878qLGjtH8ZKtQsh4GQ-uCMkjHZKeOl-KFJKwrE/s1600/Peacock+Dance+1A.jpg" height="502" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">'ಅದು ನವಿಲು .. ದೊಡ್ಡ ಹಕ್ಕಿ ಗೊತ್ತಲ್ಲಾ.. ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪಕ್ಷಿ' ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿವರಣೆ ನೀಡಿದರೂ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ನಂಬದೆ ಅರೆ ಬರೆ ಹೆದರಿಕೆಯಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ತೆರಳಿದ್ದರಾಗ ಅವರು.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಸುತ್ತು ಮುತ್ತೆಲ್ಲಾ ಕಾಡನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಇರುವ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ತರದ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಇದ್ದವು. ಕೇಳುವ ಮನಸ್ಸಿದ್ದರೆ ಇಡೀ ದಿನ ಅವುಗಳ ಸಂಗೀತ ಕಚೇರಿಯನ್ನು ಆಲಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಇಂಪಾಗಿ ಹಾಡುವ ಕೋಗಿಲೆಂದ ಹಿಡಿದು ಹೀಗೆ ಕರ್ಕಶ ಸ್ವರ ಹೊರಡಿಸಿ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸುವ ನವಿಲಿನವರೆಗೆ ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಹಕ್ಕಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವೇ ಒಂದು ಬೆಡಗು. ಅವುಗಳ ಬಿಂಕ ಬಿಗುಮಾನ, ಒನಪು ವಯ್ಯಾರ, ಬಣ್ಣಗಳ ಮೇಳ ಬೇರೆ ಯಾವ ವರ್ಗದಲ್ಲೂ ಕಾಣ ಸಿಗದು. ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲಾ ಮುಕುಟ ಇಟ್ಟಂತೆ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಸುಂದರ ಕಿರೀಟ ಹೊತ್ತ ಹಕ್ಕಿ ನವಿಲು. ಪಾಸಿನಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದಿದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಜಗತ್ತಿನ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನೆಲ್ಲ ಎರಕ ಹೊಯ್ದು ತಿದ್ದಿ ತೀಡಿ, ರಂಗು ಕೊಟ್ಟು, ಒಂದೆಡೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಅದು ನವಿಲಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನೂ ಆಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಅದ್ಭುತ ಸೊಬಗು ಅದರದ್ದು. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಗಂಡು ನವಿಲುಗಳು ತಮ್ಮ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆಸರಾದರೆ ಇದರ ಮುಂದೆ ಹೆಣ್ಣು ನವಿಲು ಅಷ್ಟೇನೂ ಆಕರ್ಷಣೀಯ ಎನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತ ಜುಟ್ಟನ್ನು ಕುಲುಕಿಸುತ್ತಾ ಗಂಭೀರ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅವುಗಳೆಲ್ಲಾ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದಾಗ ನಮ್ಮ ನಾ ಬೊಗಳುವುದನ್ನು ಕೂಡಾ ಮರೆತು ಅವುಗಳ ಕಡೆಗೆ ಅಚ್ಚರಿಯ ನೋಟ ಬೀರುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಸಾಮಾನ್ಯ ನೋಟ.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ತನ್ನ ಜೊತೆಗಾತಿಯನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಲು ಕುಣಿಯುವ ಗಂಡು ನವಿಲನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕು. ಕಣ್ಣುಗಳು ಪಾವನಗೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ನೃತ್ಯ ವೈಭವ. ಹೊತ್ತು ನಡೆಯಲೇ ಭಾರವೆನಿಸುವ ತನ್ನ ಗರಿಗಳನ್ನು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಅರಳಿಸುತ್ತದೆ. ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಎತ್ತಿ ಇಡುತ್ತಾ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಗರಿಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ. ಉರುಟುರುಟಾಗಿ ಸುಳಿದು ಕುಣಿಯುತ್ತದೆ. ಈ ಮೋಹಕ ದೃಶ್ಯದ ವರ್ಣನೆಯನ್ನು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಪುರೂಪವಾದ ಈ ಸೊಬಗನ್ನು ಅದೃಷ್ಟ ಇದ್ದವರು ನೋಡಿಯೇ ಸವಿಯಬೇಕಷ್ಟೇ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಗೆಂದು ಇವುಗಳು ಗದ್ದೆಗಿಳಿದರೆ ಮುದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಯಾರೂ ಇವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಕೂರುವುದಿಲ್ಲ. ದೊಣ್ಣೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಹ್ಹಾ ಹ್ಹೋ.. ಹೋಗು.. ಅಂತ ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕಿ ಓಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇವುಗಳ ಉಪಟಳ ಇವುಗಳಿಂದಾಗುವ ಬೆಳೆ ಹಾನಿ ಸಾಮಾನ್ಯದ್ದಲ್ಲ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> ನಮ್ಮ ಹಳೇ ತಲೆಯ ಕೆಲಸದವನ ಪ್ರಕಾರ ಇವುಗಳನ್ನು ಕೊಂದರೆ ಕೇಸ್ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭಯದ ಜೊತೆಗೆ ಇವುಗಳ ಮಾಂಸ ಭಕ್ಷಣೆಗೆ ಅಡ್ಡಿ ಮಾಡುವ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಾರವೂ ಜೊತೆಗಿದೆ. ನವಿಲುಗಳ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಯ ಆಹಾರ ಹಾವು. ಇಡೀ ಇಡೀ ಹಾವುಗಳನ್ನು ಗುಳುಂ ಮಾಡುವ ಇವುಗಳ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇಡಿಯಾದ ಹಾವುಗಳು ಹಾಗೆ ಹಾಗೆಯೇ ಸಿಗುತ್ತವಂತೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇವುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾದ ಕಾರಣ ನವಿಲಿನ ಸಂತತಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFwOMyajk-qKykvvOFnCaD-BjgQwmz3S3jVTIzlHO2zkiWPNXj8SdClOkdq1U5Tpu5IDxJFa1wUDX4t2u-M88I9ziDGI57F4Hu34558sOsMUxmMQPFCyLPwWRnrSeYuowJklfo9BL3Vl4/s1600/Peacock+Dance+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFwOMyajk-qKykvvOFnCaD-BjgQwmz3S3jVTIzlHO2zkiWPNXj8SdClOkdq1U5Tpu5IDxJFa1wUDX4t2u-M88I9ziDGI57F4Hu34558sOsMUxmMQPFCyLPwWRnrSeYuowJklfo9BL3Vl4/s1600/Peacock+Dance+2.jpg" height="486" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ನವಿಲಿನ ಗರಿಗಳ ಹಲವು ಕರ ಕುಶಲ ವಸ್ತುಗಳು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳ ಹಿಂದೆ ನವಿಲುಗಳ ಮಾರಣ ಹೋಮದ ಕರಾಳ ಛಾಯೆದೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಗರಿ ತುಪ್ಪಳ ಚರ್ಮ ಬಳಸಿ ತಯಾರಿಸುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಜನ ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಅವುಗಳು ಬದುಕಿಕೊಂಡಾವು. ಈ ದಿಕ್ಕಿನತ್ತ ಜನರೇ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿ ಅಂತಹ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಬೇಕಿದೆ. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟು ಚೆಂದದ ನವಿಲು ಸಾಕಿದರೇನು ಎಂಬ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿದೆಯೇ.. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಆಗಬೇಕಾದ ಕಾರ್ಯ ನವಿಲು ಹಿಡಿಯುವುದಲ್ಲವೇ.. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸುಲಭ ಉಪಾಯ ನಾನು ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಇದು ನನ್ನ ಪತಿರಾಯರು ನನಗೆ ಹೇಳಿದ ಗುಟ್ಟು. ಆದರೂ ಆತ್ಮೀಯರಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲೇ ತಾನೇ ಗುಟ್ಟುಗಳು ಇರುವುದು. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxAMMbB7fbaTJ7PjfYMWMnQgSdNGv6SPXL393mCijLjsBWoY0kwEzc5HN0tiNtFNT55kqL25sv7tuCVqcrMIDJbIjmNfqWPvEztk9TW6XrJPMvd3TZAk4MYVY2OTc-_OMS0M9LwyYsMEU/s1600/Peacock+Dance+2A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxAMMbB7fbaTJ7PjfYMWMnQgSdNGv6SPXL393mCijLjsBWoY0kwEzc5HN0tiNtFNT55kqL25sv7tuCVqcrMIDJbIjmNfqWPvEztk9TW6XrJPMvd3TZAk4MYVY2OTc-_OMS0M9LwyYsMEU/s1600/Peacock+Dance+2A.jpg" height="434" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲಿಗೆ ಬಿಸಿಲು ಏರುವ ಮುನ್ನ ನವಿಲು ಇರುವ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ನಿಮಗ್ಯಾವ ನವಿಲನ್ನು ಹಿಡಿಯಬೇಕೆಂದಿದೆಯೋ ನೋಡಿ. ಈಗ ಅದರ ತಲೆಗೆ ಒಂದು ದಪ್ಪದ ಬೆಣ್ಣೆ ಮುದ್ದೆಯನ್ನಿಡಿ. ಬಿಸಿಲು ಏರಿದಂತೆಲ್ಲಾ ಬೆಣ್ಣೆ ಕರಗಿ ನವಿಲಿನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಇಳಿದು ಮಯ ಮಯವಾಗಿ ಅದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಕಾಣದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಅದನ್ನು ಪಕ್ಕನೆ ಹಿಡಿದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ತಂದು ಸಾಕಿಕೊಳ್ಳಿ. ಹೇಗಿತ್ತು ಈ ಉಪಾಯ.. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕೊನೆಯ ಕಿಡಿ..</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">ಕಾಡಿನ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಊರೊಳಗೆ ಬರಲು ಕಾರಣ ಕಾಡಿನ ನಾಶ. ಅದು ನಮ್ಮ ಗಮನದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಅವೂ ಉಳಿದಾವು, ನಾವೂ ಉಳಿದೇವು.. ನೀವೇನಂತೀರಾ.. </span></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-29055348402016686702014-08-22T10:38:00.000+05:302014-08-22T10:38:17.159+05:30ಕಥೆಯಾದ ಹೊತ್ತು .. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
ಅಜ್ಜ, </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಮನೆಯ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ಹೆಕ್ಕಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮಗ, </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಇದನ್ನು ಕಟ್ಟಬೇಕಾದರೆ ತಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಕಷ್ಟ ನಷ್ಟಗಳ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ತನ್ನ ಸಾಧನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುತ್ತಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊಮ್ಮಗ, </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತಾನು ಬಿಡಿಸಿದ ಮನೆಯ ಚಿತ್ರ ಸರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಹಾಳೆಗಳನ್ನು ಹರಿದು ಹರಿದು ಬಿಸುಡುತ್ತಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6_uazP5fxohVC4SJaIHXPaGwHvrQY1wXXEZxz1-U7ZXFXgUuEbd_WcRWmbCYVWwArkR3RW0grho0PIIeWc1HytFUc1KfQaTvS32ktiUK185IwyJJrpR0ASKNXzU62SQ_0QdUIChoPYmc/s1600/Parivalagalu+R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6_uazP5fxohVC4SJaIHXPaGwHvrQY1wXXEZxz1-U7ZXFXgUuEbd_WcRWmbCYVWwArkR3RW0grho0PIIeWc1HytFUc1KfQaTvS32ktiUK185IwyJJrpR0ASKNXzU62SQ_0QdUIChoPYmc/s1600/Parivalagalu+R.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಪಾರಿವಾಳಗಳು, </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೊಸದಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ ಗೂಡಿಗೆ ಜಾಗವೆಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದವು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-67835500178495872602014-07-10T07:51:00.002+05:302014-07-10T11:54:01.933+05:30ಕರ್ಣನ ಗೆಲುವು <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕರ್ಣನ ರಥ ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹೋಗಿದೆ. ಅರ್ಜುನನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಅರ್ಜುನಾ 'ಕಲಹಕಾನುವರೀಗಲಲಸದು ಮತವು ಬಿಲುಹೀನ ಶರಹೀನ ಸಲೆ ವಾಹನಗಳ ಬಲಹೀನರಲ್ಲಿ ಸಲೆ ಬಲ್ಲಿದವ ನೀನು ನಿಲುವೊಂದು ಕ್ಷಣಕೆ ಸಿಲುಕಿರ್ದ ರಥವೆತ್ತುತಲೆ ಬರ್ಪೆ ರಣಕೆ' </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg32zWUyqSZimebX7n5ZmjjgWpl6FQaRO5Ne5ElDcuUZELZX1jFyeqdLTNlMV11GD2YpvVF40H-JDIjUDGP42j6rjVhS3jlq8iGHcLx-aTaB8eDQeiLtz6fVqQQ7rNcunK_xaDU9aqohMs/s1600/Karnavasana+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg32zWUyqSZimebX7n5ZmjjgWpl6FQaRO5Ne5ElDcuUZELZX1jFyeqdLTNlMV11GD2YpvVF40H-JDIjUDGP42j6rjVhS3jlq8iGHcLx-aTaB8eDQeiLtz6fVqQQ7rNcunK_xaDU9aqohMs/s1600/Karnavasana+1.jpg" height="640" width="604" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಯುದ್ದದಲ್ಲೂ ನೀತಿಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಬೆನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಓಡುವವನ ಮೇಲೆ ಯಾರೂ ಯುದ್ದ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಆಯುಧವಿಲ್ಲದ ಬಲಹೀನನಾದವನ ಜೊತೆ ಕಲಹ ಸಲ್ಲದು. ನಿನಗೆ ತಿಳಿಯದಿರುವುದು ಏನಿದೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಲ್ಲು ರಥವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನೊಡನೆ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೇನೆ'. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅರ್ಜುನನಿಗೂ ಕರ್ಣನ ಮಾತುಗಳು ತಪ್ಪೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಯಮಗಳು ಇರುವುದೇ ಹಾಗೇ ತಾನೇ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಒಪ್ಪಿದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ರಥವನ್ನೆತ್ತುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿರುತ್ತಾನೆ ಕರ್ಣ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆಗಲೇ ಕೃಷ್ಣ ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ಕರ್ಣನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲು ಆದೇಶಿಸುತ್ತಾನೆ. ವೈರಿಗಳಿಗೆ ಆಪತ್ತು ಬಂದಾಗಲೇ ಕೊಲ್ಲುವುದು ರಾಜಧರ್ಮ.ಕಾಯುವುದೇನನ್ನು ..ಹಿಡಿ ಬಿಲ್ಲು ತೊಡು ಬಾಣ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕರ್ಣನ ಬೆನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ ಅರ್ಜುನನಿಗೆ.. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬಿಲ್ಲು ಬಾಣಗಳನ್ನು ಕೆಳಗಿಟ್ಟು ಯಾವುದೋ ಭಾವನೆಗಳ ಆವೇಗಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿದ್ದಾನೆ ಅರ್ಜುನ.ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ವೈರಿಯಾಗಿದ್ದ ಕರ್ಣ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಆಪ್ತನಾಗುತ್ತಾನೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಂಗಲಾಚುತ್ತಾನೆ ಕೃಷ್ಣನಲ್ಲಿ .. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮನಸಿಜ ಪಿತ ನೀನು ಮಾತಿಲಿ ಬಿಟ್ಟಾಡು ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎನ್ನ ಮನದಲಿ ಹಲವು ಹಂಬಲಿಸುತಲಿರ್ಪುದು ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಧನುವೆತ್ತಲಾರೆ ಕೂರ್ಗಣೆ ತೊಡಲಾರೆನು ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೇಣೆನಗೀಸು ಪಗೆಗಾಣದಾತನ ಮೇಲಿನ್ನು ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಪೊಡವಿ ಪಾಲಕನಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ತೋರುತಲಿದೆ ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವನೋ ಸಂಬಂಧಿಯೋ ತಿಳಿಯದು ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಡೆಯದೆನ್ನಯ ಮಾರ್ಗಣಂಗಳಾತನ ಮೇಲೆ ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ದೇವ ನುಡಿ ನುಡಿ ಮರೆಮಾಜಬೇಡ ಯಥಾರ್ಥವ ಕರ್ಣನಾರೈ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇಲ್ಲಿ ಕವಿ ಅರ್ಜುನನ ವಿಲಾಪವನ್ನು, ಅವನ ಮನದಾಳದ ನೋವನ್ನು ಸರಳ ಶಬ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುತ್ತಾನೆ. ಕಣ್ಣರಿಯದಿದ್ದರೂ ಕರುಳರಿಯದೇ ಎಂಬ ಮಾತು ನೆನಪಾಗುವುದು ಈಗಲೇ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಲ್ಲಬಹುದೇ ಕರ್ಣನನ್ನು ಎಂಬುದು ಅರ್ಜುನನ ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ.ಕೊಲ್ಲಬಾರದವನನ್ನು ಎಂಬುದೇ ಅವನ ಇಚ್ಛೆ. ಕೊಲ್ಲದಿರಲು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾನೆ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ಕೃಷ್ಣಾ ನಾನೀಗ ಕೊಲ್ಲಲಾರೆ ಕರ್ಣನನ್ನು.. ಅವನ ಜೊತೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬಂಧವೊಂದು ಬೆಸೆದಿದೆ. ಆ ನಂಟಿನ ಅಂಟು ಬಿಗಿಯಾಗಿದೆ. ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದಷ್ಟು..ನಿನಗೆ ತಿಳಿಯದಿದ್ದುದು ಯಾವುದಿದೆ ಜಗದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಬಿಡು ನನಗೆ ಯಾರಿವನು ಈ ಕರ್ಣ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಿಲ್ಲನ್ನೆತ್ತಲಾರೆನಯ್ಯಾ.. ಬಾಣವನ್ನು ಗುರಿಡಲಾರೆ ಅವನೆಡೆಗೆ.. ಸಮರವೆಸಗಬೇಕಾದರೆ ಹಗೆ ಬೇಕು.. ನನಗೆ ಅವನ ಮೇಲೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಆ ಭಾವನೆಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ ನನ್ನಣ್ಣ ಧರ್ಮರಾಯನಿಂದಲೂ ಈತನೇ ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಿಯವಾಗಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಹೇಳಬಾರದೇ ಯಾರವನು?'</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೇಳಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ.. ಇವನು ನಿನ್ನ ಅಣ್ಣ ಎಂದು..ಕೃಷ್ಣನಲ್ಲದೇ ಬೇರೆ ಯಾರೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ನಿಜ ನುಡಿಯುವ ಅಪಾಯವಿತ್ತು. ಯುದ್ಧವಲ್ಲಿಗೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿತ್ತೇನೋ? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣ ಹಾಗೆ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ.. ಕರ್ಣನ ಪಾಪಗಳ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ.. ರೊಚ್ಚಿಗೆಬ್ಬಿಸುತ್ತಾನೆ ಅರ್ಜುನನನ್ನು.. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyyPYW_F1GlIxfnLhm-wuSUAAnheQK-FtANB6TuuO0xv4bdat4nDxB1qerk6BR_sx416vp_eBxOBvUR4QO5Q8Q1SnNkK5nhGWQEDz2ycfDz_1GXsLfM61ETmYTPZUwyBdzfPEdJ6pv3XI/s1600/Karnavasana+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyyPYW_F1GlIxfnLhm-wuSUAAnheQK-FtANB6TuuO0xv4bdat4nDxB1qerk6BR_sx416vp_eBxOBvUR4QO5Q8Q1SnNkK5nhGWQEDz2ycfDz_1GXsLfM61ETmYTPZUwyBdzfPEdJ6pv3XI/s1600/Karnavasana+2.jpg" height="390" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ಏನು ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿದೆ ನಿನಗೆ ಅರ್ಜುನಾ.. ಎಷ್ಟೆಷ್ಟು ಮೋಸವೆಸಗಿದ್ದಾನೆ ಇವನು ಲೆಕ್ಕಹಾಕು.. ಆಗೆಂದಾದರು ಸಂಬಂಧಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪಾರು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆಯೇ? ಇವನು ನಿನ್ನ ಬಂಧುವೆಂತಾದಾನು? ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ಮೋಸದಿಂದ ನಿನ್ನ ಕಂದನನ್ನು ಕೊಂದವನಲ್ಲವೇ ಇವನು.ಏನಾದರೂ ಸಂಬಂಧವೋ ಅನುಬಂಧವೋ ಇದ್ದೀತೆಂದು ಎತ್ತಿದ ಕತ್ತಿ ಕೆಳಗಿಳುಹಿದ್ದಾನೆಯೇ? ಯುದ್ಧಭೂಮಿಗೆ ಬಂದು ಬಂಧುತ್ವವನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಡ.. ಕೊಂದು ಕಳೆ ..' </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತರೆಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅರ್ಜುನನ ಬಾಣ ಕರ್ಣನೆದೆಗೆ ತಾಕಿ ಕರ್ಣ ಕುಸಿಯುತ್ತಾನೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡುವುದು ಈಗಲೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕರ್ಣನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ ಅರ್ಜುನ ಯಾರೆಂದು..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ತನಗೂ ಅವನಿಗೂ ಇರುವ ಬಂಧುತ್ವವೇನೆಂದು.. ಆದರೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಆ ಬಂಧನದ ಪಾಶಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕದೆ ಒಡೆಯನ ಉಪ್ಪಿನ ಋಣ ತೀರಿಸುವೆಂದು ಮಾಡಬಾರದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕೃಷ್ಣನಿಗೂ ತಿಳಿದಿದೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಬಂಧವೇನೆಂದು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನ್ಯಾಯಾನ್ಯಾಯಗಳ ತಕ್ಕಡಿಯಲ್ಲಿ ತೂಗಿದಾಗ ಕರ್ಣನ ಪಾಪಗಳ ತೂಕ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಗೊಂದು ವೇಳೆ ಸತ್ಯ ಹೇಳಿದ್ದರೆ.. ಕರ್ಣ ಬದುಕಬಹುದಿತ್ತು.. ಆದರೆ ಅದು ಅವನ ಸೋಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ದ್ರೌಪದಿಯ ಮುಖ ನೋಡುವ ನೈತಿಕ ಹಕ್ಕನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಕರ್ಣ, ಸುಭದ್ರೆಯ ಮಗನ ಹಂತಕ ಕರ್ಣ, ಪಾಂಡವರನ್ನು ಅವಮಾನಿಸುವ ಯಾವ ಕ್ಷಣವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಬಳಸಿದ್ದ ಕರ್ಣ.. ಸಾಯದೇ ಉಳಿದರೆ ಗೌರವವಿತ್ತೇ ಅವನಿಗೆ.. ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ನರಳಬೇಕಿತ್ತವನು.. ಅವನ ಗೆಲುವು ಇದ್ದುದ್ದು ಸಾವಿನಲ್ಲಿಯೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"> ಕೃಷ್ಣನ ಆಲೋಚನೆಯೂ ಅದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಕರ್ಣನನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಅರ್ಜುನನನ್ನೂ ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಒಂದು ಬಾಣ.. ಎರಡು ಗುರಿ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<br />
<br /></div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-37115380782327352972014-07-03T11:27:00.000+05:302014-07-03T11:27:24.964+05:30ಜ್ವರ ಬರುವ ಹಾಗಿದೇ.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfqqrRC-ITOiiUqsv0CJA33ckDoacUF6AAqg0S9wSnLA6Ff7wCUhcBlZKPB28KFzeMe1jtBhzinjpfoQrHZRdJPPAVmjc6Y-I2poAfngDud8d8YTRED3aGd6u8Hpd9IQiP2ROSd2dKhIw/s1600/Jwara+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfqqrRC-ITOiiUqsv0CJA33ckDoacUF6AAqg0S9wSnLA6Ff7wCUhcBlZKPB28KFzeMe1jtBhzinjpfoQrHZRdJPPAVmjc6Y-I2poAfngDud8d8YTRED3aGd6u8Hpd9IQiP2ROSd2dKhIw/s1600/Jwara+2.jpg" height="388" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಘಟ್ಟ ಹತ್ತಿ ಇಳಿದಿದ್ದು ಬರೀ ನೆವ ಅಷ್ಟೇ.. ಅಲ್ಲಿ ಮಳೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಉರಿ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾಡಿ ಮನೆ ಸೇರಿದರೆ ಯಾಕೋ ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಬಿಸಿಯಾದಂತೇ, ಕಣ್ಣುಗಳು ಬೆಂಕಿಯುಗುಳುವಂತಾ ಅನುಭವ. 'ನಾಸಿಕವೂ ಸಂಪಿಗೆಯಂತೇ..' ಎಂದು ನನ್ನ ಮಾಮೂಲು ಕಿರುಚು ಕಂಠದಲ್ಲಿ ಹಾಡ ಹೊರಟರೆ ಅದು 'ದಾಸಿಕಬೂ ದಪ್ಪಿಗೆಯತ್ತೇ' ಎಂದು ಕೇಳಿಸಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆಹಾ.. 'ಜ್ವರ ಬರುವ ಹಾಗಿದೆ.. ಹಾಸಿಗೆಯು ಹಾಕಿದೆ.. ಸುಮ್ಮನಲ್ಲಿ ಮಲಗು ಎಂದು ನನಗೆ ಹೇಳಬಾರದೇ' ರಾಗವಾಗಿ ಇವರಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದೆ. ಹೀಗೆ ಕೇಳಿದರೆ ಸಂಗೀತ ಪ್ರಿಯರಾದ ಅವರ ತಲೆ ಅಲುಗೀತು ಎಂಬ ಆಸೆ ನನ್ನದು. "ನಂಗೆ ಒಂದ್ಲೋಟ ಬಿಸಿ ಚಹಾ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ಮತ್ತೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾದ್ರು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡು" ಎಂದು ಅಭಯ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡಿದರು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಷ್ಟೇ ತಾನೇ.. 'ಬಸ್ ದೋ ಮಿನಿಟ್.. ಆದ್ರೆ ಆಮೇಲೆ ನಾನಾಗಿ ಏಳುವವರೆಗೆ ಏಳಿಸಬಾರದು..' ಅಂತ ಮೊದಲೇ ಆರ್ಡರ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿ ನವಿಲಿನ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನಡೆದೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಹಗಲೇ ನನಗೆ ನಿದ್ರಾ ಭಾಗ್ಯ ಒಲಿಯುವುದು ಯಾರಿಗಾದರೂ ಪಥ್ಯವಾದೀತೇ..?? ಮೊಬೈಲ್ ನಾನಿಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎತ್ತಿ 'ಹಲೋ' ಎಂದರೆ ನನ್ನ ಬದಲಾದ ಸ್ವರದಿಂದ ವಿಚಲಿತಳಾದ ನನ್ನ ಗೆಳತಿ 'ನೀನು ನೀನೆಯೋ' ಎಂದು ಪರಮ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗದಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದನ್ನು ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಎಸೆದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾನೇಕೆ ಸುಮ್ಮನುಳಿಯಲಿ ಹೇಳಿ.. 'ನಾನು ನಾನೇ' ಎಂದೆ ಆಗಷ್ಟೇ ಮೋಕ್ಷ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾದ ಸ್ಟೈಲಿನಲ್ಲಿ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ಏನಾಗಿದೆಯೇ ನಿನ್ನ ಸ್ವರಕ್ಕೆ.. ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಆಗುಂಬೆ ಘಾಟಿ ಏರಿದೆಯಲ್ಲ..ಮೊದಲೇ ಗಿಣಿಗೆ ಹೇಳುವಂತೆ ಹೇಳಿದೆ. ನಂಗೀಗ ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜೆ ಹಾಕುವಂತೆ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗೋಣ. ನಾನೂ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ .. ಕೇಳಿದೆಯಾ ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು.. ನನ್ನ ಬೇಸರದ ನಿಟ್ಟುಸಿರಿನ ತಾಪ, ಶಾಪ ನಿನಗೆ ತಟ್ಟದೇ ಇದ್ದೀತೇ.. ಅನುಭವಿಸು ಈಗ' ಎಂದು ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿ ಕಾರಿದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ಇದೇನು ಮಹಾ ಬಿಡೇ..ಎಂತೆಂತಾ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿದವಳಲ್ಲ ನಾನು .. ಈ ಪುಟುಗೋಸಿ ಜ್ವರಕ್ಕೆ ಹೆದರುವುದುಂಟೇ.. ಒಂಚೂರು ರೆಸ್ಟ್ ತೆಗೊಂಡ್ರೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತೆ' ಎಂದು ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚಿಗೆ ತಣ್ಣೀರೆರೆದೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ಅವಳೆಲ್ಲಿ ಬಿಡುತ್ತಾಳೆ ..'ಮೈ ಕೈಯೆಲ್ಲಾ ನೋಯ್ತಾ ಇದೆಯೇನೇ..? ಕೈಕಾಲಿನ ಕೀಲುಗಳೆಲ್ಲ ಸರಾಗವಾಗಿ ಮಡಿಚಿ ಬಿಡಿಸಿ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ..? ಉಸಿರಾಟ ಸರಿ ಇದೆ ಅಲ್ವಾ.. ?' ಕಣ್ಣಲ್ಲೇನು ನೀರು ಬರ್ತಿಲ್ಲಾ ತಾನೇ..? ಬಾಯಿ ರುಚಿ ಸರಿ ಇದೆಯಾ, ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಆಹಾರ ಎಲ್ಲಾ ಸೇರುತ್ತೆ ತಾನೇ? ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮಾದರಿಯ ಎರಡನೇ ಸುತ್ತಿನ ಪ್ರಶ್ನಾವಳಿಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಎಸೆದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಈಗ್ಯಾಕೋ ಕೊಂಚ ಗಾಭರಿಯಾದರೂ ತೋರಗೊಡದೆ, ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಎದ್ದು ಕೈ ಕಾಲು ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಮಾಡಿ , ಬಗ್ಗಿ ಎದ್ದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡು ಗಂಟು, ಕೀಲುಗಳೆಲ್ಲಾ ಮೊದಲಿನಂತೆ ವರ್ಕ್ ಆಗ್ತಾ ಇದೆ ಎಂದು ದೃಢಪಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. ಉಸಿರಾಟ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಇರುವುದರಿಂದ ತಾನೇ ನಾನು ಜೀವಂತವಾಗಿರೋದು..ಹಾಗಾಗಿ ಅದರ ಸಮಸ್ಯೆಯೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಈರುಳ್ಳಿ ಹೆಚ್ಚುವಾಗಲೂ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಹನಿ ನೀರು ಬಾರದ ಗೂಬೆ ಕಣ್ಣಿನೋಳೆಂಬ ಖ್ಯಾತಿವೆತ್ತ ನನ್ನನ್ನು ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಬರಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂದು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಈ ಯಕಶ್ಚಿತ್ ಜ್ವರಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣೀರಿಳಿಸುವ ಧೈರ್ಯ ಬಂದೀತೇ..ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಅವಳು ಕೇಳಿದ ಆಹಾರದ ಸಂಗತಿ ಯಾಕೋ ಉತ್ತರಿಸಲು ಕೊಂಚ ಗಲಿಬಿಲಿ ಅನ್ನಿಸಿತು. ನಾಲ್ಕು ದೋಸೆ ಗುಳುಂ ಮಾಡಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಅರ್ಧ ಲೀಟರ್ ಜ್ಯೂಸ್ ಎಂಬ ದ್ರಾವಕವನ್ನೆರೆದುಕೊಂಡು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತಷ್ಟೇ, ಹಾಗಾಗಿ ಈಗ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ ಪುನಃ ಗಂಟಲಿನಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ತುರುಕೋಣ ಎಂದರೆ ಸ್ಥಳವೇ ಇಲ್ಲ !</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನನ್ನ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಗೆಳತಿ.. ಯಾಕೇ .. ಏನಾಯ್ತು.. ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇಲ್ಲ.. ಅಂದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ಇಲ್ಲಾ ಕಣೇ, ಏನೂ ಇಲ್ಲ.. ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಯಾಗೇ ಇದ್ದೀನಿ' ಅಂದೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" height="480" width="640" /></a><span style="font-size: large;"> ಅವಳು ಮತ್ತೆ ' ನಂಗ್ಯಾಕೋ ನಿಂಗೆ ಇಲಿ ಜ್ವರಾನೋ, ಮಂಗನ ಜ್ವರಾನೋ, ಕೋಳಿ ಜ್ವರಾನೋ ಬಂದಿರ್ಬೇಕು ಅಂತ ಡೌಟು ಕಣೇ.. ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಿನ್ನನ್ನಿನ್ನೂ ಮನುಷ್ಯ ಜಾತಿ ಅಂತ ಯಾರೂ ಒಪ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಸಿದ್ಧ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದೆ ಅಷ್ಟೇ.. ಯಾವ್ದಕ್ಕೂ ಡಾಕ್ಟ್ರ ಹತ್ರ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಬ್ಲಡ್ ಚೆಕ್ ಅಪ್ ಮಾಡಿಸ್ಕೊಳ್ಳೇ ಅಂತ ಬಾಂಬೆಸೆದು ನಾನು ಬಯ್ಯಲು ಬಾಯ್ದೆರೆಯುವ ಮೊದಲೇ ಫೋನಿರಿಸಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: large;"></span></a><span style="font-size: large;">ನನಗೂ ಜ್ವರಕ್ಕೂ ಅವಿನಾಭಾವ ನಂಟು. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಊರಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಜ್ವರ ಬಂದಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ಧಿ ಗೊತ್ತಾದರೆ ಸಾಕು,ನನ್ನಮ್ಮ ನನಗೆ ಮಫ್ಲರು, ಶಾಲು, ಸ್ವೆಟರು ಹೊದೆಸಿ ಸನ್ಮಾನ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನಗೆ ಜ್ವರ ಬಂದರೆ ಬೇಗ ವಾಸಿ ಆಗೋದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ. ಡಾಕ್ಟರರಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಕ್ಲಿನಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅವರ ಕಿಟ್ ನಿಂದ ನಾಲ್ಕಾರು ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದಿರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.ತಣ್ಣೀರ ಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಲು ಬಟ್ಟೆ ರೆಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮ ಜ್ವರ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಇಣುಕದ ಹಾಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಹೇಗೋ ಜ್ವರ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.ಆಗ ಅಮ್ಮ, ನಂಗೊತ್ತಿತ್ತು .. ಇವ್ಳಿಗೆ ಜ್ವರ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ .. ನೋಡಿ ನಾನು ಮೊದ್ಲೇ ಎಲ್ಲಾ ರೆಡಿ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕಾಯ್ತು" ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಾ ತನ್ನ ಸಿದ್ಧತೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪ್ರಯೋಗಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲಿಗೆ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತಂದು ತುರುಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಮಾತ್ರೆಗಳ ಬಣ್ಣವೇನೋ ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದರೂ ಅದರ ಕಹಿ ಮತ್ತು ವಾಸನೆಯನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೇ ಅವಳ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಮೆಲ್ಲನೆ ಮಂಚದ ಕೆಳಗೆ ಎಸೆದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಹೊತ್ತು ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನ ಕೈ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತ್ರೆಗಳೆಲ್ಲ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಂಚದಡಿ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಜ್ವರವೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಯೇ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು.ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮನ ತಣ್ಣೀರು ಪಟ್ಟಿ ಎಂಬ ಶಿಕ್ಷೆ. ಬೆಚ್ಚಗೆ ಹೊದ್ದರೂ ಚಳಿಯಾಗಿ ಗಡಗಡನೆ ನಡುಗುವ ನನ್ನ ತಲೆಗೆ ತಣ್ಣೀರಲ್ಲಿ ಅದ್ದಿದ ಬಟ್ಟೆ ಇಟ್ಟಾಗ ನರಕ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ತಣಿಯದ ನನ್ನ ಜ್ವರಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪನೇ ಮದ್ದು ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಅಪ್ಪನ ಟ್ರೀಟ್ ಮೆಂಟ್ ಅಂತೂ ಇನ್ನೂ ಹಿಂಸೆಯದ್ದು. ನನ್ನ ನರಪೇತಲ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಮಾಂಸ ಅನ್ನುವುದೇನಾದ್ರು ಇದೆಯಾ ಅಂತ ಹುಡುಕಿ 'ವ್ಹೋ' ಎಂದು ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸುತ್ತಲೇ ಸೂಜಿ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಒಮ್ಮೆ ಮಂಚದ ಕೆಳಗೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಳೆ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳ ಸ್ಥಳಾಂತರವೆಂಬ ಉತ್ಕತನಕ್ಕೆ, ಜಿರಳೆಗಳು ತಿಂದು ಅಳಿದುಳಿದಿದ್ದ ಮಾತ್ರೆಗಳ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದವು. ಹೀಗೆ ನನ್ನ 'ಲಾಂಗ್ ಲಿವ್' ಜ್ವರದ ಕಾರಣ ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ನಂತರ ನಾನು ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ ಆಗುವವರೆಗೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿರುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ, ನುಂಗಿ ಆಯಿತು ಎಂದರೂ ಬಿಡದೇ ಯಶೋದೆ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಹೇಳಿದಂತೆ ಬಾಯಿ ತೆರೆದು ತೋರಿಸು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಮಾತ್ರೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯವಾದ ಮೇಲೆಯೇ ನಿರ್ಗಮಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ನನಗೆ ಈ ಜ್ವರ ಅಂದರೆ ಯಾಕೋ 'ಪ್ಯಾರ್ಗೆ ಆಗ್ಬಿಟ್ಟೈತೆ'.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅದಕ್ಕೂ ಕಾರಣಗಳಿಲ್ಲದಿಲ್ಲ. ಜ್ವರ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಾಡುವ ರೋಗವಾದರೂ, ಅದರಿಂದ ಆಗುವ ಉಪಕಾರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗಿನ್ನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತೆ ಹಾಗಾಗಿ ಜ್ವರವನ್ನೂ ಇಷ್ಟ ಪಡುವವರಿದ್ದಾರೆಯೇ ಎಂಬ ಸಂದೇಹ ನಿಮ್ಮೊಳಗಿರುವುದು..!!</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾನಾಗ ಆರನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಗಣಿತ ಹೇಳಿಕೊಡಲು ಹೊಸದಾಗಿ ಒಬ್ಬರು ಟೀಚರ್ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅವರು ಗಣಿತವನ್ನು ಬೋರ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೆ ಕೋಲಿನಿಂದ ಬರೆ ಎಳೆದು ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಕ್ಲಾಸು ಎಂದರೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಡುಕ. ಇನ್ನು ಗಣಿತ ಟೆಸ್ಟ್ ಅನ್ನುವುದು ಹೇಗಿರಬಹುದು ನೀವೇ ಊಹಿಸಿ. 'ನಾಡಿದ್ದು ಟೆಸ್ಟ್ ಇದೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸರಿ ಕಲಿತು ಬನ್ನಿ' ಎಂದು ಬೆತ್ತ ಝಳಪಿಸುತ್ತಾ ನುಡಿದು ಕ್ಲಾಸಿನಿಂದ ಹೊರ ಹೋಗಿದ್ದರು ಆ ದಿನ. ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಟೆಸ್ಟ್ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ದಿನ ನಾನು ಜ್ವರದಿಂದ ಮುಸುಕೆಳೆದು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಾ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ಟೆಸ್ಟ್ ಮುಗಿದು ಆನ್ಸರ್ ಶೀಟ್ ಹಿಡಿದು ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಎರಡು ಬೆತ್ತದ ಸಮೇತವೇ ಬಂದಿದ್ದರು. ಆ ದಿನ ಇಡೀ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಕೂತವಳೆಂದರೆ ನಾನೊಬ್ಬಳೇ.. ಇದು ಜ್ವರದ ಮಹಿಮೆಯಲ್ಲದೇ ಇನ್ನೇನು ಹೇಳಿ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮನೆಗೆ 'ನಾರದನ ಹೆಣ್ರೂಪ' ಎಂದೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಕಾಶತ್ತೆ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂದಿದ್ದರು. ಅವರು ಯಾರದೇ ಮನೆಗೆ ನುಗ್ಗಿದರೂ ಸಾಕು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಮಾತಿನ ಚಕಮಕಿ ಗ್ಯಾರಂಟಿ. 'ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅವ್ಳು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ಲು, ಕೇಳಿ ನಂಗೆ ಮನಸ್ಸು ತಡೀಲಿಲ್ಲ ಕಣೇ ಹೇಳೋಣಾ ಅಂತ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೆ ನೋಡಮ್ಮಾ..' ಎಂದು ಆಣೆ ಪ್ರಮಾಣಗಳ ಸಾಕ್ಷಿಗಳೊಂದಿಗೆ ನಂಬುವಂತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆ ಹೊಂದಿದವರು ಅವರು. ಅಂತವರು ಬಂದು ಹೋದರೆ ತ್ಸುನಾಮಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಾನಿ ನಿಶ್ಚಿತ ಎಂದು ತಿಳಿದ ನಾನು 'ಅಯ್ಯೋ ಕಾಶತ್ತೇ.. ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ರಿಗೂ ಜೋರು ಜ್ವರ ಕಣ್ರೀ..ನೀವು ಬರ್ತೀನಿ ಅಂದಿದ್ದು ತುಂಬಾನೇ ಕುಶಿ ಆಯ್ತು ನೋಡಿ. ಕಷ್ಟಕ್ಕಾಗಬೇಕಾದರೆ ನಮ್ಮವರೇ ಆಗ್ಬೇಕು ಅಲ್ವಾ.. ಬನ್ನಿ .. ಎಲ್ರೂ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದೀವಿ.. ಅದೇನೋ ಚಿಕೂನ್ ಗುನ್ಯಾ ಅಂತೆ. ಬಂದು ನಮ್ಗೆಲ್ಲ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗಂಜೀನಾದ್ರು ಬೇಯ್ಸಿ ಹಾಕಿ' ಎಂದೆ. ಕಾಶತ್ತೆ ಬಾರದೇ ಈಗೊಂದೆರಡು ವರ್ಷದ ಮೇಲಾಯಿತು. ಇದೂ ಜ್ವರದ ಹಿರಿಮೆಯೇ ತಾನೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದಿಷ್ಟೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಇದೇನು ಮಹಾ ಅನ್ನಬಹುದಿತ್ತು .. ಆದರೆ ನನ್ನ ಜ್ವರದ ಮಹಿಮೆ ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅದೇನಾಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ದೇವರು ದಿಂಡರನ್ನೆಲ್ಲ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ನಮ್ಮಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಾಶಿ ಯಾತ್ರೆಯ ಹಂಬಲ ಸುರು ಆಯಿತು. ಯಾರ್ಯಾರನ್ನೋ ಕೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸಿನ ಹೆಸರು ದಾರಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಗುರುತು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆಗೆಲ್ಲ ಈಗಿನಂತೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಸುದ್ಧಿಗಳು ಒಂದೂರಿಂದ ಇನ್ನೊಂದೂರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಆ ಸುದ್ಧಿಯ ವಿವರದ ಕಾಗದ ಬಂದು ತಲುಪುವ ಮೊದಲೇ ನಾವು ರಜೆಗೆ ಅಜ್ಜನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವುದು ಎಂದು ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡು ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಕುಶಿ ಆಗಿ ಕಾಶಿ ಯಾತ್ರೆಗೆ ನಾವೂ ಅವರೊಡನೆ ಹೋಗುವುದೆಂದಾಯಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾಳೆ ಹೊರಡುವ ದಿನ ಎಂದಾದರೆ ಅದರ ಮೊದಲಿನ ದಿನವೇ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಜ್ವರ ನಾನು ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ನನ್ನನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿತು. ಅದೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ವರ ಅಲ್ಲ. ಮೈಯೆಲ್ಲ ಕೆಂಡದಂತೆ ಸುಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವಂತೆಯೂ ಇಲ್ಲ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತೆಯೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಸಂದಿಗ್ದ ಎದುರಾಯಿತು. ಅಜ್ಜಿ ಆಗ ' ಎಂತ ಯಾತ್ರೆಯೂ ಬೇಡ, ಕೂಸಿಂಗೆ ಮೊದಲು ಉಷಾರಾಗಲಿ, ಮತ್ತೆಲ್ಲ ಹೋಪಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಪದು" ಎಂದು ತೀರ್ಪಿತ್ತು ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಗಂಟು ಮೂಟೆ ಬಿಚ್ಚಿ ನನ್ನ ಸೇವೆಗೆ ನಿಂತರು. ಒಂದೆರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ ಜ್ವರ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತಾದರೂ ಪೂರ್ತಿ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಜ ಡಾಕ್ಟರ್ ಹತ್ತಿರ ಮದ್ದಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಬರುವಾಗ ತಂದ ಸುದ್ಧಿ ಹೆದರಿಕೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಅದೇನೆಂದರೆ ಆ ದಿನ ಕಾಶಿ ಯಾತ್ರೆಗೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಹೋಗಬೇಕಿದ್ದ ಬಸ್ಸು ಪಲ್ಟಿ ಹೊಡೆದು ಕೆಲವರು ಸತ್ತು ಹಲವರಿಗೆ ಗಂಭೀರ ಏಟಾಗಿತ್ತು.ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನನ್ನ ಜ್ವರಕ್ಕೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲರೂ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ ಅದನ್ನು ಹೊಗಳಿದ್ದೇ ಹೊಗಳಿದ್ದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇಂತಿರ್ಪ ಜ್ವರ ಬಂದರೆ ಬೇಡ ಅನ್ನೋರು ಉಂಟೇ ನೀವೇ ಹೇಳಿ. ಅಯ್ಯೋ ಇದು ಜ್ವರ ಏರಿ ಹೇಳ್ತಾ ಇರೋ ಬಡಬಡಿಕೆ ಅಲ್ಲಾ.. ನನ್ನ ನಂಬಿ ಪ್ಲೀಸ್.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
</div>
<!-- Blogger automated replacement: "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" --><!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-mOcp8hV_Y4k%2FU7TwJL5cWiI%2FAAAAAAAABEw%2FfWM2KwoRuR0%2Fs1600%2FJwara%2B1B.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5iK20douKKzzFTWEgRlav5nKZEqFetub8CTk5hhJrn5UfW9eCnMFZ1ddSwhVmAzjjXoZbDsoM55m01LGlUfv6JQaON2drqpbFnwEu4Chh4u7lbN3ce4QLuevue_74JKknZO7sMEvqwoE/s1600/Jwara+1B.jpg" -->Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-58071611921945889782014-06-09T15:14:00.000+05:302014-06-09T15:14:26.790+05:30ಅವನು<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnWP2ajec5QjCJpCc1v2s-1LMsPbF9_kabRmQ0HhyKaXWgxwURNowA6sIi7EMgJBbMPFts7MrszMo0Pl1mxpQI0joMhCuNcB4uxGG33imRKdQwSGQSEwA244dSjHt-8caKH7rxgIvmu7M/s1600/DSC00368_edited.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnWP2ajec5QjCJpCc1v2s-1LMsPbF9_kabRmQ0HhyKaXWgxwURNowA6sIi7EMgJBbMPFts7MrszMo0Pl1mxpQI0joMhCuNcB4uxGG33imRKdQwSGQSEwA244dSjHt-8caKH7rxgIvmu7M/s1600/DSC00368_edited.jpg" height="388" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅವಳಿಗೆ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಚಳಿಗಾಳಿ ಮುಖಕ್ಕೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಬೆವರ ಹನಿ. ಮೈಯಲ್ಲೇನೋ ನಡುಕ. ಎದೆ ಬಡಿತದ ಸದ್ದು ಅವಳಿಗೇ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ತನ್ನನ್ನು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ನೋಡದೆಯೂ ತಿಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು.. ಪ್ರತಿ ದಿನ ನೋಡುವವನೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ಇಂದು ಇಷ್ಟು ಜನರ ಎದುರಲ್ಲೇನಾದರೂ ಅವನು ಮಾತನಾಡಿದರೆ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುದುರಿದಳು. ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂತು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬೇರೇನೂ ಮಾಡಲರಿಯದೇ ಅವಳು ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕರ್ಚೀಫನ್ನು ಕೆಳ ಹಾಕಿ ಅದನ್ನು ಹುಡುಕುವಂತೆ ನಟನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಬಗ್ಗಿದಳು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಅಲ್ಲಿಯೇ ತಟಸ್ಥವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದು ಅವಳಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು. ಬಗ್ಗಿಸಿದ ತಲೆಯನ್ನು ಎತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೆಲ್ಲನೆ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಸದ್ದು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಚಲಿಸತೊಡಗಿತು. ಅಬ್ಬಾ ಎಂದು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಅವನ ಕಡೆಗೆ ನೋಡದೇ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಸ್ಸು ನಿಂತಿತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲರೂ ಇಳಿಯುವ ಮೊದಲೇ ಅವನು ಬಾಗಿಲಿನ ಕೆಳಗಿಳಿದು ನಿಂತಿದ್ದ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಜಾರದಂತೆ ಪಿನ್ ಮಾಡಿದ್ದ ಚೂಡಿದಾರದ ಶಾಲನ್ನು ಸುಮ್ಮಸುಮ್ಮನೆ ಎಳೆದೆಳೆದು ಸರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅವನ ಪಕ್ಕದಿಂದ ದಾಟಲು ಪ್ರಯತ್ಸಿಸಿದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೂ ಅವನ ಮೊಗದ ಭಾವವನ್ನು ಈಕ್ಷಿಸುವ ಕುತೂಹಲ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾರದೇ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿದ್ದಳಷ್ಟೇ..</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">'ನಾಳೆಯಿಂದ ಬಸ್ ಪಾಸ್ ತಾರದೇ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಹತ್ತಬೇಡಿ..' ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕೇಳುವಂತೆ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಹೇಳಿ, 'ರೈಟ್' ಎಂದು ಕಿರುಚುತ್ತಾ ಬಸ್ಸೇರಿದ ಅವನ ಅಂಗಿಯ ಖಾಕಿ ಬಣ್ಣ ಅವಳ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಮೆಲ್ಲನೆ ಮರೆಯಾಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-7999058510239283982014-05-05T10:36:00.001+05:302014-06-09T15:14:42.755+05:30ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರೇಮಕಥೆ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಾಗಿಲ ಬದಿಯಲ್ಲಿ 41+ 2 ಸೀಟುಗಳು ಎಂಬ ಅರೆಮಾಸಿದ ಪೈಂಟಿನ ಬರಹವನ್ನು ಹೊತ್ತ ಬಸ್ಸು ನನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿತು. ಚುರುಕಿನಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ಟಿಲೇರಿ ಡ್ರೈವರನ ಎಡಬದಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿ ಸ್ಥಳವಾದ ಅಡ್ಡ ಸೀಟಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತೆ. ಎಂದಿನಂತೆ ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿದಿದ್ದು ಮಹಿಳೆಯರ ಸೀಟಿನ ನಿಶ್ಚಿತ ಜಾಗದೆಡೆಗೆ. ಅವಳು ನಸು ನಾಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಮುಗುಳು ನಗೆ ಬೀರುತ್ತಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಓದುಗ ಮಹಾಶಯರು ಕಥೆಯ ತಲೆ ಬರಹವನ್ನು ಮೊದಲೇ ಓದಿದ್ದರೆ ಇದು ನನ್ನ ಕಥೆಯೇ ಎಂದು ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಭವವುಂಟು. ಆದರೆ ನೀವೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಹಾಗಾಗದು ಎನ್ನುವ ಸದಾಶಯ ನನ್ನದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾನು ಈ ಬಸ್ಸಿನ ಅಜ್ಜನ ಕಾಲದಿಂದಲೇ ಇದರ ಸಹಸವಾರ. ನನ್ನ ಸರ್ವೀಸಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇದೇ ರೂಟಿನಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮೊದಲಿನೆರಡು ಬಸ್ಸುಗಳು ನಮ್ಮ ಕರಾವಳಿಯ ಉಪ್ಪು ಗಾಳಿಯ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದು, ಎತ್ತರ ತಗ್ಗಿನ ತಿರುವು ಮುರುವಿನ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿ ಸುಳಿದು ಬಸವಳಿದು ಗೂರಲು ರೋಗ ಅಂಟಿ ಸತ್ತೇ ಹೋಗಿದ್ದವು. ಅಂದರೆ ನನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೋಗಲೇಬೇಕಾದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಮೂರನೆಯದು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನನ್ನ ಯೌವನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಗಳಿಸಿಟ್ಟ ಅಷ್ಟು ಆಸ್ತಿಯನ್ನೇ ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿಯಂತೆ ಕರಗಿಸುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ಸಹಿಸಲಾಗದೇ ಅಪ್ಪನೇ ಯಾರ್ಯಾರ ವಶೀಲಿ ಮಾಡಿ ನನಗೆ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕನಾಗಿ ಕೆಲಸ ಕೊಡಿಸಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ನನ್ನ ಜೀವನ ಇದೇ ಆರು ಚಕ್ರದ ಗಾಡಿಯನ್ನೇರುತ್ತಲೇ ಚಲಿಸಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಏನೋ ಈ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಚರಾಚರಗಳೂ, ಪ್ರ್ಯಾಂ.. ಎನ್ನುವ ಹಾರನ್ನು, ಕ್ರೀಂ.. ಎಂದೊರಲುವ ಬ್ರೇಕು, ದಡ ಬಡ ಸದ್ದೆಸಗುವ ಬಸ್ಸಿನ ಶರೀರ.. ಹೀಗೆ ಸಕಲವೂ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಪರಿಚಯದ ನಗೆ ಬೀರಿದಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ಶಿಕ್ಷಕ ವೃತ್ತಿಧರ್ಮದಂತೆ ಮುಖ ಗಂಟಿಕ್ಕಿಕೊಂಡೇ ಬಸ್ಸೇರುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಬಸ್ಸಿನೊಳಗಿನ ಲೋಕದ ಪರಿಚಯವೇ ಕಡಿಮೆಯಿತ್ತು. ಆದರೀಗ ಘನ ಸರ್ಕಾರದವರು ನನ್ನ ಕೆಲಸದಿಂದ ನನಗೆ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಡಿಸಿ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಣ್ಣುವಂತೆ ಪೆನ್ಷನ್ ಕೊಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಸರ್ವೀಸಿನ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಾಡುವುದೇನು ಎಂಬುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಕುಳಿತರೆ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕಾಗಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಭಯಕ್ಕೆ ನಾನು ನಿತ್ಯವೂ ಈ ಬಸ್ಸೇರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬಸ್ಸಿನ ಸಕಲ ಆಗುಹೋಗುಗಳನ್ನು ಗಮನವಿಟ್ಟು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗ ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಆದ ಕಾರಣ ಕಥೆಯ ನಾಯಕ ನಾನಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದೀರಿ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_ZYNH_jOnxK4v40tR-Od-rXVe68KKNsBPyOwVBUJvUkg90WAr5kB7TMUEzJJImEF6kUI-iCv6Ow3q6OrEr1Q14c_fSvukHpPWHzQt8Wjq6dFcpsLRvi6CHZx_sTAQAZDg_00Q5WVo1Dc/s1600/snehada+kadalalli+WAAW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_ZYNH_jOnxK4v40tR-Od-rXVe68KKNsBPyOwVBUJvUkg90WAr5kB7TMUEzJJImEF6kUI-iCv6Ow3q6OrEr1Q14c_fSvukHpPWHzQt8Wjq6dFcpsLRvi6CHZx_sTAQAZDg_00Q5WVo1Dc/s1600/snehada+kadalalli+WAAW.jpg" height="425" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನನ್ನ ಕಣ್ಣೋಟ ಮಹಿಳೆಯರಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಾದ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತಗೊಂಡಿತ್ತು ಎಂದೆನಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕಥಾ ನಾಯಕಿ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೊಬೈಲನ್ನು ನಸು ನಾಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಮುಗುಳು ನಗೆ ಬೀರಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳಿಂದ ಸರಿಯಾಗಿ ಎರಡು ಸೀಟು ಹಿಂದೆ ಟೈಟ್ ಜೀನ್ಸು, ಬ್ರೈಟು ಮುಖ ಹೊತ್ತ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ 'ಮೈಸೂರ್ ಸಿಲ್ಕ್ ಪ್ಯಾಲೆಸ್' ಎಂಬ ಹೆಸರು ಹೊತ್ತ ಕಡು ಹಳದಿಯ, ನುಣುಪಾದ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಲಕೋಟೆಯನ್ನು ತನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲಿಟ್ಟು ಅದರ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿಗೆಯಷ್ಟಗಲದ ತನ್ನ ಮೊಬೈಲನ್ನು ಮಲಗಿಸಿ ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಹುಡುಗಿಯ ಕಡೆ ಕಳ್ಳ ನೋಟ ಬೀರುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದ.ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಯಾವ ಮಾಯೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಬಂಧಿಸಿತ್ತೋ ಏನೋ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾನು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತು ಸರಿಯಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷ ಕಳೆದೊಡನೆ ಅವಳು ತನ್ನ ಮೊಬೈಲನ್ನು ಪರ್ಸಿನೊಳಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಚೂಡಿದಾರದ ಶಾಲನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ತನ್ನಿಂದ ಎರಡು ಸೀಟು ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತ ಹುಡುಗನ ಕಡೆಗೊಂದು ಕಣ್ಬಾಣ ಎಸೆದು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿ ತನ್ನಂತೆ ಇಳಿಯ ಹೊರಟ ಉಳಿದ ಹುಡುಗಿಯರ ಸಾಲನ್ನು ಸೇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ 'ಕ್ಯಾsಷ್ಯೂ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ' ಎಂಬ ಬೋರ್ಡು ಹಾಕಿದ ಕಟ್ಟಡದೆಡೆಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳ ಶಾಲಿನ ಕುಚ್ಚಿನ ತುದಿಯ ನೂಲೂ ಮರೆಯಾಗುವವರೆಗೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುವ ಯುವಕ ಮತ್ತೆ ಅನಾಥನಂತೆ ಇತ್ತ ತಿರುಗಿ, ತನ್ನ ಮೊಬೈಲನ್ನು ಕುಳಿತಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಪಾಂಟಿನ ಕಿಸೆಗೆ ಸೇರಿಸುವ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮುಂದಿನ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣುವ 'ಗಣೇಶ್ ಗ್ಯಾರೇಜ್' ಎಂಬಲ್ಲಿಗೆ ಅವನ ಬೆಳಗಿನ ಪಯಣದ ಕೊನೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹಾಗೆಂದು ಅವರು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಲವೂ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡದ್ದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅವರ ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ಅದೆಲ್ಲಿಯೋ, ಯಾವೂರಲ್ಲಿಯೋ ನಡೆದ ಕೋಮುಗಲಭೆ ಎಂಬ ಹಳಸಲು ಪದಕ್ಕೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಒದಗಿಸುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ, ಬೇರೇನೂ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ ಕೆಲ ನಮ್ಮೂರ ಯುವಕರೂ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಧುಮುಕಿದ್ದರು.ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಾನು ಗಮನಿಸದ ಇದೇ ಈ ಕಥೆಯ ನಾಯಕಿ ಆಗಷ್ಟೇ ತಾನಿಳಿಯುವ ಜಾಗ ಬಂತೆಂದು ಎದ್ದು ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಆಗಲೇ ಬಸ್ಸಿನ ಗಾಜಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಕಲ್ಲೊಂದು ಅಪ್ಪಳಿಸಿ ಗಾಜನ್ನು ಭೇದಿಸಿತ್ತು. ಹೆದರಿದ ಹರಿಣಿಯಂತಾದ ಆಕೆ ಆ ಆಘಾತಕ್ಕೋ, ಬಸ್ಸಿನ ಡ್ರೈವರ್ ಅದೇ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅದುಮಿದ ಬ್ರೇಕಿಗೋ ವಾಲಾಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಯುವಕನ ಮಡಿಲಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದರಿಂದ ಯುವಕನ ಮೈಗೆ ಮಿಂಚು ಬಡಿದು, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕ್ಷಾತ್ರ ತೇಜನ್ನು ಉಕ್ಕೇರಿ ' ಯಾವನವನು ... ಮಗ, ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಲ್ಲೆಸದವನು, ಧೈರ್ಯವಿದ್ದರೆ ಬಾ ಮುಂದೆ' ಎಂದು ಹುಡುಗಿಯ ತೋಳನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿಯೇ ಹಿಡಿದು ಯಕ್ಷಗಾನದ ಆರ್ಭಟೆ ತೆಗೆದೇ ಬಿಟ್ಟ. ಆ ದಿನ ಮುಂದಿನ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಇಳಿಯಬೇಕಾದ ಆತ ಅಲ್ಲೇ ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಇಳಿದು ಅವಳು ಅವಳ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿ ಗೇಟ್ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆಯೇ ಬಂದಿದ್ದು. ಬಸ್ಸಿನವರು ಕೂಡಾ ಆತನ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಕೊಡುವವರಂತೆ ಅವನು ಬರುವವರೆಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿಯೇ ಇದ್ದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತಿನದೆಲ್ಲಾ ನೀವು ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಹಾಗೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳು ತನ್ನ ಸ್ಟಾಪ್ ಬರುವಾಗಲೂ ಏಳದೇ, ಆ ದಿನ ಇವನೂ ತನ್ನ ಗ್ಯಾರೇಜ್ ಕಡೆ ಮೊಗ ತಿರುಗಿಸದೇ ಅದರ ನಂತರದ ಪಿಕ್ಚರ್ ಥಿಯೇಟರ್ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೂ ಬೇರೇನೂ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ನಾನೂ ಅವರ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೇ ಇಳಿದು ಥಿಯೇಟರಿನೊಳಗೆ ನುಗ್ಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಳಗೆ ನಡೆದೊಡನೇ ಅವರ ಕೈ ಕೈ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಣ್ಣೂ ಕೂಡುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ನನಗದು ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೊನೆಯ ಸ್ಟಾಪ್ ಆದ ಬೀಚಿನ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಿಸಿಯಾದ ಮರಳ ಮೇಲೆ ಹಾಯಾಗಿ ಕುಳಿತು ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುವವರಂತೆ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಕುಳಿತು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗಂತೂ ನಾನು ನನ್ನ ಬೋಳು ಮಂಡೆಗೆ ಬಿಸಿಯ ಝಳ ತಡೆಯಲಸಾಧ್ಯವಾಗಿ ಈ ಊರಿಗೆ ಬೀಚ್ ಯಾಕೆ ಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ಶಪಿಸಿದ್ದಿತ್ತು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇದಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮೂರ ಪಾರ್ಕಿನ ಲಂಟಾನ ಬಲ್ಲೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಚಾಚಿ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ಅವರನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲೇ ಇರುವ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೋ, ಮರದ ಬೊಡ್ಡೆಯ ಮೇಲೋ ತಮ್ಮ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಕೆತ್ತಿ ಅಮರ ಶಿಲ್ಪಿಯ ಫೋಸ್ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗನನ್ನು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ಕೂರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೀಗೆ ಅವರ ಪ್ರೇಮ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ನಿರ್ಮಲವಾಗುತ್ತಾ ಸಾಗಿದಂತೆ ನನಗೆ ನೋಡುವ ಕೆಲಸ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಇನ್ನು ಮುಂದಿನದನ್ನು ಕೇಳಲು ನೀವು ಆತುರರಾಗಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ ಆದರೇನು ಮಾಡಲಿ ಹೊತ್ತಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹರೆಯ ಬಂದವರಂತೆ ಅವರ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ಅಲೆದುದಕ್ಕೋ ಏನೋ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಾಲು ಗಂಟು ನೋವು ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಅದು ನೋವು ಎಂದರೆ ಅಂತಿಂತದಲ್ಲ.. ಕಾಲೆತ್ತಿ ಇಡುವುದೇ ನರಕಯಾತನೆಯಾಯಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ನನ್ನ ಬಸ್ಸು ಪ್ರಯಾಣ ನಿಂತೇ ಹೋಯಿತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸುಮಾರು ಎರಡು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳೇ ಉರುಳಿತ್ತು ನಾನು ಮನೆಯಿಂದ ಅಲುಗಾಡದೇ.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೀಗ ಕಾಲು ನೋವಿಗೆ ಕೊನೆಯ ಪರಿಹಾರವಾಗಿ ಆಪರೇಷನ್ ಸೂಕ್ತ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರಿಂದ ದೊಡ್ಡಾಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿ ರೂಮ್ ನಂ. 302 ರ ಖಾಯಂವಾಸಿಯಾಗಿಯೇ ಎರಡು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದಿತ್ತು. ಈಗ ಡಾಕ್ಟರು ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾರಿಡಾರಿನಲ್ಲೇ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ನಡೆದಾಡಬೇಕೆಂದು ಸೂಚಿಸಿದ ಕಾರಣ ನಾನು ಮಲಗಿ ಬೇಸರಾದಾಗ ಅದನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆ ದಿನವೂ ಅತ್ತಿತ್ತ ಠಳಾಯಿಸುತ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದರೆ ಅವಳನ್ನು ಕಂಡದ್ದು. ತುಂಬಿದ ಬಸುರಿಯನ್ನು ಸೀದಾ ನನ್ನೆದುರಿದ್ದ ಲೇಬರ್ ರೂಮಿಗೆ ಕರೆದೊದ್ದರು. ನನಗೂ ಈ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಲೇಬರ್ ರೂಮಿನ ಎದುರು ನಡೆದಾದುವುದೆಂದರೆ ಅತಿ ಪ್ರಿಯ. ಅಲ್ಲಿನ ಕಾತರತೆ, ಹೊಸ ಜೀವದ ಸ್ವಾಗತಕ್ಕೆ ಸಂಭ್ರಮದ ಸಿದ್ದತೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿರಾಸೆ. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನನ್ನ ಅಳತೆಯಲ್ಲಿ ಅಳೆಯುವುದು ನನಗೆ ಪ್ರಿಯವಾಗಿತ್ತು. ಮತ್ತೂ ಒಂದು ಗುಟ್ಟಿನ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ಈ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕ್ಯಾಂಟೀನಿನ ಒಂದೇ ರುಚಿಯ ನೀರು ಬಣ್ಣದ ಸಾರು, ಮೆಣಸಿನ ಬಣ್ಣದ ಸಾಂಬಾರು ಎಂಬ ಮತ್ತೊಂದು ನೀರು ಇದನ್ನೇ ತಿಂದು ತಿಂದು ಬಾಯಿ ರುಚಿ ಸತ್ತಿರುವಾಗ ಈ ವಾರ್ಡಿನ ಎದುರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೊಸ ಜೀವ ಹುಟ್ಟಿದ ಸಂತಸಕ್ಕಾಗಿ ಜನರು ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದ ಲಾಡು, ಮೈಸೂರ್ ಪಾಕ್, ಪೇಡೆಗಳೇ ನನ್ನ ಜಿಹ್ವೆಯನ್ನು ಜೀವಂತವಿಡುತ್ತಿದ್ದುದು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆ ದಿನ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಅಚ್ಚರಿ ಕಾದಿತ್ತು. ಅದೇ ಬಸ್ಸಿನ ಯುವಕ ಲೇಬರ್ ವಾರ್ಡಿನ ಹೊರಗೆ ಮುಖ ಕಿವುಚಿಕೊಂಡು ಅತ್ತಿತ್ತ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಉರಿದ ಹಸಿರು ಲೈಟಿನ ಕೆಳಗಿನ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಎರಗಿ ಒಳಗಿನ ಪಲಿತಾಂಶಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂದ. ನರ್ಸೊಬ್ಬಳು ಇಣುಕಿ ಇವನ ಮುಖ ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಾ 'ಹೆಣ್ಣು ಮಗು' ಎಂದು ಹೇಳಿ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಳು. ನಿಂತಲ್ಲೇ ಕುಪ್ಪಳಿಸಿದ. ಅವನು ಮೊದಲೇ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ದೊಡ್ಡ ಡಬ್ಬದಿಂದ ಸೋನ್ ಪಾಪ್ಡಿ ಹಂಚತೊಡಗಿದ.ನನ್ನ ಕೈಗೂ ಒಂದು ತುಂಡು ಬಿದ್ದಿತು. ಅದರ ನವಿರಾದ ಎಳೆಗಳನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತಾ ಈ ಸೋನ್ ಪಪ್ಡಿಯನ್ನು ಯಾರು ಕಂಡು ಹಿಡಿದರಪ್ಪಾ ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುತ್ತಾ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಆ ಯುವಕ ದೂರಕ್ಕೆ ನಡೆದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಂದ ಮರೆಯಾದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಲೇಬರ್ ವಾರ್ಡ್ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು. ಹೊರಗೆ ನಿಂತಿದ್ದವರು ಎದ್ದು ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತರು. ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಸ್ಟ್ರೆಚರಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ ಹೊರಗೆ ಕರೆತರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವಳ ಜೊತೆ ಇದ್ದವರಾರೋ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ಮೋತೀ ಚೂರ್ ಲಡ್ಡೊಂದನ್ನು ತುರುಕಿ 'ಗಂಡು ಮಗು' ಎಂದರು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳನ್ನು ರೂಮ್ ನಂ. 337 ಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದರೆ ಅವನು ರೂಂ. ನಂ. 372ರಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial;">-- </span></span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-67174995910721187682014-04-20T19:58:00.000+05:302014-04-20T19:58:34.255+05:30ಆಪರೇಷನ್ ಸ್ಪೈಡರ್<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3qwvOn6oVXppYQv4jHw0w9ADiWQJmWzdyrBovMsLvX1Ey4GWbrvkteqvwOlnpLFgB4ooXegy_33iF8qSi4XeEqtAh16jIucyfHaBoit_NFWcluPCW9v1j-nWfdP9Q8ZWSkVQdQ5hGcIg/s1600/Bete+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3qwvOn6oVXppYQv4jHw0w9ADiWQJmWzdyrBovMsLvX1Ey4GWbrvkteqvwOlnpLFgB4ooXegy_33iF8qSi4XeEqtAh16jIucyfHaBoit_NFWcluPCW9v1j-nWfdP9Q8ZWSkVQdQ5hGcIg/s1600/Bete+3.jpg" height="582" width="640" /></a><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕುಳಿತು ಮಾಡಲೇನೂ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದ್ದರೆ ನಾನು ಜೇಡನ ಬಲೆಯನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊಸ ಆಟ ಆಡಲು ಹೊರಡುತ್ತೇನೆ.ಇದು ನಾನು ಮತ್ತು ಜೇಡ ಮಾತ್ರ ಆಡುವ ಆಟ. ಈ ಆಟ ಕೂಡಾ ಕುತೂಹಲದ್ದೇ .. ಸುಮ್ಮನೆ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ತರಗೆಲೆಯನ್ನು ಜೇಡನ ಬಲೆಗೆ ಎಸೆದು ಸ್ವಲ್ಪ ಅಲುಗಾಡಿಸುವುದು. ಕೂಡಲೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಜೇಡ ಬಂದು ಬಲೆಯೊಳಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಎಲೆಯನ್ನು ಪ್ರಾಣಿಯೆಂದು ತಿಳಿದು ಹಿಡಿದು ಅಮುಕಿ ಸಾಯಿಸಲು ಹೊರಡುತ್ತದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBytOKXUFUtgAiqscntM27CpqCb4YtTOXcjZdD3CSkUmVvfTJcwJVjVIrBZy_lb2C7AQILw9pWmq9um9YmT_aYuj74l7MSLN2mOg_PQ8g2q1UYjxLv6896gMgfdAOpZx5yJfqnNw2yyqA/s1600/bete+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBytOKXUFUtgAiqscntM27CpqCb4YtTOXcjZdD3CSkUmVvfTJcwJVjVIrBZy_lb2C7AQILw9pWmq9um9YmT_aYuj74l7MSLN2mOg_PQ8g2q1UYjxLv6896gMgfdAOpZx5yJfqnNw2yyqA/s1600/bete+1.jpg" height="558" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"> ಅದು ತನ್ನ ಆಹಾರವಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ಅದು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಇದೆಯಲ್ಲ ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಚ್ಚರಿ ತರುವಂತಹದ್ದು. ಮೆಲ್ಲನೆ ಎಲೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ಸುತ್ತಿ ತನ್ನ ಬಲೆಯ ಎಳೆ ಕಡಿಯದಂತೆ ಅದನ್ನು ನಾಜೂಕಾಗಿ ಬೇರ್ಪಡಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಬಂಧಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಸಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬೀಳಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಡಿ ರೇಖೆಗಳಿಗೆ ಒಂದು ವಿಸಿಟ್ ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲೂ ಏನೂ ಕಸಗಿಸ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ನೂಲೇಣಿ ಹಿಡಿದು ಮೇಲಕ್ಕೇರಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಆಡಲು ನನಗೂ ಮಿಸ್ಟರ್ ಕ್ಲೀನಪ್ಪ ಜೇಡನಿಗೂ ಬೇಸರ ಎಂಬುದೇ ಇಲ್ಲ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigm138CZ3ogUIpdLEUJPIbk7CFpCI6bcpB9-zK6Uqc3M_KqWXYNav3jMFrH35mSrW_mjpzwf57FGh9takUWFkvfg95eLPVDjM0bri5OhufzVldOtAtTDB67KZkvAkCznyyMQfBsJJ7cEA/s1600/Bete+6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigm138CZ3ogUIpdLEUJPIbk7CFpCI6bcpB9-zK6Uqc3M_KqWXYNav3jMFrH35mSrW_mjpzwf57FGh9takUWFkvfg95eLPVDjM0bri5OhufzVldOtAtTDB67KZkvAkCznyyMQfBsJJ7cEA/s1600/Bete+6.jpg" height="530" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಆದರೆ ಇವತ್ತು ನಾನು ಅದರ ಬಲೆಯ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗುವಾಗಲೇ ಒಂದು ಅನಾಹುತ ನಡೆದೇ ಹೋಗಿತ್ತು. 'ಪಾತರಗಿತ್ತಿ ಪಕ್ಕ ನೋಡಿದ್ಯೇನೆ ಅಕ್ಕಾ..' ಅಂತ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಹಾಡು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಂತ ಆ ಚಿಟ್ಟೆ ಜಂಬದಲ್ಲೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಆಗಸದತ್ತಲೇ ಮೊಗ ಮಾಡಿ ಹಾರುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ..ಅರೆಕ್ಷಣದ ಚಂಚಲತೆ ಸಾಕಿತ್ತು ಬಲಿಯಾಗಲು .. ಪಕ್ಕನೆ ಬರಿಗಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣದ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಬಲೆಯೊಳಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಅಂಟಂಟು .. ಇಬ್ಬೀ.. ಕೊಳಕು.. ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅತ್ತಿತ್ತ ಹೊಯ್ದಾಡಿತು. ಇಷ್ಟೇ ಸೂಚನೆ ಸಾಕು ಆ ಬೇಟೆಗಾರನಿಗೆ ತನ್ನ ಬಲೆಯೊಳಗೆ ಮಿಕವೊಂದು ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದೆ.. ಇನ್ನೇನಿದ್ದರೂ ಭೂರಿ ಭೋಜನದ ಸಂಭ್ರಮ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು.. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮತ್ತಿನ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಬಲವಾದ ಎಂಟು ಕಾಲು, ವಿಕಾರ ಮೊಗ ಹೊತ್ತ ಆ ರಕ್ಕಸ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟ. ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದಿಷ್ಟೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ಪಕ್ಕಾ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಎಂದರೆ ಅವೆಲ್ಲಾ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲೇ ನಡೆದುಬಿಡುವಂತಹವುಗಳು.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಂದದ್ದೇ ತನ್ನ ಬಲವಾದ ಕಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟು ಅದರ ಅಲುಗಾಟ ನಿಲ್ಲುವವರೆಗೆ ಅದನ್ನು ಕಚ್ಚಿ ಹಿಡಿಯಿತು. ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯವಾದ ಕೂಡಲೇ ಆದನ್ನಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೊಂದು ಸಲ ಅತ್ತಿತ್ತ ಅವಲೋಕನ ಮಾಡಿತು. ಮತ್ತೆ ಚಿಟ್ಟೆಯ ಕಳೇಬರದ ಕಡೆ ಸುಳಿದಾಡಿತು.ಇನ್ನೇನಿಲ್ಲಾ ಆಹಾರ ಸಿಕ್ಕಿದಲ್ಲಿಗೆ ಕಥೆ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಅದಕ್ಕೆ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸವಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ? </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUvotzWGpj6N48fa3IpE3wAXH2Sue5nQ9nxVV2jjLsZ4dJbMXfcgWwysPeD5RMmPqOSKEBO_-955xUaOmRA5b0GOSin7pLSQmB_z1mYBKFr9ihDEn6_1bhMCNDmfEFBJer3jbw62mPbR4/s1600/Bete+5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUvotzWGpj6N48fa3IpE3wAXH2Sue5nQ9nxVV2jjLsZ4dJbMXfcgWwysPeD5RMmPqOSKEBO_-955xUaOmRA5b0GOSin7pLSQmB_z1mYBKFr9ihDEn6_1bhMCNDmfEFBJer3jbw62mPbR4/s1600/Bete+5.jpg" height="480" width="640" /></a><span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<br />
<br />
<span style="color: #222222; font-family: arial; font-size: large;">ಯಾಕೆಂದರೆ ಕೂಡಲೇ ಅದನ್ನು ತಿಂದು ತೇಗಲು ಹಸಿವಿರಲಿಲ್ಲವೋ ಏನೋ..ಹಾಗೆಂದು ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಧೈರ್ಯ ಎಲ್ಲಿಯದು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಕಟ್ಟಿಡಬೇಕು. ಇಲ್ಲವೇ ಮುಚ್ಚಿಡಬೇಕು.ಅದಕ್ಕೆ ನಮಗೆಲ್ಲ ಸಿದ್ಧವಾದ ಬ್ಯಾಗುಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಜೇಡ ಮಾರ್ಕೆಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿ ಚಿಟ್ಟೆ ಹಾಕಲಿಕ್ಕೆ ಒಂದು ಚೀಲ ಕೊಡಿ ನೋಡುವಾ ಅಂತ ಬ್ಯಾಗ್ ತರಲಿಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ... ಇಲ್ಲವಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೂ ಜೇಡನ ಬಳಿ ಉಪಾಯವಿದೆ ನೋಡಿ.</span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಗಲಕ್ಕೆ ಹರಡಿದಂತೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಚಿಟ್ಟೆಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಈಗ ಅದರ ದೇಹದ ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ಬಲೆಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡುವಾಗ ತೂಕ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದ ದೇಹವಾದರೆ ಪಕ್ಕನೆ ಬಿದ್ದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆಗ ಜೇಡ ಕೈಗೆ ಬಂದ ತುತ್ತು ಬಾಯಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಿರಾಸೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇದು ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ. ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಸುತ್ತ ಹೋಗಿ ಬಂದು ತನ್ನ ಅಂಟಿನಿಂದ ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿರ ತಂದಿತು. ಎಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಎಂದರೆ ಚಿಟ್ಟೆಯ ದೇಹ ಕಾಣದ ಹಾಗೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಅದನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಿಡಿಯುವಷ್ಟು. ನಂತರ ಅದರ ಸುತ್ತ ವೇಗವಾಗಿ ತಿರುಗುತ್ತಾ ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಬಲೆಯ ಎಳೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಗಿಯಾಗಿಸುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಈಗ ಅದೊಂದು ಶವ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy3NqLzMZKdEe2wJu0TfudQ0sbnh_0eIE3-87GHd-PWdrwKfVBdc_7QCjpTP9-xfLwM3xMybM_nZ0CaZjywMH1mPCMPzKRX4sxrMoBiFM6SlHlVN8QsQLBAi7jxZ7BRh3nUSJ6MPC0ELc/s1600/Bete+7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy3NqLzMZKdEe2wJu0TfudQ0sbnh_0eIE3-87GHd-PWdrwKfVBdc_7QCjpTP9-xfLwM3xMybM_nZ0CaZjywMH1mPCMPzKRX4sxrMoBiFM6SlHlVN8QsQLBAi7jxZ7BRh3nUSJ6MPC0ELc/s1600/Bete+7.jpg" height="588" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಬಲೆಯ ಗೂಡಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅಂಟುವಂತೆ ಮಾಡಿತೀಗ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಇಡೀ ಬಲೆಯ ನೇಯ್ಗೆಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿತು. ಚಿಟ್ಟೆಯ ಒದ್ದಾಟದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಹರಿದು ಹೋಗಿದ್ದ ಬಲೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೊಸ ಎಳೆಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಾ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಜೋಡಿಸಿತು. ಈಗ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ನೋಟ ಬೀರುತ್ತಾ ಹೇಗೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಎಂದು ಕೇಳಿದಂತೆ ಬಾಸವಾಯಿತು. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ತಂಬ್ಸ್ ಅಪ್ ಎಂದು ತೋರಿಸಿದೆ. </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg1VHaVStf4Cf_Z124xa7vBIX5I4RMUGIvUqzn0JfLwH560fK4ZO7-UvwzPUvm-_dK2fwrMnllOkSN0GH7SgE52K9O3QCEBMJZJu76zlxDxAnpSZlsRjH8d0SvpmiqedSz0U70jlYYojk/s1600/Bete+4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg1VHaVStf4Cf_Z124xa7vBIX5I4RMUGIvUqzn0JfLwH560fK4ZO7-UvwzPUvm-_dK2fwrMnllOkSN0GH7SgE52K9O3QCEBMJZJu76zlxDxAnpSZlsRjH8d0SvpmiqedSz0U70jlYYojk/s1600/Bete+4.jpg" height="548" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಚಿಟ್ಟೆಯ ಸಾವಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಬೇಸರವಾದರೂ ಜೇಡನ ಆಹಾರವಲ್ಲವೇ ಅದು ಎಂದೆನಿಸಿತು. ಆಹಾರ ಪದ್ದತಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಇರಬಹುದು. ಹಸಿವು ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದೇ ಸಮನಾದುದು ತಾನೇ? ಅದು ಅದರ ಬೇಟೆಯಾಡುವ ಕ್ರಮ. ಚಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೇನೋ.. ಪ್ರಕೃತಿ ಅವುಗಳಿಗೆ ಅವುಗಳದ್ದೇ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಇರಿಸಿದ್ದಾಳೆ. ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಎಂದೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಅತಿಕ್ರಮಿಸಲಾರವು. ಅಷ್ಟಲ್ಲದೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆಯೇ..? ಕೊಂದ ಪಾಪ ತಿಂದು ಪರಿಹಾರ..!! ಹೊತ್ತಿನ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಅದರ ಬೇಟೆಯ ಕ್ರಮವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯೂ ಹಸಿವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮೆಲ್ಲನೆದ್ದು ಮನೆಗೆ ಹೊರಟೆ.</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-7560992575441691972014-03-25T11:24:00.000+05:302014-03-25T11:24:10.204+05:30ದಾಖಲು <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizOZJUqAfzWxu7NEP42CT1urfpBiiAQIOHJNWvjIlCcYKbAKopb7iXxZFX7E2_YcumH3Eg-xRZAyqLpRCA9v3xQo-icRkfO1lbQZS-SwF3GH0jNKHM0q6H5KBD4RObU9BuMX9WJENHJa0/s1600/Car+1+R.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizOZJUqAfzWxu7NEP42CT1urfpBiiAQIOHJNWvjIlCcYKbAKopb7iXxZFX7E2_YcumH3Eg-xRZAyqLpRCA9v3xQo-icRkfO1lbQZS-SwF3GH0jNKHM0q6H5KBD4RObU9BuMX9WJENHJa0/s1600/Car+1+R.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮೊಣಕೈಯಲ್ಲಿಳಿಯುವ ಬಣ್ಣದ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನೀರನ್ನು ನೆಕ್ಕುತ್ತಾ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹಿಡಿದ ಕ್ಯಾಂಡಿಯ ಕರಗಿಸುವ ಪೋರ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸರಬರ ನೆರಿಗೆ ಸದ್ದಿನೊಂದಿಗೆ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"> ಬಿಸಿಲ ಕೋಲಿಗೆ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿದೋಡುವ ಯುವತಿ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಸಿಕ್ಕ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಮೂಸುತ್ತಾ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ತನ್ನ ಗಡಿ ಅಳೆಯುವ ನಾಯಿ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಂಗಡಿಯ ಅಗ್ಗದ ಸರ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಅಸಹಾಯಕತೆಗೆ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದ ಮಗಳ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬೆನ್ನಿಗೆ ಬಡಿಯುವ ತಾಯಿ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಾವು ಜಗತ್ತನ್ನು ಹತ್ತಿರವಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎಂಬ ಘೋಷ ವಾಕ್ಯದ ಫಲಕ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನಡೆವ ಜೋಡಿಯ ಕನಸು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಉಡುಪಿನ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನರೆ ಬಿಂಬವ ಕಂಡ ಮುದುಕ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಉದುರಿಸುವ ಎಲೆ ಹೊತ್ತ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮರದ ಹಕ್ಕಿಯ ಕಂಬನಿ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎಲ್ಲವೂ ದಾಖಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮುಚ್ಚಿದ್ದ ಕನ್ನಡಿಯ ಕಾರೊಂದು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅರೆಕ್ಷಣ ನಿಂತಿದ್ದಾಗ </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅವಳು ಕಣ್ತೆರೆದಿದ್ದರೆ ... </span></div>
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial;"><span style="font-size: large;">-- </span></span></div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4500761577786830847.post-55296329915108413622014-03-21T11:49:00.003+05:302014-03-21T11:53:09.027+05:30ಹಸಿವು <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHuuDGyO9LczYcWcf5OFEMSs8xgcVOouCqEwlpPPyVIjACHt28eTFdBcyDATKGp3DGW2FlcCiZkodDgj-Fj1HfmjufDqCFzWuyPlHv1ST4yZpEZIc_QfHh2H3kz2wxvreqELljA_kBCA8/s1600/Aouvva+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHuuDGyO9LczYcWcf5OFEMSs8xgcVOouCqEwlpPPyVIjACHt28eTFdBcyDATKGp3DGW2FlcCiZkodDgj-Fj1HfmjufDqCFzWuyPlHv1ST4yZpEZIc_QfHh2H3kz2wxvreqELljA_kBCA8/s1600/Aouvva+3.jpg" height="320" width="640" /></a></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಧಿಕಾರದ ಹಸಿವು ಹೊತ್ತವರು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬಿದ್ದವರ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಅಂಬಾರಿ ಏರಿಸಿ ಕುಳಿತರು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ನೋಡಿದವರು ಜಯವೆಂದರು</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕಾಮದ ಹಸಿವು ಹೊತ್ತವರು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕಕ್ಕುಲಾತಿಯ ಮರೆತು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಮಗಳು ಬಿಕ್ಕಿದರೂ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಬೆತ್ತಲಾಗಿದ್ದವಳ ತಪ್ಪೆಂದರು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಹೊಟ್ಟೆಯ ಹಸಿವು ಹೊತ್ತವರು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ರಕ್ತ ಹರಿಸಿದರೂ</span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಎಂದೂ ಮುಗಿಯದ ಹಾಡಿದೆಂದು </span></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial;">
<span style="font-size: large;">ಜನ ಕಿವಿಗಳನು ಮುಚ್ಚಿದರು </span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anitha Naresh Manchihttp://www.blogger.com/profile/12933347475589692490noreply@blogger.com10