ನಾನಿದ್ದೆ ಜೀರ್ಣವಾಗಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ...
ಆಗಸದ ಸುಡು ಸೂರ್ಯ ಸುಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ
ಮಳೆನೀರ ಎರಚಲಿಗೆ ಮುಖವೊಡ್ಡುತ್ತಿದ್ದೆ..
ತಂಗಾಳಿ ನನ್ನ ಒಳ ಹೊರಗೆ
ಸುಳಿ ಸುಳಿದು ಆಟವಾಡುತ್ತಿತ್ತು..
ಪ್ರತಿ ಕಂಬಿ ಕಂಬಿಗಳಲ್ಲೂ
ಪ್ರಿಯಕರನ ಕಾದಿದ್ದ ಪ್ರೇಯಸಿಯ ಕೈಯ
ಬರದಾಗ ನಿಂತು ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸಿದ್ದ
ಮೇಲೇರ ಹೋಗಿ ಬಿದ್ದು ಅತ್ತಿದ್ದ
ಪುಟ್ಟ ಕಂದನ ಅಳು ......
ಅಪ್ಪನ ಹೆಗಲೇರಿ ನನ್ನಿಂದ ಎತ್ತರ ಎಂದು ನಕ್ಕಿದ್ದ ಮು
ಕೈಯಾಸರೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆಯುತಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿಯ ಭರವಸೆ....
ಯಾರೋ ಬಂದು ನನ್ನಂದವ ಕಂಡು ಎತ್ತಿ
ಸುಂದರ ಅರಮನೆಗೆ.........
ಅಮೃತ ಶಿಲೆಯ ಗೋಡೆಯೇರಿದ ನಾನು ಕಪ್ಪು ಕನ್ನಡಿಯೊಳಗೆ ಬಂಧಿ ..
ಒಳಗಿನಿಂದಾದರೋ ಕಸೂತಿಯ ಪರದೆಗಳ ಮಾ
ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನನಾರು ನೋಡುವರಿಲ್ಲ ....ಕಾಡು
ನನ್ನ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲದ ಸದಾ ಮುಚ್ಚಿರುವ ಬಾ
ಜೀವವಿಲ್ಲದ ಕಿಟಕಿಗೊಂದು ಜೀವದ ಕಥೆ... ನಿಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆ ಸೊಗಸಾಗಿ ಮೂಡಿ ಬಂದಿದೆ.. :)
ReplyDeleteತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಈ ಕವಿತೆಯ ಸಾಲುಗಳು. ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯ ನಿವೇಧನೆ, ಆರಾಧನೆಯನ್ನು ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಕಾವ್ಯಬದ್ಧ ಭಾವಾರ್ಥಗಳೂ ಕೂಡ ನವೀನವಾದುದು ಅನ್ನಿಸಿತು.ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಅನಿತಕ್ಕ.
ReplyDeletesuper....kitakiya hinde eishtu bhavanegalu...!!!
ReplyDeletechennagiddu kavana.. Kitaki aache kanadu ashte alla helo tara hindina bhauagala varnaneya kalpanene super
ReplyDeleteವಿಭಿನ್ನ ಶೈಲಿಯ ಕವಿತೆ ! ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ.
ReplyDelete